Leprous, Agent Fresco, 22 @ Fuzz, 08/09/18

Είναι ωραίο να βλέπεις τα μεγάλα και καταξιωμένα ονόματα, με τα πολλά γνωστά τραγούδια, με το ανάλογα μεγάλο budget και τις αντίστοιχα μεγάλες παραγωγές. Αλλά υπάρχει μια άλλου είδους μαγεία στο να βλέπεις έναν καλλιτέχνη να βρίσκεται καθ' οδόν για την κορυφή. Ανεξάρτητα αν θα φτάσουν σε αυτή ποτέ οι Leprous, όσοι βρεθήκαμε στο Fuzz το Σάββατο το βράδυ φαντάζομαι πως θα συμφωνήσουμε ότι είδαμε μια τέτοια μπάντα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά...

Νωρίτερα μέσα στην ημέρα, οι πληροφορίες αναφορικά με την προπώληση των εισιτηρίων ήταν αποκαρδιωτικές και γύρω στις 20:00 - προς επιβεβαίωσή τους -  ο κόσμος ήταν όντως ελάχιστος έξω από το μαγαζί και αρκετά χαλαρός μέσα. Όχι πως αυτό πτόησε τους Νορβηγούς 22 που ανοίγουν τις βραδιές της περιοδείας, οι οποίοι ανέβηκαν στην ώρα τους στη σκηνή και άμεσα κατέστησαν σαφές πως είναι φτιαγμένοι από τα ίδια δομικά υλικά ("from the same cloth" το λένε και στο χωριό μου) με τις μπάντες που θα ακολουθούσαν.

Με κύριο χαρακτηριστικό τα κοφτά riff, τα περίεργα μέτρα και κυρίως τα falsetto φωνητικά του τραγουδιστή τους είχαν αυτή την χαρακτηριστική προσέγγιση που τους έκανε απόλυτα ταιριαστούς στο πακέτο της περιοδείας. Ήταν εξαιρετικά δεμένοι και για πρώτη επαφή με το υλικό τους μπορώ να πω ότι κέρδισαν το ενδιαφέρον μου, με το ιδιόμορφο alt-prog που παίζουν, το οποίο φέρει κάμποσα στοιχεία από την σπουδαία Αυστραλιανή σκηνή.

Πολύ θετική ήταν και η σκηνική τους παρουσία, καθώς έβγαζαν ενέργεια και είχαν ένα ιδιαίτερο στυλ με τον χαμηλό φωτισμό και αυτό το κάτι πράσινο φωσφοριζέ που είχαν βάλει στα πρόσωπά τους.

Ηχητικά, το μπάσο ήταν χαμηλά (κομβικό για τη μουσική που παίζουν) και συνθετικά νομίζω ότι έχουν ακόμα πράγματα να βελτιώσουν για να φτάσουν στο επίπεδο των μπαντών που ακολούθησαν, αλλά η εμφάνισή τους κρίνεται σίγουρα ως θετική.

Πηγαίνοντας από το Τροντχάιμ στο Ρέικιαβικ, είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού πως μια χώρα σαν την Ισλανδία με τόσο λίγο πληθυσμό βγάζει μια μπάντα σαν τους Agent Fresco (δεν λέω για τους Solstafir ή τους The Vintage Caravan). Έχοντας ακούσει πάρα πολύ το καταπληκτικό δεύτερο άλμπουμ τους "Destrier", ανυπομονούσα να δω τους Ισλανδούς επί σκηνής και δικαιώθηκα.

Η ιδιαίτερη μουσική που παίζουν δεν είναι καθόλου εύκολο να αποδοθεί - πόσο δε πειστικά - αλλά τα κατάφεραν με περισσή άνεση, με τον τραγουδιστή Arnór Dan Arnarso να είναι πολύ εκφραστικός (φέρνοντάς μου στο νου αρκετά τον σπουδαίο Gavin Hayes των Dredg) και συναισθηματικός στις ερμηνείες του, τον Þórarinn Guðnason να αλλάζει μεταξύ κιθάρας και πιάνου με ευκολία (μπορεί να έπαιζε και παράλληλα) και την αφάνα του drummer Hrafnkell Örn Guðjónsson να παίζει μέχρι και πιάνο στο "Implosions" (που παραδέχτηκαν ότι είναι δύσκολο να το αποδώσουν ζωντανά) και να με κάνει να ονειρεύομαι ότι μια μέρα μπορεί να δούμε και τους Coheed And Cambria. By the way, εννοείται πως τα ονόματα τα έκανα copy/paste και δεν ξέρω ούτε πως διαβάζονται.

Εδώ μπάσο ακούγαμε κανονικότατα και ο ήχος ήταν εξαιρετικός, με τα "Dark Water" και "See Hell" να ξεχωρίζουν όντας τραγουδάρες, ενώ παράλληλα μας παρουσίασαν κι ένα νέο τραγούδι από το τρίτο άλμπουμ που γράφουν αυτή την εποχή. Ως highlight οφείλει να αναφερθεί το τελείωμα του σετ, με το "The Autumn Red", κατά τη διάρκεια του οποίου ο  Arnor κατέβηκε και το ερμήνευσε μέσα στο κοινό, φτάνοντας στην κονσόλα του ηχολήπτη, γνωρίζοντας την αποθέωση από τον κόσμο.

Με λίγα λόγια, οι Agent Fresco ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί και έχω την αίσθηση πως κέρδισαν πολλούς νέους οπαδούς. Οι ίδιοι φάνηκαν να το ευχαριστιούνται πολύ και δεν ξέχασαν να εκφράζουν (πάνω από μια φορα) την χαρά τους για το ότι βρέθηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας, όπως και την ευγνωμοσύνη τους για όλους όσου στηρίζουν εμπράκτως την ζωντανή μουσική.

Αυτό που αξίζει να αναφερθεί εδώ είναι ότι ο κόσμος, μέχρι να τελειώσουν το σετ τους οι Ισλανδοί, είχε γεμίσει τον χώρο, αναγκάζοντας την διοργάνωση να ανοίξει τους εξώστες και απομακρύνοντας τα σύννεφα περί χαμηλής προσέλευσης! Η βραδιά είχε κι επισήμως πάρει την ανιούσα...

Κάπως έτσι, μετά τους απολαυστικούς Agent Fresco και χωρίς πολλά σταριλίκια, τα μέλη των Leprous άρχισαν να εμφανίζονται στη σκηνή για να σετάρουν μόνοι τους τον εξοπλισμό τους, με την παρουσία του έξτρα μέλους Raphael Weinroth-Browne στο τσέλο να κεντρίζει τα βλέμματα. Ο Καναδός τσελίστας είχε ανοίξει μια συναυλία της μπάντας στη χώρα του κι από εκεί ξεκίνησε μια γνωριμία που οδήγησε σε μια απόλυτα επιτυχημένη συνεργασία στο "Malina" και πλέον κατέληξε στο να περιοδεύει ως μέλος της μπάντας.

Μάλιστα, έμεινε μόνος του στη σκηνή και προλόγισε το live με μια εισαγωγή περίπου πέντε-δέκα λεπτών στο τσέλο, χτίζοντας ιδανικά την είσοδο της μπάντας με το "Bonneville". Το εναρκτήριο τραγούδι της μπάντας, παρόλο που ομολογώ ότι δεν του φαινόταν αποτέλεσε πολύ καλή επιλογή για πρώτο τραγούδι, με το τζαζ παίξιμο του Baard Kolstaf στα τύμπανα και κυρίως τα πολυφωνικά του σημεία μαγνήτισε το κοινό με τη μια και με διέψευσε.

Γιατί, ΝΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ, είχαν τέσσερα μικρόφωνα ώστε οι Tor-Oddmund Suhrke (κιθάρα/πλήκτρα), Simen Borven (μπάσο) και Robin Ognedal (κιθάρα) να προσφέρουν εξαιρετικά συμπληρωματικά φωνητικά στον τεράστιο Einar Solberg, που με την βοήθεια που έχει στα πλήκτρα (από τους Shurke και Browne) είναι πλέον ένας πιο απελευθερωμένος frontman.

Μετά το "Bonneville", επήλθε ο τεχνικός χαμός του "Third Law" και στη συνέχεια το groove του "Illuminate" πριν έρθουν δυο από τα highlights της βραδιάς: Πρώτα το βαρύ, συναισθηματικό και υπέροχο "The Flood" και μετά με το χιτάκι "From The Flame", όπου αμφότερα αποδόθηκαν άψογα και ξεσήκωσαν το κοινό.

Γενικά, οι Leprous αλλάζουν σχεδόν το μισό setlist κάθε βράδυ και το "Red" από το "The Congregation" αποτέλεσε την (μάλλον) μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς, ενώ το άλμπουμ με το οποίο πολλοί λατρέψαμε για πρώτη φορά αυτή τη μπαντάρα, το "Bilateral" εκπροσωπήθηκε μόνο από το χαλαρό "Mb. Indiffirerentia" στο οποίο βρήκε λίγο παραπάνω χώρο να δείξει τις ικανότητές του ο Ognedal (ψάξτε τη δουλειά του με τους Aspera όσοι θέλετε να πάρετε μια εικόνα των ικανοτήτων του) και συνολικά αποδόθηκε πανέμορφα.

Το ολόφρεσκο single "Golden Prayers", που κυκλοφόρησε μόνο του λίγο πριν η μπάντα βγει σε περιοδεία, ακολούθησε και φάνηκε πως το κοινό της μπάντας είχε προλάβει να το ακούσει πριν το live οδηγηθεί στην κορύφωσή του, η οποία για μένα ήρθε με το "Stuck". Καθ' όλη τη διάρκεια του live ο Weinroth-Browne γέμιζε ιδανικά με το τσέλο του (ή με πλήκτρα) τις συνθέσεις, αλλά εδώ ο ρόλος του ήταν σχεδόν πρωταγωνιστικός και το τελείωμα ήταν τόσο υπέροχο που σκεφτόμουν ότι ήθελα να συνεχίσουν να το παίζουν για κάνα δεκάλεπτο αν μπορούσαν.

Το κανονικό σετ έκλεισε με το "Echo" από το "Coal", που δεν είναι από τα πιο συνηθισμένα τραγούδια στα σετ της μπάντας, αλλά είναι ένα από τα αρκετά κρυφά τους διαμαντάκια και με μια διασκευή στο "Angel" των Massive Attack, την οποία ήταν εμφανές ότι η μπάντα την είχε κάνει κτήμα της και πολύς κόσμος φάνηκε να απολαμβάνει.

Αν υπάρχει ένα τραγούδι που είναι πιο «χιτάκι» από οποιοδήποτε άλλο, αυτό είναι το "The Price" με το οποίο μπήκαν για το encore και αναμενόμενα είχε την μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό, σε μια φανταστική εκτέλεση, ενώ το "Mirage" σοφά έχει επιλεχθεί ως το κλείσιμο των εμφανίσεων της μπάντας, καθώς αποδιδόμενο ζωντανά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό και ιδανικό για φινάλε, το οποίο όμως δεν είχε γραφτεί ακόμα...

...διότι, παρά τις χαιρετούρες και το ότι δεν το συνηθίζουν, οι φωνές του κόσμου ανάγκασαν την μπάντα να βγει και για δεύτερο encore και να αποδώσει το "Slave" από το "The Congregation". Καθώς πρόκειται για μια από τις πιο φορτισμένες συνθέσεις τους κι αρκετά αγαπημένη των οπαδών τους, ολοκλήρωσε μια μεγάλη βραδιά όπως της άξιζε.

Επισημαίνοντας κάποια επιπλέον σημαντικά στοιχεία δεν μπορεί να μην αναφερθεί το γεγονός ότι ο Solberg γίνεται όλο και καλύτερος και στο κομμάτι των φωνητικών και με την συνεισφορά των υπολοίπων το κομμάτι των φωνητικών αποτελεί πλέον από τα πιο δυνατά χαρτιά της μπάντας. Παράλληλα, ο Baard Kolstad για μια ακόμα φορά απέδειξε πως είναι ένα «μικρό τέρας» κι ένας από τους καλύτερους drummer εκεί έξω, ενώ η προσθήκη του Weinroth-Browne είναι ουσιώδης και δίνει πόντους επί σκηνής στο συγκρότημα σε πολλούς τομείς.

Επιπρόσθετα, ένας παράγοντας που ανέβασε το επίπεδο του live ήταν η παραγωγή επί σκηνής, τόσο με τις οθόνες δεξιά κι αριστερά που αναπαρήγαγαν διάφορα video, αλλά κυρίως με τον καταπληκτικό φωτισμό που συνόδευε κάθε τραγούδι. Προσθέτοντας το εντυπωσιακό visual κομμάτι στον εξαιρετικά ισορροπημένο και πεντακάθαρο ήχο (παρεμπιπτόντως όταν η κονσόλα δεν είναι στον εξώστη πάντα ο ήχος είναι καλύτερος) και στην όρεξη/απόδοση της μπάντας, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί γιατί αυτή η βραδιά μπορεί να θεωρηθεί σπουδαία.

Παρά τις αρχικά δυσοίωνες προβλέψεις ο κόσμος ανταποκρίθηκε και «γέμισε σε ανθρώπινες συνθήκες» το Fuzz. Δεν ξέρω αν ο κόσμος ήταν αρκετός (δεν πρέπει να αγνοούμε ότι σαν χώρα έχουμε κι ένα handicap λόγω απόστασης), αλλά ελπίζω να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για να δούμε περισσότερες μπάντες σαν τους Leprous και πακέτα σαν αυτό μαζί με τους Agent Fresco και τους 22.

Πάντως, αν οι παρευρισκόμενοι μεταφέρουν τον ενθουσιασμό που επικρατούσε μετά το τέλος του live στα περίχωρα του venue, την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν θα πρέπει να έχουν διπλάσιο κόσμο. Μετά το τέλος του live έβλεπες το merch να εξαντλείται, τον κόσμο χαμογελαστό να συζητάει για το πόσο υπέροχο ήταν το live που παρακολούθησε και τα μέλη των συγκροτημάτων να υπογράφουν αυτόγραφα και να βγάζουν φωτογραφίες με τον κόσμο. Τι πιο ωραίο από αυτό;

Όσο για τους Leprous; Την προηγούμενη φορά που τους είδα (στο ΑΝ) εντυπωσιάστηκα που είδα μια μπάντα άλλου επιπέδου σε σχέση με την προ-προηγούμενη φορά και τώρα εντυπωσιάστηκα εκ νέου βλέποντας μια μπάντα άλλου επιπέδου σε σχέση με την προηγούμενη φορά. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει πως είναι μια μπάντα που στοχεύει ψηλά, κάνει όσα απαιτούνται και έχει όλα τα εχέγγυα για να πετύχει τους στόχους της.

Όμως, επειδή οι όροι όπως οι στόχοι και η επιτυχία είναι μάλλον σχετικοί, νομίζω πως αδίκως αναλωνόμαστε στο να βρούμε το επόμενο big thing κάποιου μουσικού χώρου ή την επόμενη μπάντα που θα γεμίζει αρένες και οτιδήποτε συναφές. Η αλήθεια είναι απλή, είναι πιο κοντά από ότι μερικές φορές νομίζουμε και κρύβεται σε συναυλίες σαν αυτή που μας προσέφεραν οι Leprous.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης