Seventh Wonder

Όταν μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ δυο κυκλοφοριών ενός συγκροτήματος υπάρχουν δυο τινά: ή που ο χρόνος θα αξιοποιηθεί στο έπακρο και θα δουλευτεί η κάθε μικρή λεπτομέρεια ή που θα χαθεί η σπιρτάδα της στιγμής και το αποτέλεσμα θα προκύψει κάπως «μουδιασμένο» και κατώτερο των προσδοκιών. Οι Σουηδοί progressive metallers Seventh Wonder, με κάποιο τρόπο κατάφεραν και τα δυο.

Στα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν από εκείνο το καταπληκτικό "The Great Escape", τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Τότε, οι Seventh Wonder με δυο σειρά εκπληκτικά άλμπουμ έδιναν πολλά επιχειρήματα σε κάποιον να ισχυριστεί πως είναι η νέα ανερχόμενη δύναμη του progressive metal, διαθέτοντας ένα από τα καλύτερα νέα λαρύγγια, τον Tommy Karevik. Τώρα, ο Karevik είναι σούπερ σταρ για τα δεδομένα της metal μουσικής, έχοντας αποκτήσει τεράστια δημοτικότητα ως ο αντικαταστάτης του Roy Khan στους Kamelot, κάτι που νομοτελειακά έβαλε τους Seventh Wonder στον πάγο, αλλά ταυτόχρονα έκανε το όνομά τους να ακουστεί έξω από τα πιο στενά όρια του prog κύκλου.

Κάπως έτσι, οι Seventh Wonder βρήκαν δισκογραφική στέγη στην Ιταλική Frontiers - κάτι που προσωπικά με παραξένεψε λίγο - και για πρώτη φορά στην καριέρα τους μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει μια δουλειά τους ως «πολύ-αναμενόμενη». Ως εκ τούτου, η αφετηρία των απαιτήσεων δεν είναι η ίδια και αυτό καθιστά την κρίση επί του "Tiara" κάπως πιο δύσκολη.
Ηχητικά, το νέο άλμπουμ δεν διαφοροποιείται σχεδόν καθόλου από τους προκατόχους του και αυτό έχει τόσο τα θετικά του, όσο και τα αρνητικά του. Αφενός δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια αφομοίωσης μιας νέας προσέγγισης, αφετέρου τίθεται σε ευθεία σύγκριση με δουλειές που μοιάζουν αξεπέραστες. Πάντως, λόγω ύφους και κυρίως λόγω της ιστορίας που πραγματεύεται, είναι ελαφρώς πιο κοντά στο "Mercy Falls".

Η ποιότητα της μπάντας ξεχειλίζει σε όλα τα τραγούδια. Το κιθαριστικό παίξιμο του Johan Liefvendahl πέραν από εντυπωσιακό παραμένει πεντακάθαρο στα lead του, ενώ ο Andreas Blomqvist στο μπάσο μοιάζει να μπορεί να τον ακολουθήσει με την ίδια άνεση που ακολουθούσε κάποτε ο Myung των Petrucci, όταν ανεβοκατεβαίνει την ταστιέρα και γενικά δεν προσπαθούν να κρύψουν το ότι είναι παικταράδες. Και φυσικά ο Karevik απλά δεν μπορεί να είναι μέτριος ή κακός.

Έτσι, υπάρχουν οι prog/power συνθέσεις που είναι εκθαμβωτικές, σαν το "The Everones", το "Dream Machines" και το "Against The Grain", όπως και η "Farewell" τριλογία με τις πολύ ωραίες μελωδίες των "Tiara’s Song" και "Goodnight" και βεβαίως την μπαλάντα "Beyond Today" που ο Karevik βρίσκει τον χώρο να δικαιώσει όσους τον θεωρούν τον καλύτερο metal τραγουδιστή της γενιάς του (βλέπε Arjen Lucassen).

Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και συνθέσεις όπως το "Victorious", το "By The Light Of The Funeral Pyres" ή το "Damnation Below" που, χωρίς να έχουν κάτι το εξόφθαλμα αρνητικό, δεν θα έλεγα πως καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, ενώ κι από το σχεδόν 10λεπτο τελείωμα του "Exhale" περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό. Όπως, επίσης, υπάρχει το "The Truth" εκεί που πάνε να γράψουν μια πολύ όμορφη και διαφοροποιημένη Queenική σύνθεση, τοποθετούν τα γυναικεία φωνητικά και το γυρνάνε στο πιο συμφωνικό και με χάνουν.

Σε καμία περίπτωση το "Tiara" δεν είναι άλμπουμ που κινείται στον μέσο όρο των κυκλοφοριών, αλλά κανείς που ξέρει τους Seventh Wonder δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, για όποιον θέλει να ακούσει τεχνοκρατικό progressive metal της σχολής των Dream Theater, Symphony X, με κάποια (ευρωπαϊκά) power στοιχεία (βλέπε λίγο Stratovarius) και μια απόχρωση από Ayreon (λόγω του sci-fi concept) αποτελεί όχι απλά επιβεβλημένο άκουσμα, αλλά ίσως ό,τι καλύτερο θα ακούσει φέτος σε αυτό το ύφος.

Εγώ πάλι ακούω το "Tiara" πολύ ευχάριστα, αλλά βρίσκω λιγότερες στιγμές να με ενθουσιάζουν από αυτές που θα περίμενα (όπως πχ την ερμηνεία στο πρώτο verse του "Against The Grain"). Ίσως έχω θέσει τον πήχη για τους Seventh Wonder πολύ ψηλά, αλλά στην πραγματικότητα μόνοι τους τον έθεσαν εκεί, με τις δυο προηγούμενες δουλειές τους. Δεν είναι ότι τα κατάφεραν άσχημα, αλλά ούτε το βήμα παραπάνω φαίνεται να κάνουν και μάλλον θα ήταν καλό για όλους μην περάσουν πάλι οκτώ χρόνια για την κυκλοφορία νέου άλμπουμ.