Crippled Black Phoenix

Με τα δεδομένα της εποχής μας, το να κάτσεις να ακούσεις ένα δίσκο 74 λεπτών δεν είναι πάντα εύκολο. Έχουμε που έχουμε διάσπαση προσοχής, όταν έχουμε να κάνουμε και με ένα σκοτεινό, αργόσυρτο δίσκο, χρειάζεται να επιστρατεύσουμε όλη τη συγκέντρωση που διαθέτουμε για να απορροφήσουμε ένα τόσο πλούσιο δημιούργημα.

Όπως πολύ σωστά είχε γράψει προ διετίας ο Μάνος Πατεράκης, οι Crippled Black Phoenix με το "Bronze", έδειχναν κάπως λίγοι, δεδομένου του παρελθόντος τους. Το φετινό "The Great Escape" δεν ξέρω αν ξεφεύγει από αυτό το φάσμα άλμπουμ που είναι συμπαγή, αλλά εν τέλει χάνονται στη λήθη μετά από λίγο καιρό.

Σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη μπάντα για κακή μουσική, ίσα ίσα, υπάρχουν στιγμές που σε χτυπάνε κατευθείαν στην ψυχή, με το σκοτεινό τους, καταθλιπτικό σχεδόν νωχελικό τους μοτίβο. Από την άλλη, πνίγονται ανάμεσα σε πιο αδιάφορα περάσματα. Θα ήταν υποκριτικό να πω πως 74 λεπτά για ένα δίσκο είναι πολλά, όταν η πλειονότητα των αγαπημένων μου δίσκων ξεπερνούν τα 60-70 λεπτά. Όμως το "The Great Escape" είναι από αυτές τις δουλειές που θα επωφελούντο πολύ από ένα φιλτράρισμα ιδεών ώστε να δέσει περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα.

Σε αντίθεση βέβαια με το παραπάνω συμπέρασμα, οι δυνατότερες στιγμές του δίσκου μάλλον είναι τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, ίσως επειδή ξεδιπλώνουν όλες τις πτυχές τους και πατάνε πάνω σε γερά θεμέλια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Times, They Are a’Raging", που ξεκινά υποτονικά, με ένα doomy ρυθμό, και εξελίσσεται σε ένα ξέσπασμα πριν κλείσει με μια γλυκιά, νοσταλγική μελωδία, αφήνοντας ένα άισθημα κάθαρσης.

Το "Great Escape, Pt.2" επίσης ξεδιπλώνει όλα όσα μας κάνουν να αγαπάμε τους Crippled Black Phoenix σαν μπάντα, με το φάντασμα της επιρροής των Pink Floyd να πλανάται έντονα κατά διαστήματα. Το "To You I Give" είναι ακόμη ένα ιδιαίτερα αξιόλογο κομμάτι, κάπως πιο απαλό αλλά εξίσου συναισθηματικό, με δυναμικές αλλαγές και όμορφες κιθάρες. Δεν μπορώ να αποφύγω το να μιλήσω για τον Daniel Anghede στα φωνητικά, ο οποίος προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο, καθώς τόσο η φωνή του όσο και η ερμηνείες του μοιάζουν αδιάφορα και χωλαίνουν μπροστά στο υπόλοιπο μουσικό σύνολο.

Δυστυχώς, όπως είπα ο δίσκος είναι μεγάλος σε διάρκεια, και δεν είναι δύσκολο κανείς να εντοπίσει filler κομμάτια. Από το ξενέρωτο "Nebulas", στο δύστροπο "Madman" και το σχεδόν εκτός κλίματος "Las Diabolicas", διαπιστώνει κανείς ότι θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη συνοχή και ενδιαφέρον σε ένα πιο σύντομο σύνολο.

Ξεχώρισα επίσης το ατμοσφαιρικό "Uncivil War, Pt.1" αλλά και το πιο έντονο και επιθετικό "Slow Motion Breakdown" που πιστεύω πως θα κινήσει πολλά κεφάλια και σώματα στις συναυλίες της μπάντας αν επιλεχθεί στο setlist.

Κλείνοντας, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Αδιαμφισβήτητα υπάρχει πολύ συναίσθημα και ψυχή σε αυτό το άλμπουμ. Όπως επίσης υπάρχει και πολλή μουσική, που θέλει το χρόνο της για να χωνευτεί και να αποκαλυφθεί. Σίγουρα είναι μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, με στιγμές μεγαλείου, που όμως κάπου πνίγονται μες στην πληθώρα υλικού, και παλεύουν να ξεχωρίσουν.  Ίσως θα πρέπει ο Justin Greaves να σκεφτεί το ενδεχόμενο να θυσιάσει κάποιες από τις ιδέες του για να δημιουργήσει κάτι πιο συνεκτικό. Ή απλά μπορεί να συνεχίσει να κάνει ό,τι θέλει, αφήνοντάς μας να βυθιζόμαστε στη μαυρίλα που μας προσφέρει. Θα είμαστε εκεί όπως και να 'χει.