Distorted Harmony

Οι Ισραηλινοί Distorted Harmony συστήθηκαν στον progressive metal κόσμο το 2010, με το "Utopia" να αποσπά δικαιολογημένα καλά σχόλια. Η μουσική τους πρόταση είχε προσωπικότητα, αλλά το breakthrough δεν επήλθε, τόσο λόγω των δυσκολιών που προκύπτουν από τον τόπο καταγωγής τους, αλλά και γιατί η αλήθεια είναι πως το Theaterίζον prog τους δεν ήταν δα και τόσο ρηξικέλευθο.

Ενδιάμεσα κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που έστριψε το τιμόνι λίγο προς το progressive rock και την μελωδία, αλλά δεν το έπιασε καν το ραντάρ. Τώρα επιχειρούν ένα δυναμικό comeback, με το κρίσιμο τρίτο άλμπουμ να τους βρίσκει εκ νέου αλλαγμένους...

Στο "A Way Out" οι Distorted Harmony ακολουθούν τις επιταγές του μοντέρνου ήχου του progressive metal και πλέον δεν ακούγονται σαν μια μπάντα που στηρίζεται στις παραδοσιακές δυνάμεις του χώρου, αλλά ακολουθεί κατά πόδας τις νέες δυνάμεις αυτού. Αποτέλεσμα είναι στο νέο τους άλμπουμ οι κιθάρες να είναι χαμηλοκουρδισμένες, τα riff κοφτά και πιο επιθετικά, τα πλήκτρα να έχουν μια πιο ηλεκτρονική υφή και σημεία αναφοράς να είναι πλέον οι TesseracT, οι Karnivool, οι Periphery, οι Monuments και λοιπές συναφείς δυνάμεις.

Είναι αυτό σημάδι μιας μπάντας που ψάχνεται και εξελίσσεται; Ή μήπως μιας μπάντας που δεν ξέρει τι θέλει; Ή μήπως μιας μπάντας που προσπαθεί να βρει θέση στο τρένο που φαίνεται να τρέχει καλύτερα αυτή την εποχή; Η απάντηση εξαρτάται, ανάλογα με την προδιάθεση που έχει κάποιος, οπότε ας προσπαθήσουμε να μείνουμε στο αν το κάνουν καλά. Η απάντηση είναι ναι. «Ναι μεν, αλλά», για να είμαι πιο ακριβής.

Το "A Way Out" είναι ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ, ηχητικά σχεδόν αψεγάδιαστο, με ωραίες ιδέες και ενδιαφέροντα φωνητικά, ενώ το πιο «παραδοσιακό» prog παρελθόν της μπάντας γίνεται αισθητό σε λίγες στιγμές, βοηθώντας στην ροή του. Όμως, η προσέγγιση του σύγχρονου progressive που φλερτάρει με το djent μου φαίνεται κάπως περιοριστική και στο τέλος μου αφήνει λίγα χειροπιαστά πράγματα.

Οι συνθέσεις που αφήνουν τις μελωδίες να αναπνεύσουν λίγο περισσότερο, όπως το "A Way Out", το "We Are Free" ή το "Room 11" είναι αυτές που προσωπικά εκτιμώ περισσότερο, ενώ δεν μπορώ να παραγνωρίσω την εξαιρετική συνοχή που παρουσιάζει ηχητικά το άλμπουμ από αρχής μέχρι τέλους. Στο δια ταύτα, όμως, μου μοιάζει με ένα άλμπουμ φτιαγμένο για να αρέσει περισσότερο στους ακόλουθους του μοντέρνου prog και ονομάτων όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, παρά ικανό να προσελκύσει κόσμο από το ευρύτερο φάσμα του ήχου.

Στο τέλος μένω με την αίσθηση ότι στο νέο τους άλμπουμ οι Distorted Harmony προσπαθούν να κάνουν δικό τους έναν ήχο που έχει κορεστεί πριν καλά-καλά ακμάσει. Τουλάχιστον, το κάνουν καλά.