TesseracT

Οι Βρετανοί TesseracT συνιστούν μία από εκείνες τις παράξενες περιπτώσεις συγκροτημάτων που μοιάζουν να κολυμπούν στις θάλασσες των δικών τους αβεβαιοτήτων και αντιφάσεων, αναγκάζοντας συχνά ακόμα και τους οπαδούς τους να τους αντιμετωπίζουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και πώς αλλιώς παρά ως αντίφαση μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι, ενώ υπήρξαν επιτυχημένοι ήδη από το ντεμπούτο τους "One", θεωρούμενοι μάλιστα άμεσα ως ηγέτες του djent κινήματος, έκτοτε μοιάζουν συνεχώς σαν να προσπαθούν κάτι να αποδείξουν; Δίκοπο μαχαίρι η επιτυχία και οι βαριές προσδοκίες που αυτή δημιουργεί; Πιθανόν. 

Ο παραπάνω προβληματισμός φαντάζει εντελώς ανυπόστατος όταν η μουσική εφορμά, αφού κυριολεκτικά ελάχιστες μπάντες στον χώρο του προοδευτικού metal οικοδομούν τόσο θηριώδη και πυκνό ήχο. Το "Sonder", τέταρτο full length πόνημα των TesseracT, διαθέτει όλα τα στιλιστικά στοιχεία που μπορεί και πρέπει κάποιος να περιμένει από εκείνους: θεόρατα, μηχανικά riff και groove, ευφυή μετρήματα κι εκπληκτικά παιξίματα, εκτεταμένα ατμοσφαιρικά περάσματα στα όρια του post/ambient, ασύλληπτη παραγωγή, όλα τους βρίσκονται εδώ. Υποβοηθούμενοι μάλιστα από το γεγονός ότι κυκλοφορούν για πρώτη φορά δύο σερί δίσκους με το ίδιο line-up και με τον τραγουδιστή Daniel Tompkins να μοιάζει επιτέλους να σταθεροποιείται και να εδραιώνεται, το "Sonder" φαντάζει εξίσου ως δίσκος καταστατικού χαρακτήρα όσο και το ντεμπούτο τους και ως μια νέα ευκαιρία επανασύστασης στο πιθανό κοινό τους, ένα κοινό που ας μην ξεχνάμε ότι παρακολουθεί άλλους κι άλλους να τρέχουν μπροστά με ταχύτητες ιλιγγιώδεις.

Οι επτά συνθέσεις του "Sonder" κρύβουν πολλές και καλά κατεκτημένες χάρες. Καταρχήν, ο Tompkins επανεισάγει κάποια extreme φωνητικά στα "King" και "Smile", ένα στοιχείο που έτεινε να εκλείψει στις αμέσως προηγούμενες κυκλοφορίες και που μοιάζει απαραίτητο, τόσο για τον μεγαλύτερο εκφραστικό τους πλουραλισμό, όσο και για την εξισορρόπηση κάποιων άλλων φωνητικών μελωδιών που αγγίζουν ανεπαίσθητα την pop. Το εναρκτήριο "Luminous" προσγειώνεται μαινόμενο μέσα στη mid-tempo αρχοντιά του ενώ το επιβλητικό "Juno" εξερευνά τις πολλές ρυθμικές του δυνατότητες με στακάτο, παιχνιδιάρικο drumming και σε σημεία slapping μπάσο, από το εξαιρετικό  rhythm section των Amos Williams και Jay Postones. Το 11λεπτο "Beneath My Skin/Mirror Image", αν και αμφιλεγόμενο ως προς το αν δικαιολογείται η διάρκεια του, χαρακτηρίζεται κυρίως από τις ευρείες, σχεδόν κινηματογραφικές, μελωδικές του ατμόσφαιρες, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του. Τα "The Orbital" και "The Arrow" πρεσβεύουν την ίδια ακριβώς διάθεση, αν και η σύντομη διάρκεια τους δεν βοηθά να αναπτυχθούν πλήρως. Από πολλές απόψεις όμως, είναι το "The King" που αποτελεί την καλύτερη σύνθεση και κεντρική ιδέα του άλμπουμ, ένας 7λεπτος χείμαρρος που περιεργάζεται με τον καλύτερο τρόπο τις Tool επιρροές/καταβολές του. Σε όλη τη διάρκεια του το "Sonder" ηχεί εντυπωσιακό, με προεξέχοντα τα «πολύχρωμα» φωνητικά, τον εκπληκτικό τόνο του μπάσου και την άριστη χρήση  εφφέ και λοιπών ψηφιακών δυνατοτήτων.

Που έγκειται λοιπόν η αβεβαιότητα; Παρά το γεγονός ότι διαθέτουν όλα τα εχέγγυα για καλλιτεχνική κι εμπορική καταξίωση, οι TesseracT  μοιάζουν ελαφρώς εγκλωβισμένοι στον ίδιο τους τον φορμαλισμό. Το κατά τ' άλλα πρώτης ποιότητας υλικό τους τελειοποιεί τη μορφή αλλά δεν επενδύει τόσο στην ουσία και στη συναισθηματική απελευθέρωση της μουσικής τους ψυχής. Η πολύ μικρή - μόνο 36 λεπτά - διάρκεια του "Sonder" δεν θα αποτελούσε μειονέκτημα αν οι ιδέες τους ήταν τελικά ολοκληρωμένες. Αντί αυτού, στέκονται σε ιδιοκατασκευασμένα σταυροδρόμια, αρνούμενοι να πορευτούν σε πιο δραματουργικά, πιο αυτοσχεδιαστικά ή ακόμα και σε πιο pop μονοπάτια, παρά διατηρούν ακόμα την προσοχή τους στο να πουν «πολλά» και να αποδείξουν ότι είναι ακόμα μάστορες του ήχου τους. Το αστείο είναι ότι κανείς δεν τους το αμφισβητεί. Και όλα αυτά σε ένα άλμπουμ που, μην γελιόμαστε, είναι πολύ καλό. Τόσο καλό ώστε αν κάποιος δήλωνε ότι είναι και το πλέον αξιόλογο της ως τώρα πορείας τους, δεν θα με έβρισκε απαραίτητα να διαφωνώ.

Η εντύπωση, λοιπόν, που απομένει από το "Sonder" είναι αυτή ενός δίσκου πρώτης γραμμής, από ένα γκρουπ όμως που ίσως μπορεί να διεκδικήσει περισσότερα από τον «κλινικό» θαυμασμό μας. Αυτό ίσως να μην επηρεάζει την υπάρχουσα θέση τους στο prog στερέωμα, μια θέση ικανή να έχει τους «καυτούς» Between The Buried And Me ως απλό support στην πρόσφατη περιοδεία τους, ίσως όμως κοστίσει σε αυτό το διαρκές φλερτ τους με την πραγματική καλλιτεχνική σπουδαιότητα. Μοιάζει εφικτό να καταλήξει κάποτε σε γάμο, μόνο με απλές μα και ριζικές κινήσεις.

Το τεσσεράκτιο - υπερκύβος συνεχίζει να εξαπλώνεται εντυπωσιακά στον χώρο και στις διαστάσεις που του αναλογούν κι είναι δικαίωμα του να επιθυμεί να επιβάλλεται και να εντυπωσιάζει. Είναι κι εμάς δικαίωμα μας όμως, σε αυτό το γεμάτο γωνίες κατασκεύασμα, να ψάχνουμε μία κοίλη επιφάνεια την οποία θα μπορέσουμε ξεκούραστοι να αγκαλιάσουμε.