The Last Drive @ Gagarin 205, 14/03/25

Ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έχει αναδείξει η ροκ μουσική της χώρας μας αποφάσισε να ρίξει και επισήμως τους τίτλους τέλους. Οι θρυλικοί Last Drive σχηματίστηκαν στη δεκαετία του ’80 και από τότε κατάφεραν να αφήσουν ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ελληνική σκηνή τόσο με την ίδια τη μουσική τους, όσο και με τη γενικότερη στάση τους σε πολιτικά, κοινωνικά και πολλά άλλα θέματα.

Έχοντας να παίξουν ζωντανά από πριν ακόμα μας επισκεφθεί ο κορονοϊός, οι Last Drive φαινόταν ότι είχαν μπει από μόνοι τους σε μια ανενεργή στάση όλο αυτό το διάστημα. Το καλοκαίρι του ‘24 το συγκρότημα ανακοίνωσε δύο συναυλίες για τις 14 και 15 Μαρτίου του 2025, προκειμένου να αποχαιρετήσει το Drive Tribe, δηλαδή τον πυρήνα των πιστών οπαδών του με τους οποίους έχει συμπορευτεί για δεκαετίες (και στους οποίους δώσαμε τον λόγο εν όψει αυτών των συναυλιών για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους για τη μπάντα). Η αγάπη του κόσμου για τους Last Drive και η δίψα για να τους ξαναδεί ζωντανά οδήγησε στο να ξεπουλήσουν όλα τα εισιτήρια και για τις δύο συναυλίες, με αποτέλεσμα να ανακοινωθούν αρχικά άλλες δύο και τελικά και μια πέμπτη εμβόλιμη.

Σε έναν αποχαιρετισμό που κρατάει για πέντε συναυλίες μέσα σε λίγο περισσότερο από μια βδομάδα λοιπόν, η αγωνία μας για να δούμε και πάλι ζωντανά αυτό το σπουδαίο συγκρότημα δεν μπορούσε να μας κρατήσει μακριά από την πρώτη κιόλας συναυλία – και δε θα μας κρατήσει και από την τελευταία. Το Gagarin γέμισε (όλες οι συναυλίες είναι sold out) καθώς έφτανε η ώρα εμφάνισης και το κλίμα ήταν εορταστικό και επ’ ουδενί θλιμμένο. Στο μεγάλο πανί που καταλάμβανε σχεδόν ολόκληρη τη σκηνή προβάλλονταν φωτογραφίες από όλες τις περιόδους των Last Drive και όλοι μας είδαμε αναγνωρίσιμα πρόσωπα της ευρύτερης σκηνής να φιγουράρουν σε αυτές.

Λίγα λεπτά μετά τις δέκα, οι τέσσερις σημερινοί Last Drive, δηλαδή ο Αλέξης, ο Γιώργος, ο Στέφανος και ο Χρήστος, περπάτησαν στη σκηνή δεχόμενοι το δυνατό χειροκρότημά μας. Στο “Black Limo” που ήταν το πρώτο κομμάτι που παίχτηκε, μόλις έφτιαξε ο ήχος της κιθάρας του Καρανικόλα ξεσπάσαμε όλοι σε ιαχές που κόντεψαν να σκίσουν το ταβάνι του Gagarin. Στο αιώνιο “Valley Of Death” ξεκινήσανε να σκάνε πάνω στη σκηνή ποτήρια γεμάτα με μπύρες από ανθρώπους που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό τους. “Devil May Care” και “Baby It’s Real” μας θύμισαν γιατί το “Heatwave” είναι μάλλον ο καλύτερος δίσκος τους. To “Hell To Pay” που προέρχεται από την ίδια περίοδο, απλώς μας το επιβεβαίωσε.

Κάπου εδώ είχαμε την πρώτη έκπληξη της βραδιάς. Μέσα σε όμορφο και αδερφικό κλίμα, ο Αλέξης κάλεσε στη σκηνή τον Πάνο Κασιάρη, παλιό κιθαρίστα των Last Drive (στο “Heatwave” και στο “Blood Nirvana”, τι άλλο να πούμε). Το “Time Has Come Today”, ηχογραφημένο στο Βερολίνο έναν μήνα πριν πέσει το Τείχος, είχε τίγκα fuzzy κιθάρες και ήταν από τις καλύτερες στιγμές που ζήσαμε. Πριν το “Whisper Her Name” μας ευχαρίστησαν λέγοντας ότι «ήτανε γαμώ» που όλα αυτά τα χρόνια τους βάλαμε στα σπίτια μας. Το “It’s All Over Now, Baby Blue” ήταν μια μαγική εκτέλεση μιας μαγικής διασκευής. Στο σόλο και οι τρεις κιθαρίστες μαζεύτηκαν ο ένας δίπλα στον άλλον, στην πιο συναισθηματική εκτέλεση μέχρι εκείνη τη στιγμή. Α ρε Dylan, τι έχεις γράψει κι εσύ… Το “White Knuckles” αφιερώθηκε στα αντιφασιστικά αδέρφια των Last Drive και στα όσα έχουμε κάνει όλοι μαζί, με συνθήματα για τον Παύλο Φύσσα να δονούνε την καυτή ατμόσφαιρα.

Είχε έρθει η ώρα για τη δεύτερη έκπληξη. Ο Πάνος αποχώρησε και τον διαδέχτηκε σε επίσης εγκάρδιο και αδελφικό κλίμα ο Θάνος Αμοργινός, δηλαδή ο κιθαρίστας που τον είχε διαδεχτεί και στους Last Drive κάπου το ’92. Το κομμάτια που έπαιξαν μαζί ήταν κυρίως από την περίοδο που δισκογράφησαν παρέα. Ορμητικότατο το “Shot With Crystal Balls In My Hands”, αργόσυρτο και με διαφορετικού είδους ορμή το φοβερό “Killhead Therapy”, σκληρότατο το “Final Kick”, πολύ rock ‘n’ roll το “Holy War” Το “A Glass Of Broken Dreams” ανέδειξε τη βαθειά και ωραία φωνή του Καρανικόλα (ή μήπως έγινε το αντίθετο;).

Επόμενη αφιέρωση ήταν αυτή του “Alabama Blues”σε όλα τα παιδιά που «έφυγαν» όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχουν οι Last Drive από κρατικά χέρια, με ιδιαίτερη μνεία στον Βασίλειο Μάγγο. Ο Θάνος αγκαλιάστηκε εγκάρδια με τον Αλέξη και άφησε τη σκηνή και πάλι στους τέσσερις τωρινούς για την ύπουλη γκαραζιά “Every Night”. Το νεανικό “Have Mercy” μας έκανε όλους να σκιρτήσουμε, να αγκαλιαστούμε, να χορέψουμε, με το “I Love Cindy” που ακολούθησε να συμπληρώνει με παρόμοιο ύφος ένα ιδανικό ντουέτο. Σε μια ακόμα συγκινητική στιγμή που έδειξε παράλληλα και το ποιόν των Last Drive, ο Αλέξης αγκάλιασε έναν άνθρωπο του Gagarin και αφιέρωσε το “Overloaded” σε όλα τα παιδιά του Tribe που δεν ήταν μαζί μας τη βραδιά γιατί δε βρίσκονται πια μαζί μας γενικώς.

Το “Chain Train” με τη φοβερή μπασο-εισαγωγή του και το βρομοσολίδι του Στέφανου με έκανε να σκεφτώ μήπως τελικά είναι το “Blood Nirnana” που βρίσκεται στην κορυφή της δισκογραφίας του, αλλά αυτά θα τα λύσουμε με τον φίλτατο Κώστα Σακκαλή στο μελλοντικό buyer’s guide που θα κάνουμε για τη μπάντα. Για το τέλος του set οι Last Drive μας είχαν κρατήσει ένα από τα πιο πρόσφατα διαμάντια τους. Το “Always The Sun” παίχτηκε χωρίς την μακρόσυρτη εισαγωγή με την οποία το έπαιζαν για χρόνια και μας άρεσε πάρα, μα πάρα πολύ, για μια ακόμη φορά. Τι κομματάρα, κι από τι δισκάρα – αλήθεια, πόσοι μπορούν να λένε ότι ο τελευταίος τους δίσκος, τριάντα και βάλε χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, είναι τόσο καλός;

Δε θα μπορούσε να τελειώσει έτσι το πράγμα. Η τετράδα βγήκε και πάλι μετά από πολύ έντονες επευφημίες. Ο Αλέξης φορούσε μια κεφίγιε, την οποία έβγαλε και άφησε πάνω στο διπλό του μικρόφωνο. Το “The Bad Roads” (με ολίγη από το “L.A. Woman” των Doors) το γλεντήσαμε με την ψυχή μας, για να έρθει κυριολεκτικά στο καπάκι, χωρίς ανάσα, το επικό “Gone Gone Gone” για να μας γλεντήσει αυτό. Κάθε φορά που ερχόταν το ρεφραίν πρέπει να μας ακούγανε ακόμα κι αυτοί που μένουν στον σταθμό Αττική. Για τη συνέχεια η Μισιρλού έδειξε πώς ένα παραδοσιακό κομμάτι μπορεί να γίνει αγνώριστο.

Στο δεύτερο encore οι έξι Last Drive έπαιξαν, αναμενόμενα θα έλεγα, το Blue Moon, λουσμένοι σε μπλε φως – η παραγωγή ήταν γενικώς πάρα πολύ καλή σε όλα της. Για δυόμιση ώρες η αγαπημένη μας μπάντα μας έδωσε τα μυαλά στο χέρι, παίζοντας όλοι τους φανταστικά (καταπληκτικός ο Μιχαλάτος στα τύμπανα, στην καλύτερή του φόρμα εδώ και καιρό), έχοντας τρομακτικό ήχο και με ένα απολαυστικό setlist που κάλυψε όλες τους τις περιόδους. Ήταν πολύ όμορφο που έπαιξαν αρκετά τραγούδια μαζί τους τα παλιά τους μέλη, δείχνοντας ότι διατηρούν καλές σχέσεις, γιατί αυτά τα πράγματα δεν είναι αυτονόητα.

Το παρήγορο είναι ότι φύγαμε από εκεί γνωρίζοντας ότι τις επόμενες ημέρες θα είχε κι άλλο. Είδαμε μία, είχαμε μπροστά μας άλλες τέσσερεις. Έχοντας μπει σε Drive mode, όπως είμαι σίγουρος και πολύς κόσμος ακόμα, ολόκληρη η βδομάδα αναμένεται για μένα γεμάτη από τους ήχους, τις εικόνες και τις αναμνήσεις αυτής της μεγάλης μπάντας. Που εντάξει, αν αυτοί είναι για σύνταξη, τότε εγώ είμαι ο Mick Jagger.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής