Martröð

Χρειάστηκαν εννέα χρόνια για να κυκλοφορήσουν οι Martröð το ντεμπούτο full-length τους. Το σχήμα με μέλη από Ισλανδία και Η.Π.Α., είχε εμφανιστεί το 2016 με το διμερές "Transmutation Of Sins" EP, έχοντας στις τάξεις του τους H.V. Lyngdal (Κιθάρες - Wormlust, Guðveiki), Wrest (Κιθάρες - Leviathan), MkM (Φωνητικά - Aosoth, Antaeus), A.P. (κιθάρες - Chaos Moon, Entheogen, Ringarë, Guðveiki, Krieg), D.G. (Μπάσο - Naðra, Misþyrming) και Thorns (Drums- ίσως παντού). Τρελά βιογραφικά, αδιανόητο line-up μπάντας. Το αποτέλεσμα, ήταν ένα άλμπουμ που άνοιγε τον ορίζοντα για το ισλανδικό black metal του μέλλοντος, δηλαδή μετά τα χρόνια της πρωτοκαθεδρίας του στην παγκόσμια σκηνή. Πλέον, έχουμε δράση, αλλά με κάποιες υποσημειώσεις.

Η δισκογραφική επιστροφή των Martröð έχει περισσότερο χαρακτήρα συμπαγούς σχήματος. Οι H.V. και A.P. αναλαμβάνουν τα ηνία της μπάντας (και της σύνθεσης), με τον ντράμερ J.B., με τον οποίο έχουν συνεργαστεί και στους τιτάνες Skáphe στο ενδιάμεσο, και αποφασίζουν να μετουσιώσουν (ναι, το έκανα) την αρχική ιδέα του σχήματος, σε κάτι διευρυμένο, ολοκληρωμένο. Το "Draumsýnir Eldsins" διαθέτει στα 37 λεπτά του ένα μεγαλειώδη, τελετουργικό αέρα, που θα θυμίσει την υπεροπλία του κοσμικού project/παρουσιολογίου που ήταν το "Sól Án Varma". Παράλληλα, όπως φαίνεται και από το εξώφυλλο, το πνεύμα του ντεμπούτου των Αμερικανοϊσλανδών, χτυπά στις κολασμένες πύλες που είναι το ορθόδοξο, δυσαρμονικό γαλλικό black metal των ‘00s. Αν έπρεπε να στοχεύσουμε πιο συγκεκριμένα, θα στέλναμε ένα βέλος στην καρδιά, όπως έπραξαν οι Aosoth το 2013.

Με τα φωνητικά του H.V. να θυμίζουν έντονα τις εμβληματικές ερμηνείες και χροιές του MkM, τα χορωδιακά μέρη, samples, και (από)κρυφές απαγγελίες να δίνουν έναν πιο κατανυκτικό αέρα, τα τέσσερα κομμάτια του δίσκου είναι εξοντωτικά πυκνά. Η απόδοση στα τύμπανα ίσως φλερτάρει με τις κορυφαίες της χρονιάς σε ολάκερο τον ακραίο ήχο, η νεκρικά πεζή χροιά των φωνητικών δεν ενισχύει τη δραματουργία αλλά αντιθέτως την καθιστά πιο απειλητική, αλλά το ζήτημα, είναι στις κιθάρες. Το μεγαλόπνοο έργο των Martröð, συνδυάζει την αμερικανική, πηχτή σύγχρονη εκδοχή του ύφους, με το ισλανδικό μοτίβο. Ηχεί ως μια συνένωση Svartidauði και Leviathan, υπό το βλέμα των Aosoth. Κατανοεί την συμφωνική μα παραισθησιογόνα, αντίληψη των Blut Aus Nord και των DsO με τρόπο που δεν τους αναμασά.

Περιστοιχισμένο από τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις, το "Draumsýnir Eldsins", θεματικά επικεντρώνεται στη γοητεία των ονειρικών οραμάτων. Αντιμετωπίζει, με γιούνγκιο τρόπο, την αποκαλυπτική εμπειρία που έχει η ενσυνείδητη επεξεργασία ενός ονείρου, ως όχημα εισβολής στο ασυνείδητο. Οι προαναφερθείσες μουσικές επιρροές, δεν είναι παρά το «όχημα» για να ολοκληρωθεί αυτή η προσέγγιση. Το εναρκτήριο "Sköpunin", μοναδικό κομμάτι που έχει δοθεί στη δημοσιότητα μέχρι τη στιγμή που γράφεται η παρουσίαση αυτή, οικοδομεί επί σχεδόν δέκα λεπτά μια εξοντωτική ένταση. Ακόμη και στο δεύτερο μισό, που το κομμάτι ξεσπά σε μια χθόνια οντότητα μυριάδων κεφαλών, έχει προλάβει να αντέξει ambient/ritualistic παρεμβάσεις και να μην τις αφήσει να δώσουν παρηγοριά. Ο ήχος του μπάσου και η παραγωγή, είναι συνένοχα.

Στον αντίποδα, κομμάτια όπως το "Tíminn", εκμεταλλεύονται τις δυσαρμονίες και τις κόντρα-μελωδίες για να «αποδείξουν» πως μια πιο υποβλητική απόπειρα πάνω στον εν λόγω ήχο, μπορεί χωρίς να «νερώσει», να διατηρήσει την προαναφερθείσα ένταση. Οι Martröð, ακριβώς σε τέτοιες στιγμές, αποκόπτονται από τον ομφάλιο λώρο των επιρροών τους και μεγαλουργούν. Το black metal, μπορεί ακόμη και στην πιο χαοτική του μορφή, να διατηρήσει με μια απλή αλληλουχία ιδεών ένα εξαιρετικά φορτισμένο και υπερευαιρέθιστο αποτέλεσμα. Ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή κόκκινη νευρική γραμμή, είναι το χέρι που κρατά το κερί αναμμένο τιθασεύοντας τα νεύρα του.

Το φινάλε του άλμπουμ με το "Dauðinn", είναι η κορυφαία του στιγμή. Το εφιαλτικό εξώδιο μουσικό του θέμα, δένει οργανικά με τη νεκρική πομπή που προηγείται, μια πομπή όμως, που μοιάζει με μεγάλο κυνήγι βιβλικών δαιμόνων. Αν και θυμίζει σε νοοτροπία (και πορεία) το εξαιρετικό περσινό "The Voluptuous Fire Of Sin" των Deathless Void, το "Draumsýnir Eldsins", δεν απευθύνεται μόνο σε φανατικούς οπαδούς του ισλανδικού black metal. Δεν είναι απλώς, μια άριστη κυκλοφορία, πηχτή και αδιάτρητη, προορισμένη μόνο για underground ανασκαφές. Είναι ίσως ο πιο εκκωφαντικός black metal θρίαμβος του έτους, το άλμπουμ που μπορεί μεν να περάσει απαρατήρητο από λίστες όσων αναζητούν επιφανειακή εποπτεία του ακραίου ήχου, θα καρφώσει όμως πάνω στον σταυρό τις καρδιές αυτών που θα επιχειρήσουν να αποκωδικοποιήσουν την ακρότητά του.

Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο των Ισλανδών, όσο ο ήχος του καταληκτικού άσματος θορυβεί ακόμη στο δωμάτιο, είναι ένα άλμπουμ που μπορεί να σταθεί επάξια στις επιρροές και τα βιογραφικά των συντελεστών του, διαθέτοντας βαθύ συνθετικό έρεισμα πέραν της επιφανειακής του εντυπωσιακής πρώτης αίσθησης. Και εδώ υπονοείται μια πολύ μεγαλύτερη αλήθεια από αυτή της πρώτης ανάγνωσης. Rejoice. Και άκου και το ντεμπούτο των Vörnir, alter-ego της μπάντας, για το οποίο σου ξαναμιλήσαμε.

Bandcamp