The Neal Morse Band

The Similitude Of A Dream: Live In Tilburg

Radiant (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/06/2018
Ένα DVD απαραίτητο για τους οπαδούς του Neal Morse και ένα ακόμα τεκμήριο της ηγετικής θέσης που έχει η μπάντα του στον σημερινό progressive rock χώρο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Αυτή η κυκλοφορία έχει να κάνει με το αγαπημένο μου άλμπουμ του 2016 και με μια από τις καλύτερες συναυλίες που είδα το 2017. Ή μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, έχει να κάνει με ένα άλμπουμ που το συγκαταλέγω στα καλύτερα σύγχρονα progressive rock άλμπουμ και μια από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Τη χρονιά που οι Dream Theater κυκλοφόρησαν το διπλό, concept άλμπουμ "The Astonishing" και κατάφεραν (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να μην θυμάμαι πάνω από πέντε τίτλους τραγουδιών, ο Mike Portnoy στο πλευρό του Neal Morse (και της μόνιμης μπάντας τους) βάζει τη συν-υπογραφή του σε ένα ακόμα διαμάντι του progressive rock ήχου, στο "The Similitude Of A Dream".

Γνωρίζω καλά πως πολλοί δεν μπορούν να δεχθούν τη θρησκευτική/πνευματική/χριστιανική φύση του περιεχόμενου των στίχων του Neal Morse και δεν έχω σκοπό (ούτε όρεξη) να αλλάξω την άποψη κανενός. Πάντως, όταν οι στίχοι του φιλτράρονται μέσα από μια ιστορία, όπως στο "Snow" (των Spock's Beard) ή στο "The Whirlwind" (των Transatlantic) και στο εν λόγω έργο, νομίζω πως η όποια ενόχληση είναι περισσότερο θέμα προκατάληψης. Σημειωτέων, ότι ο παραλληλισμός με τα δυο προαναφερθέντα άλμπουμ δεν μένει σε στιχουργικό επίπεδο, καθότι το "The Similitude Of A Dream" είναι ανάλογης μουσικής αξίας. Σε κάθε περίπτωση, η αξία του είναι πιο κοντά στο "Scenes From A Memory" παρά στο "The Astonishing", για να κλείσω με τις συγκρίσεις.

Στο δια ταύτα, ήταν αναμενόμενο ότι η Neal Morse Band θα παρουσίαζε όλο το άλμπουμ ζωντανά στην περιοδεία που θα ακολουθούσε την κυκλοφορία του, όπως και το ότι θα απαθανάτιζε μια από τις βραδιές για την κυκλοφορία ενός DVD. Το 013 στο Tilburg της Ολλανδίας ήταν μια ασφαλής επιλογή, καθώς τόσο οι Transatlantic όσο και οι Flying Colors έχουν γυρίσει DVD εκεί και γενικά είναι ένας φιλόξενος στο prog χώρος, αφού μαζεύει σχεδόν διπλάσιο κόσμο από οποιαδήποτε άλλη στάση της περιοδείας τέτοιων ονομάτων.

Αυτό που αποτυπώνεται στο DVD του "The Similitude Of A Dream: Live In Tilburg" μπορεί να αναλυθεί σε δυο άξονες: πρώτα στη ζωντανή απόδοση της μουσικής του άλμπουμ και δεύτερον στους μουσικούς που την αποδίδουν.

Πριν από αυτούς τους δυο παράγοντες, σε «τεχνικό» επίπεδο δεν πρέπει να παραμένει μια φαντεζί παραγωγή. Υπάρχει κάποια ταπεινά κουστούμια που χρησιμοποιεί ο Morse για τους ρόλους του concept και ένα μικρό video wall, αλλά τον πρώτο και απόλυτο λόγο έχει η μουσική και η σχετικά άνετη σκηνή του 013, με τον καλό φωτισμό βοηθούν στην όμορφη αποτύπωση της βραδιάς. Και, βέβαια, η μπάντα φρόντιζε να περιοδεύει μαζί της, ως υπεύθυνος ήχου, ο παραγωγός Rich Mouser, διασφαλίζοντας μια ηχητική τελειότητα. Δεν το λέω βασισμένος στον ήχο του DVD, αλλά επειδή λίγες ημέρες πριν βιντεοσκοπηθεί η εν λόγω συναυλία το άκουσα ζωντανά στο Βερολίνο και μπορώ να επιβεβαιώσω πως ήταν έτσι και καλύτερα.

Στο μουσικό κομμάτι, το γεμάτο εντυπωσιακές μελωδίες άλμπουμ ενδείκνυται για να βλέπεις τα επιμέρους τραγούδια του να αποδίδονται ζωντανά. Οι φωνητικές αρμονίες στο ρεφρέν του "City Of Destruction", το καταπληκτικό από όλες τις απόψεις "Ways Of A Fool", το δυναμικό "So Far Gone", η συναισθηματική έξαρση του "Breath Of Angels", τα επιμέρους τεχνικά σημεία σε τραγούδια όπως το "The Slough", το "Slave To Your Mind", το "The Road Called Home" και φυσικά το επικό "The Battle" είναι μόνο μερικές από τις στιγμές που δεν μπορείς παρά να απολαύσεις να αποδίδουν αυτοί οι μουσικοί επί σκηνής...

Αυτοί οι μουσικοί... Το καταλαβαίνεις εύκολα ότι δεν είναι οι μέσοι μουσικοί, ούτε καν για τα prog δεδομένα. Πρώτα από όλα τόσο ο Eric Gillette (κιθάρα), όσο κι ο Eric Hubauer (πλήκτρα) είναι κανονικότατοι lead singers σε πάρα πολλά μέρη και μαζί με τον Neal Morse πλέκουν μια μαγική φωνητική τριάδα, η οποία συνεπικουρείται εκεί που (και όσο) πρέπει από τον Mike Portnoy. Και πέραν τούτου, ο Gillette έχει με την στόφα ενός Petrucci, ο Hubauer είναι αδιανόητα ταλαντούχος και ο Morse αλλάζει μεταξύ πληκτρών, ακουστικής και ηλεκτρικής κιθάρας λες κι είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου, ενώ φυσικά ταυτόχρονα τραγουδάει. Όσοι αρέσκεστε σε μικρές λεπτομέρειες, δώστε βάση στο κιθαριστικό σόλο που παίζει ο Morse στο "Draw The Line" ή στο πιάνο του Hubauer στο "The Mask" ή στο σόλο του George στο "I’m Running" ή στα σόλο του Gillette στο "Broken Sky". Για τον Portnoy δεν έχει καν νόημα να γίνει επιμέρους αναφορά.

Κι αφού περάσει το δίωρο του συνόλου της παρουσίασης του δίσκου, ακολουθεί ένα μισάωρο encore, από το οποίο αρκεί μόνο το Author Of Confusion" για να αφήσει κάποιον με το στόμα ανοιχτό, με όσα λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκειά του.

Πάντως, πέραν φυσικά του αβίαστου μουσικού ταλέντου των μελών της μπάντας, προσωπικά εκλαμβάνω ως επιπρόσθετη αξία το γεγονός ότι τα μέλη της μπάντας μοιάζουν να ζουν την μουσική που παίζουν. Αυτό το αποπνέει πρώτος  ο ίδιος ο Neal Morse σε κάθε λέξη που ερμηνεύει και σε κάθε νότα που παίζει, αλλά κι όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί, και θεωρώ πως το μεταβιβάζουν στο κοινό. Περισσότερο σε αυτό που παρευρέθηκε σε κάποιο σόου, αλλά και σε αυτό που θα το παρακολουθήσει μέσω της οθόνης του.

Το νέο DVD είναι προφανέστατα απαραίτητο για οποιονδήποτε οπαδό του Neal Morse και των μουσικών του, αλλά και ένα ακόμα τεκμήριο της ηγετικής θέσης που έχει η μπάντα του στον σημερινό progressive rock χώρο.

  • SHARE
  • TWEET