Ανασκόπηση 2022: Post-Rock

Αντέχει ακόμα!

Τι αναζητούμε σε αυτή την ανασκόπηση; Μοντέρνο rock, χωρίς στεγανά, με έμφαση στο θόρυβο.

Ποια είδη είναι πιο κοντά σε αυτό τον ορισμό; Post-rock, post-metal, noise-rock, slowcore και shoegaze.

Ακούσαμε όμορφα πράγματα από όλα αυτά τα παρακλάδια και φέτος;
Ναι! Αναφώνησαν με χαρά οι φίλοι του είδους.

Τα έχουμε ξαναπεί και τα έχουμε ξαναγράψει, δεν θα πεθάνει κάτι που ξέρει να εξελίσσεται. Δεν θα σβήσουν ξαφνικά και τόσο εύκολα μουσικά είδη που ο πειραματισμός είναι ο οδηγός τους. Πιθανά, σιγά σιγά να μην υπάρχει ικανοποιητική και ποιοτικά αλλά και ποσοτικά, παραγωγή...

Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το δυσάρεστο σημείο όμως ας βουτήξουμε άλλη μια χρονιά και ας ξεσκονίσουμε το 2022 μέσα από σκοτεινές, μελαγχολικές, ατμοσφαιρικές, θορυβώδεις και πειραματικές εκφάνσεις του αντισυμβατικού, προοδευτικού και μεταμοντέρνου rock.

R! Post22 Spotify Playlist

Τα βαριά χαρτιά
Τα μεγάλα ονόματα είχαν σκαμπανεβάσματα

Cult Of Luna

Σκοτάδι και κρύος αέρας. Ομορφιά και σκληράδα. Ο ήχος των Σουηδών συνεχίζει να εξελίσσεται με μικρά μεν, σαφή δε βήματα. Η προσέγγισή τους παραμένει άμεσα αναγνωρίσιμη. Η φωνή τους είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη στον post μικρόκοσμο. Τα ογκώδη χτυπήματα, οι κραυγές που μπορούν να κουνήσουν τη γη, τα μικρά ήρεμα περάσματα πριν και μετά την καταιγίδα, τα πάντα βρίσκονται εκεί που πρέπει στο "The Long Road North". Η ροή των κομματιών είναι σεμιναριακή. Τα ξεσπάσματα δεν αφήνουν παρά μόνο περιθώρια για ανάσες. Ο παγωμένος θρόνος είναι όλος δικός τους, για ακόμα μια φορά.

Russian Circles

Είναι οι Russian Circles και παίζουν post-metal. Ήταν παρόντες όταν οι κανόνες του ύφους γράφονταν. Συνέβαλαν τα μέγιστα στην καθιέρωσή του. Έμειναν πιστοί όταν άρχισε να φυσάει κόντρα. Πάντα προχωρούσαν μπροστά, αλλά ποτέ δεν πρόδωσαν τις αρχές τους. Ο πυρήνας τους δεν αλλοιώθηκε στο χρόνο. Με το "Gnosis" συνεχίζουν στο ίδιο μονοπάτι που είχαν ξεκινήσει κοντά είκοσι χρόνια πίσω. Το τρίο χτυπάει φανταστικά. Ο τρόπος που ξεδιπλώνονται οι συνθέσεις δεν γίνεται να μη σε ταξιδέψει. Οι ματιές στο παρελθόν γίνονται ολόσωστα, χωρίς να τραβάνε το βλέμμα από το μέλλον.

Boris

Οι Ιάπωνες είχαν ακόμα μία παραγωγική χρονιά. Στο “W” έδειξαν ότι μπορεί να παίξουν πολύ όμορφα ακόμα και σε ambient / post-rock γήπεδα. Ένα τολμηρό έργο τέχνης με υπέροχη παραγωγή, καλή απόδοση και ήχο ιδιαίτερο και μοντέρνο. Αν και ο δίσκος δεν είναι από τους καλύτερους του συγκροτήματος, επιβεβαιώνει ότι οι Boris δεν θα ξεμείνουν ποτέ από ιδέες όσο υπερπαραγωγικοί και να είναι και θα πειραματίζονται πάντα με ήχους και τρόπους που σε άλλους θα φάνταζαν απλησίαστοι. Μαζί με αυτό κυκλοφόρησαν το heavy rock “Heavy Rocks” και το πιθανά καλύτερο φετινό τους “Fade” που κινείται φανταστικά γύρω από τον drone metal ήχο. Ακόμα και στα μέτρια τους, είναι τουλάχιστον τίμιοι και διασκεδαστικοί.

Crippled Black Phoenix

Κοιτώντας από απόσταση, η φωνή των Crippled Black Phoenix είναι μια από τις πλέον ξεχωριστές στον σύγχρονο σκοτεινό ήχο. Αν και όχι ακριβώς αμελητέα, τα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα που παρουσιάζουν οι κυκλοφορίες τους τα τελευταία χρόνια δεν αρκούν για να ανατρέψουν το γεγονός. Πίσω από την τεράστια διάρκεια και τις όποιες υπερβολές του, το "Banefyre" κρύβει αρκετές (όχι τόσο) μικρές υπενθυμίσεις για όσους ενδιαφέρονται να κοιτάξουν. Υπέροχες ατμόσφαιρες, καλογραμμένοι στίχοι, συνθέσεις με περιεχόμενο και άποψη. Το μόνο που χρειάζεται είναι ανοιχτό μυαλό.

Long Distance Calling

Στη θεωρία, ένας οργανικός ροκ δίσκος που καταπιάνεται με την καταστροφή του φυσικού κόσμου από τον άνθρωπο δεν μοιάζει σαν ό,τι πιο πρωτότυπο ή έξυπνο. Στην πράξη, οι Long Distance Calling είναι τόσο μεγάλοι μάστορες που μπορούν να κάνουν ακόμα κι αυτή την ιδέα να σταθεί χωρίς «ναι μεν αλλά» εν έτει 2022. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα στη μπροστινή γραμμή, τα πλήκτρα ξαναφεύγουν στο βάθος κι αφήνουν τις κιθάρες να αναλάβουν δράση. Οι εναλλαγές από επιθετικά θέματα σε ήπια περάσματα είναι υποδειγματικές. Το "Eraser" δεν επανακαθορίζει τα όρια του είδους, αλλά περικλείει όλες τις ομορφιές του.

Παραδοσιακό post-rock
Οι κυρίαρχοι των αντισυμβατικών ήχων

Toundra

Το παραδοσιακό post-rock αντέχει ακόμα. Το κουαρτέτο από τη Μαδρίτη δεν έχει το εκτόπισμα μεγαλύτερων ονομάτων, αυτό όμως δεν λέει τίποτα για την ποιότητά τους. Πατώντας σε παλαιάς κοπής φόρμες, ακούγονται φρέσκοι όσο ελάχιστοι. Οι μουσικές τους ξεχειλίζουν συναισθήματα κι εκείνη την ένταση που κάποτε έδωσε στον ήχο την ώθηση για να σταθεί ανεξάρτητο. Μετά τους πειραματισμούς της περασμένης χρονιάς, το "Hex" επαναφέρει τη γνώριμη συνταγή και προσφέρει μερικές συγκλονιστικές στιγμές που επιβεβαιώνουν το υποτιμημένο στάτους των δημιουργών του.

Hiroe

Μερικές φορές αυτό που αξίζει είναι να ακούς κάτι που σε κάνει να νιώθεις γνώριμα, οικεία και όμορφα. Πάντα αυτό το είδος έχει ανάγκη να τιμά τις επιρροές του. Τους παππούδες και τους πατεράδες του. Ο δίσκος "Wrought" είναι το ντεμπούτο των Αμερικάνων από την Philadelphia και παρέα με ένα τοίχος θορύβου, υποβλητικές ατμόσφαιρες και επιβλητικές κιθάρες φτιάχνει αυτό ακριβός που ζητάει ο κάθε φίλος του παραδοσιακού post-rock. Τα όργανα δεν λαμβάνουν ρόλο πρωταγωνιστή, αλλά όλα μαζί προχωρούν σε απότομα σκαμπανεβάσματα και δρουν για ένα σταδιακό «χτίσιμο» της σύνθεσης μέχρι το ηχητικό τους αποκορύφωμα, που συνήθως εκφράζεται με θόρυβο. Συναρπαστικό.

Esmerine

Μελωδίες σαν φορτισμένα κύματα. Το τσέλο, το πιάνο και τα πνευστά μπορούν να θολώσουν τον ορίζοντα μέσα σε δευτερόλεπτα. Τα κρουστά ακολουθούν διακριτικά. Οι κιθάρες εμφανίζονται μόνο για λίγο, και ποτέ σε πραγματικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Το "Everything Was Forever Until It Was No More" ακροβατεί ανάμεσα στο πειραματικό, το post και το ambient με ασύλληπτη χάρη. Σε κάποιο ανυποψίαστο ίσως φέρει στο μυαλό συνειρμικά Godspeed You! Black Emperor ή A Silver Mt. Zion. Κοιτώντας την προϋπηρεσία των ανθρώπων πίσω από το γκρουπ, το γιατί είναι παραπάνω από προφανές.

Caroline

Οι Λονδρέζοι στο "Caroline" δίνουν μια περισσότερο folk μορφή στο είδος. Αβανταδόρικη. Το ότι θυμίζουν και μοιάζουν στους Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra και τους Do Make Say Think είναι μόνο καλό. Ανατροφοδότηση, θόρυβος και παραμόρφωση. Στις συνθέσεις έχουν χρησιμοποιηθεί ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, τσέλο, τύμπανα, κρουστά, βιολί, κλαρινέτο, μπάσο και τρομπέτα. Αυτό το ακραίο ανεξάρτητο και ήρεμο rock που γεννάει ένα post-minimalism που παίζοντας το μπλέκουν jazz, πειραματικές και παραδοσιακές γεμάτες θόρυβο ιδέες, είναι το κάτι άλλο. Μοντέρνα, προοδευτική και πειραματική rock μουσική ορχήστρας (δωματίου) που δείχνει εντυπωσιακά βαθιά σχέση με την τέχνη

And So I Watch You From Afar

Τα κινηματογραφικά χρώματα υπήρχαν πάντα στον ήχο των And So I Watch You From Afar. Μερικές φορές ξεκάθαρα, πιο συχνά τοποθετημένα διακριτικά στο πλάνο, κι άλλοτε θαμμένα κάτω από επίπεδα θορύβου. Η έντονη παρουσία τους στο "Jettison" δεν είναι ό,τι πιο παράξενο. Το σύνηθες χάος δίνει τη θέση του σε μία πιο οργανωμένη, ελλείψει πιο ταιριαστής λέξης, αισθητική. Οι μελωδίες και τα math-ish κοψίματα δεν χάνουν την ιδιαιτερότητά τους. Τα περάσματα των Emma Ruth Rundle και Neil Fallon κάθονται σαν κερασάκι.

Check also: Ef - "We Salute You, You, And You!", Endless Dive - "A Brief History Of A Kind Human", Held by Trees - "Solace", Oh Hiroshima - "Myriad"

Στου post-metal τη μεριά
Οι σκληρές εκδοχές της post-rock συνταγής

Conjurer

Οι Βρετανοί είχαν δείξει από το ντεμπούτο τους ότι υπόσχονται πολλά. Το "Pathos" επιβεβαίωσε την αρχική αίσθηση και απέδειξε ότι μιλάμε για ένα από τα καλύτερα μοντέρνα συγκροτήματα του μοντέρνου και βρώμικου metal. Ο δίσκος είναι μια νέα άποψη και μια πραγματική ζεύξη του πριν και του μετά του post-metal με πολλά sludge ατμοσφαιρικά στοιχεία και black metal πινελιές που το κάνουν ακόμα πιο κακοτράχαλο και μαύρο. Είναι ξεκάθαρα ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. Είναι το φρέσκο σάπιο metal με όλο το post-κάτι μαζεμένο. Ποιοτικό και απολαυστικό.

Mares Of Thrace

Μια επιστροφή που λίγοι περίμεναν. Μια μπάντα (2 κοπέλες τότε) που πραγματικά τα έσπαγε με πολύ λίγα εργαλεία. Η Thérèse Lanz (φωνητικά/κιθάρες) με νέα προσθήκη στα τύμπανα και το μπάσο τον Casey Rogers ήρθαν δέκα χρόνια μετά με το εξαιρετικό "The Exile" για να θυμίσουν ότι τα επιβλητικά και θηριώδη riff είναι η βάση όλων! Είναι τρομακτικό πως μια κιθάρα και τα τύμπανα (με τα σιχαμένα φωνητικά) μπορούν να δώσουν κάτι τόσο έντονο και ταυτόχρονα μοντέρνο. Επαναστατικές ιδέες. Κλασικές επιρροές. Δυναμικές εναλλαγές. Δυνατή απόδοση. Ένας δίσκος καθαρός, σταράτος και ευθύς.

Rolo Tomassi

Θα μπορούσες να το δεις σε πολλές λίστες και διαφορετικές ανασκοπήσεις. Το "Where Myth Becomes Memory" δεν πατάει σε κάποια βάση και δεν έχει συνταγή. Σίγουρα έχει χτισίματα και πορεία και ξεσπάσματα που στηρίζουν τις post-rock και metal ιδέες, αλλά εδώ θα βρεις και hardcore, shoegaze, math, dream pop, μέχρι και progressive στοιχεία. Η δουλειά αυτή ταυτίζεται με το δημιουργικό χάος που αυτή η ίδια γεννά ως ηχητικό αποτέλεσμα. Μερικά riff ξεκινάνε από Neurosis και καταλήγουν σε Meshuggah. Δεν υπάρχει περίπτωση να μετανιώσει κανείς αφού ακούσει αυτή την δημιουργία. Καλοφτιαγμένο και ποικίλο όσο ελάχιστα. Είναι πραγματικά ένα υπέροχο κολλάζ τόσο όμορφων και ακραίων ιδεών που το κάνουν μοναδικό. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζει.

Ode And Elegy

Αυτό το κομμάτι, δίσκος είναι απίθανο. Το "Ode And Elegy" έχει δόσεις από post-απόλα και μουσική δωματίου. Αταίριαστο; Ίσως. Ασύλληπτο; Ναι! Kent Fairman και Harold Taddy, μια rock μπάντα, το κουαρτέτο εγχόρδων Laurels String Quartet, το τμήμα πνευστών και την χορωδία της Sofia Session Orchestra καθώς και επιπλέον μουσικοί στην άρπα και το φλάουτο. Είναι πραγματικά σαν ένα ταξίδι, που δεν έχει πορεία ή στάση χωρίς ενδιαφέρον. Είναι μαγευτικό και υπέροχο, και συνολικά, η ακρόαση είναι μια μοναδική εμπειρία. Το πως καταφέρνει να σε κρατήσει αφοσιωμένο σε όλη του τη διάρκεια είναι εντυπωσιακό. Ειδικά εκεί μετά το μισάωρο η φάση ξεφεύγει. Ένα δεκάλεπτο από το 30 και μετά δηλαδή το ταξίδι πάει στο διάστημα. Απίθανο.

Absent In Body

Neurosis, Sepultura και Amenra. Scott, Mathieu, Colin και Igor. Έχε χάρη που είναι δισκάρα, γιατί μετά την αποκάλυψη του πόσο μαλάκας είναι ο Kelly οριακά αξίζει την όποια αναφορά και από εμάς. Έχε χάρη που οι υπόλοιποι αξίζουν και τους σεβόμαστε αρκετά. Το "Plague God" είναι συγκινητικό, χωρίς να παρουσιάζει τίποτα καινούργιο. Τιμά όμως απίστευτα και δοξάζει το είδος. Αξίζει λοιπόν αναφοράς για τους υπόλοιπους και για το σύνολο της μουσικής. Είναι επιβλητικό και βιομηχανικό. Είναι όσο βαρύ μπορεί να γίνει. Είναι ένα κατάμαυρο, θεοσκότεινο τοπίο που γεμίζει από τρομακτικές φιγούρες πίσω από πυκνές σκιές. Α και ηλίθιε Scott μην ξεχνάς ότι δεν υπάρχει τίποτα γενναίο σε ότι έκανες ή παραδέχθηκες. Είσαι ένα σκουπίδι.

Check also: Celeste - "Assassine(S)", Psychonaut - "Violate Consensus Reality", A.A. Williams - "As The Moon Rests"

Επιμονή στον θόρυβο
Εκεί που η φασαρία γίνεται ο οδηγός

Chat Pile

Συγκρότημα αποκάλυψη. Δίσκος της χρονιάς. Noise-rock σε οίστρο. Το "God’s Country" σφίγγεται γύρω από το λαιμό σου σαν θηλιά, γεμάτο οργή, ρυθμό και αποπνικτικές ατμόσφαιρες. Πρακτικά ακούμε έναν θυμωμένο άντρα που φωνάζει πάνω από όργανα εμπνευσμένα από post-rock ιδέες, αλλά με τεράστια έμπνευση από Melvins. Είναι ξεκάθαρα από τα πιο συναρπαστικά ακούσματα του είδους και παρέχει μια εκπληκτικά τρομακτική ατμόσφαιρα. Εξαιρετικός ήχος. Υπέροχη μίξη. Έξυπνη (παντού) ενορχήστρωση. Είναι καθαρτικό. Βγάζει από μέσα σου όλη τη σαπίλα. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Είναι αυτό το πράγμα που από το πρώτο άκουσμα, πριν καν ακούσεις όλα τα κομμάτια, έχεις ανασκουμπωθεί και αναρωτηθεί, τι άκουσες εδώ και πόσο εντυπωσιακό ήταν. Ακούστε και το soundtrack του "Tenkiller" που έφτιαξαν και κυκλοφόρησαν πρόσφατα.

A Place To Bury Strangers

Εναλλακτικό, θορυβώδες, χορευτικό και ανεβαστικό. Το "See Through You" επαναφέρει τους πρωτεργάτες του θορύβου της Νέας Υόρκης στο θρόνο τους. Εύκολα το καλύτερο τους εδώ και πάρα πολύ καιρό. Απολαυστικό και τίμιο. Σε γυρίζει πίσω. Σου θυμίζει όλους τους λόγους που ασχοληθήκαμε μαζί τους. Βασικά επανέφεραν την παραμόρφωση. Οχι απλά την επανέφεραν, αλλά την παρουσιάζουν (επιτέλους) ξανά με εντυπωσιακό τρόπο. Το βασικό τους στοιχεία Είναι πιο σκοτεινό από τα συνηθισμένα. Είναι πιο βαρύ από τα υπόλοιπα του είδους. Γρατζουνάει τα αυτιά καλύτερα από το καθένα. Θέλει πολλές ακροάσεις. Θέλει αγάπη. Θέλει κουράγιο. Ωθούν τα πράγματα σε νέες κατευθύνσεις με πιο βιομηχανικό ήχο και όλα τα στοιχεία που τους έκαναν μεγάλους.

Ken Mode

Σε μια χρονιά χωρίς τα από πάνω, μπορεί το "Null" να κέρδιζε τον τίτλο του noise-rock δίσκου της χρονιάς. Όχι γιατί ποιοτικά είναι πολύ μπροστά. Ούτε γιατί χρησιμοποιεί πολλά μέσα (πιάνο, synth, τσέλο, σαξόφωνο) στον θόρυβο. Αλλά γιατί είναι ξεκάθαρα σκοτεινό, ατμοσφαιρικό και βάναυσο. Αυτό το τελευταίο κρατήστε το. Βάναυσο όσο το παίρνει. Συνολικά δεν είναι καν ο καλύτερος δίσκος της μπάντας, αλλά αυτή η industrial κατεύθυνση που πήρε το συγκρότημα ανεβάζει πολύ το στιλ του ήχου τους. Punk, sludge, hardcore και industrial όπως είπαμε, δένουν παράξενα ωραία και αυτή η μαυρίλα που βγαίνει είναι επίπονη και αρκετά μόνη της εκεί έξω.

Mamaleek

Πολύ πειραματικό, προχωρημένο, avant-garde έως και jazz. Στο "Diner Coffee" δεν θα κάτσουν όλοι οι φίλοι του είδους. Είναι κάτι ξεχωριστό. Έχει όσο σαπίλα, βρομιά και θόρυβο πρέπει και από εκεί και πέρα κρατάει βάσεις με πολύ πειραματισμό και καφρίλες. Κάποιοι θα λατρέψουν κι άλλοι θα φύγουν μακριά. Αυτό ίσως είναι και το ζητούμενο στις μέρες μας. Αν η έκπληξη, η τροφή για σκέψη, το πείραμα και η έντονη απόδοση είναι ανεκτά από πολλούς. Πιθανά όχι, αλλά όπως και να ‘χει ο δίσκος ξεχειλίζει από ωραίες ιδέες και ποιοτική μουσική. Η ένταση σε αυτό το δίσκο είναι τρελή. Υπάρχει ένα συνεχές αίσθημα ότι είσαι στην άκρη, στο γκρεμό, σε κάτι που μοιάζει απόκοσμο αλλά κατά βάθος είναι πολύ όμορφο.

Gnod

Για άλλη μια φορά αυτή η μπάντα δείχνει ότι είναι προοδευτική και φευγάτη. To "Hexen Valley" έχει τα πάντα. Δεν είναι καινοτόμο (όσο κάποια από τα παλιά τους) αλλά είναι όμορφο, παράξενο, εναλλακτικό και εξαιρετικά πολυδιάστατο και ποικιλόμορφο. Όταν τους συγκρίνεις με τεράστια συγκροτήματα θα βρεις αδυναμίες, όταν περιμένεις να είναι πάντα στην κορυφή, λογικά δεν θα έχεις πάντα το επιθυμητό. Αλλά δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε ότι ότι παράγουν και παίζουν είναι πάρα πολύ καλό και σίγουρα έχει να προσφέρει. Η μουσική τους είναι απλή και αποτελεσματική όσο αφορά την επιμονή, την επανάληψη και τον θόρυβο.

Check also: Shit And Shine - "Phase Corrected", Buñuel - "Killers Like Us", Gilla Band - "Most Normal"

Shoegaze με post αναζητήσεις
Παραμορφωμένες κιθάρες σε ονειρικές περιπλανήσεις

Holy Fawn

Αυτή η μπάντα, μάλλον το "Dimensional Bleed" θα μπορούσε να είναι σχεδόν σε όλες τις πεντάδες/ενότητες αυτής της ανασκόπησης. Έχει τα πάντα. Είναι περισσότερο Grouper και Sigur Ros απέναντι στο post-rock. Έχουν σημεία που τους λες και metal. Είναι περισσότερο Deafheaven απέναντι στο shoegaze. O δίσκος είναι μια πυκνή και εξαιρετικά οδυνηρή (με όποια καλή έννοια έχει) ακρόαση που μπορεί να κολλήσει στην πλάτη του καθίσματος τον ακροατή. Ξεγελάει. Ξεκινά γλυκό. Μετά όμως τα δίνει όλα. Η έντονη αντίθεση μεταξύ των οδυνηρών ουρλιαχτών/κραυγών και των εξαιρετικά παχύρρευστων ατμοσφαιρικών drones κάνει μια πολύ κλειστοφοβική αλλά συγκινητική και συναισθηματική ακρόαση. Είναι και ονειρικό και βαρύ και όμορφο.

The Ocean Greys

Αν έπρεπε να περιγραφεί με μία λέξη η προσέγγιση των Ocean Greys, αυτή πιθανότατα θα ήταν «λιτή». Οι ταχύτητες ποτέ δεν ανεβαίνουν πάνω από το μέσο. Η ένταση παραμένει σταθερά σε χαμηλά επίπεδα. Η παραγωγή βγάζει κάτι το σπιτικό, με μία πολύ ευχάριστη έννοια. Τα φωνητικά είναι προσγειωμένα και πάντα στην υπηρεσία της κάθε σύνθεσης. Οι αναφορές στο ένδοξο dream pop παρελθόν γίνονται με αγάπη. Τα "Where To Now" και "Caught In The Net" είναι ο ορισμός της μουσικής από οπαδούς, για οπαδούς.

Sylvaine

Με σταθερότητα και πίστη στο στυλ που ακολουθεί, η Katherine Shepard έχει κερδίσει με το σπαθί της μία θέση ανάμεσα στα πιο αξιόλογα ονόματα του σύγχρονου ατμοσφαιρικού ήχου. Οι αργοί ρυθμοί, οι βαθιές αποχρώσεις, η ασταμάτητη μελαγχολία, τα σκισμένα ξεσπάσματα. Το "Nova" δεν περιέχει τίποτα το παράξενο ή το παράταιρο. Κάθε συστατικό του είναι προσεκτικά τοποθετημένο. Το πνεύμα των Alcest δεν εξαφανίζεται ούτε τώρα, βγαίνει όμως μπροστά λιγότερο από κάθε άλλη φορά.

Cloakroom

Να κάτι που ταιριάζει απόλυτα στην ανασκόπηση. Έχει post-rock επιρροές και ουσιαστικά το "Dissolution Wave" είναι από τα πιο τίμια shoegaze της χρονιάς. Ένα πολύ όμορφα εκτελεσμένο δημιούργημα το οποίο μερικές φορές φαίνεται πιο ξεκάθαρο και νηφάλιο παρά ονειρικό. Τα φωνητικά που σπάνια υψώνονται πάνω από τους ήχους της κιθάρας του προσδίδουν μια ονειρική φύση μεν, αλλά κι αυτή μόνο στα σημεία. Πρακτικά η ατμόσφαιρα του είναι υπνωτική. Δεν είναι ο δίσκος για όλες τις ώρες. Δεν είναι για όλες τις διαθέσεις. Δεν μπορεί να σε φτιάξει και να σε ανεβάσει. Κατά βάση θα σε ρίξει. Είναι μοντέρνο. Είναι θορυβώδες. Είναι γλυκό. Είναι παραπάνω από τίμιο.

Yoo Doo Right

O Καναδάς και πολύ περισσότερο το Μόντρεαλ φημίζονται για το post-rock κίνημα που γέννησαν την δεκαετία του 90. Το τρίο των Yoo Doo Right στο "A Murmur, Boundless Tο The East" παντρευτούν θορυβώδη, μελωδικά μέρη κιθάρας, ηχητικά τοπία πλήκτρων με αρκετά εφέ, βαθύ μπάσο και πειραματικό θόρυβο. Το rock τους είναι προφανέστατα πειραματικό, έχει post-punk ιδέες, αλλά κατά βάθος είναι ένα πολύ όμορφο και αντιφατικό shoegaze, αγκαλιασμένο από βασικές post-rock ιδέες. Είναι ένας δίσκος που απαιτεί την προσοχή σου. Είναι μια κυκλοφορία που μπλέκεται όμορφα μέσα στους θορύβους της.

Check also: Sadness - "Tortuga", Della Zyr - "Vitamins And Apprehension"

Slowcore
Χαμηλές μελωδίες, αργοί ρυθμοί και μινιμαλιστικές ιδέες

40 Watt Sun

Η φωνή του Patrick Walker είναι συγκινητικά όμορφη. Ο τρόπος που τραγουδάει και στο "Perfect Light" σε αγκαλιάζει και μπορεί να σε ανατριχιάσει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Φεύγοντας εντελώς από το doom παρελθόν του και τις όποιες παραμορφώσεις είχαν οι παλιότερες δουλειές του, σε αυτό το δίσκο παρουσιάζει κάτι πιο απαλό, σχεδόν απόλυτα ακουστικό και απίθανα μελαγχολικό. Φτιάχνει μερικά ακόμα φανταστικά τραγούδια. Δημιουργεί απόλυτα εμπνευσμένες και αδιανόητες ερμηνείες. Όλες οι μελωδίες είναι υπέροχες. Μικρές επαναλήψεις και μερικά παρατραβηγμένα σημεία, ευτυχώς δεν χαλάνε το συνολικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που είναι απλό μα απλά πανέμορφο. Είναι από αυτά που θα έχουμε για πάντα στην άκρη για αποκατάσταση ψυχικής κατάρρευσης.

Deathcrash

Ντεμπούτο δίσκος με πολλά post-rock και emo στοιχεία. Κάποιοι θα το έβαζαν άνετα στην κορυφή του είδους για αυτή την χρονιά. Το "Return" έχει περισσότερα θορυβώδη στοιχεία από το από πάνω. Είναι φυσικά κάτι που ταιριάζει να ακούσετε όταν νιώθετε μελαγχολία και στεναχώρια στη μέση του φθινοπώρου ή του χειμώνα. Είναι απλό, ήσυχο και ταυτόχρονα βαρύ. Από δύο απόψεις. Και στον παράξενο ήχο του αλλά περισσότερο στο συναίσθημα. Πραγματικά θα σας ανταμείψει με περίσσια θλίψη και πανέμορφες εναλλαγές ήσυχων μελωδιών και έντονων θορύβων σε μικρά κρεσέντο. Είναι η επιστροφή ενός παλιότερου φαινομενικά ξεχασμένου ήχου που εναρμονίζει τη στοχαστική απόσταση του post-rock και την εύθραυστη αμεσότητα του ας πούμε (post) hardcore.

Duster

Επιστροφή. Τρία χρόνια μετά, αλλά πρακτικά 20. Το "Together" μπορεί να χαρακτηριστεί ότι είναι γεμάτο από απαλές μελωδίες, αργούς ρυθμούς και συχνά μινιμαλιστικά περάσματα. Είναι πολύ χαλαρό, αλλά κρύβει τον θόρυβο στα χαμηλά. Είναι γεμάτο μιζέρια και ξεχειλίζει από μελαγχολία. Oι Duster είναι ακόμα καλοί σε αυτό που κάνουν τελικά. Όπως και να το πάρεις, όπως και να το ακούσεις, κάθε κομμάτι είναι απολαυστικό. Έχει τρομερά ποικίλα στοιχεία. Όνειρο, διάστημα, σκόνη, ψυχεδέλεια και θόρυβος. Αν δεν νιώσεις ότι είναι βαρετό (κάτι που συμβαίνει συχνά στο είδος) θα καταλάβεις την πραγματική του αξία. Γλυκό, λίγο ανήσυχο, αλλά βασικά καλόκαρδο, με πλούσιους ήχους lo-fi.

Ηelvetia

Πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει έξι δουλειές μόνο αυτή την χρονιά. Αυτό που αξίζει περισσότερο να εξετάσουμε είναι το "Dishes Are Never Done but Good Luck". Πρακτικά μιλάμε για τον ίδιο κύριο με τους από πάνω. Ο πολυοργανίστας Jason Albertini κάνει και εδώ την βρώμικη δουλειά. Τα τριάντα εφτά κομμάτια ακούγονται σαν να έχουν ηχογραφηθεί σε κασετόφωνο. Είναι ένα αργό, ανεξάρτητο, εναλλακτικό, θορυβώδες και ψυχεδελικό rock διάρκειας κοντά δύο ωρών. Αν δεν κουραστείς από τα κομμάτια και την διάρκεια θα εντοπίσεις χρυσό εδώ μέσα. Μπορεί όχι παντού, αλλά σίγουρα σε πάρα πολλά σημεία. Ναι είναι λογικό, υπερπαραγωγικές μπάντες με διάφορες και άλλου τύπου κυκλοφορίες να απωθούν στην εποχή μας τον ακροατή, αλλά εδώ κάνε μια στάση.

Aidan Baker

Τι λέγαμε για τους από πάνω; Είναι υπερπαραγωγικοί; Αν δεις αυτόν εδώ, μάλλον όχι. Έχει τα τελευταία είκοσι χρόνια, πάνω από 140 album και πιθανά πάνω από 200 κυκλοφορίες. Και δεν μετράω τίποτα που κυκλοφορεί ως Nadja. Αξίζει να ακούσεις κάποια από τα "There / Not There" και "Songs Οf Undoing" και σίγουρα να σταθείς στο "You Are All Αt Once". Είναι ένα απαλό, ταξιδιάρικο post-rock με όλες τις αρετές του slowcore και όμορφα ambient ηχοτοπία. Ήρεμα, επαναλαμβανόμενα, ατμοσφαιρικά, μελαγχολικά και καταπραϋντικά σημεία. Τρεις τεράστιες χρονικά συνθέσεις που φτιάχνουν πενήντα λεπτά μουσικής. Ο Καναδός με έδρα το Βερολίνο φτιάχνει τόσα πολλά που κινδυνεύει να κουράσει, να κυκλοφορήσει μπαρούφες , αλλά και να χαλάσει το όνομα του. Ευτυχώς με κάμποσα, το σώζει.

Check also: Pan•American - "The Patience Fader", Drowse - "Wane Into It", Ethel Cain - "Preachers Daughter"

Η εγχώρια παραγωγή
Ελληνικές μπάντες του ευρύτερου χώρου

Krause

Άλλος ένας δυνατός, γκρουβάτος και σταθερά θορυβώδης δίσκος που εξηγεί πως αυτή η μπάντα γίνεται τραγούδι το τραγούδι και δίσκο το δίσκο όλο και καλύτερη. Γεμάτο λύσσα και παραμορφώσεις το "The Art Of Fatigue" είναι από τα καλύτερα noise-rock της χρονιάς. Με αναφορές σε punk, περάσματα από hardcore και βόλτες από sludge περιοχές φτιάχνουν μερικά οργισμένα και παρανοϊκά τραγούδια που εξυμνούν την μουσική τους αλητεία. Εκεί που είναι πιο αργοί και πιο Melvins είναι ακόμα καλύτεροι. Γενικά και ειδικά ο ήχος τους φαντάζει πιο σκληρός, πιο γρήγορος, πιο βρώμικος και πιο γκρινιάρης. Κραυγές με οργή και πόνο, βαρύ και δυνατό μπάσο, ασήκωτες κιθάρες και χωρίς έλεος τύμπανα, συνδεδεμένα (όλα μαζί) με μια τρομακτικά σκατένια και σκονισμένη παραμόρφωση.

Church Of The Sea

Ομίχλη, έντονα αρώματα και μία φωτιά να καίει στο βάθος. Το ντεμπούτο της τριάδας από την Αθήνα παντρεύει τον όγκο του doom με τη γοητεία του shoegaze, ρίχνοντας στη μίξη επιπλέον λίγη από την απροσδιοριστία του alternative. Ατμοσφαιρικό μέχρι εκεί που δεν πάει, το "Odalisque" χαμογελάει διακριτικά προς μερικές από τις μεγαλύτερες ιέρειες του σύγχρονου σκληρού ήχου και απλώνει τα χαρτιά του όλο στυλ. Χωρίς να πρωτοπορεί, λειτουργεί ιδανικά ως πρώτη γνωριμία, βάζει στέρεες βάσεις και μας κάνει να ανυπομονούμε για το μέλλον.

Sugar For The Pill

Αυτοί εδώ, στο "Wanderlust" παρουσιάζουν ένα ονειρικό shoegaze άκρως βροχερό και φθινοπωρινό. Κάνουν εξαιρετική τιμή στο είδος που αγαπάνε και παίζουν. Δεν είναι καθόλου πρωτοτυποί. Δεν έχουν σχεδόν τίποτα φρέσκο ή καινοτόμο. Μα δεν γίνεται σε αυτό το είδος, τα έχουμε ξαναπεί, είναι σχεδόν νεκρό, δεν εξελίσσεται και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το παρουσιάζεις όπως πρέπει και όσο καλύτερα μπορείς. Αυτοί το κάνουν τέλεια. Έχουν πολύ όμορφες μελωδίες, ωραία και έξυπνα φωνητικά, ωραίο και καθαρό (όσο γίνεται) ήχο, δυνατή παραγωγή και σωστότατη ενορχήστρωση. Δεν πειραματίζονται, μην τα ξαναλέμε, απλά κάνουν μια απίστευτη αναδρομή σχεδόν σε ολόκληρο το φάσμα (και τις μπάντες) του είδους.

Mammock

Τι νόημα έχουν οι ταμπέλες τέλος πάντων; Αν στο πρώτο τους βήμα έκαναν μία μεγαλόφωνη δήλωση, με το "Rust" οι Mammock παίρνουν το μικρόφωνο και το ουρλιάζουν. Το χαοτικό μπαστάρδεμα που ξεκινάει από το noise και καταλήγει στο math, μεγαλώνει. Οι στάσεις σε ό,τι μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους με post πρόθεμα είναι κι αυτή τη φορά εδώ. Ακόμα περισσότερο, δίπλα σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί μία πιο βαριά επικάλυψη, μη νερώνοντας την ουσία του για να ταιριάξει στο όποιο κουτάκι. Κανένας συμβιβασμός. Μόνο αλήθειες. Όπως πρέπει.

Adolf Plays The Jazz

Στον άτυπο κατάλογο των σάουντρακ για ταινίες που δεν έχουν γυριστεί ποτέ, απολύτως αναμενόμενα, κάμποσες εγγραφές ανήκουν σε ονόματα που κινούνται στα όρια του post. Αν ρωτήσετε εμάς, οι Adolf Plays The Jazz μετρούσαν ήδη κάμποσες φορές, και προσθέτουν μία ακόμα με το "Low Life | We Can't Lose. We Have Already Lost." Από την επαναληπτικότητα στις μελωδίες μέχρι τις γεμάτες ενορχηστρώσεις, κι από τα παιχνίδια στα ρυθμικά μέχρι τα jazz-ish περάσματα του σαξόφωνου, τα εξήντα λεπτά κυλούν σαν μία ανεξάρτητη παραγωγή με γούστο και άποψη.

Check also: Chronoboros - "It Happened Near Your Home"

Ζωντανά

Godspeed You! Black Emperor @ Ηρώδειο 15/07/22

Μόνο η παράθεση των ονομάτων Godspeed You! Black Emperor και Ωδείο Ηρώδου του Αττικού (θα έπρεπε να) είναι αρκετό για να κάνει περιττή την όποια ανάλυση. Κάθε ζωντανή εμφάνιση της καναδικής κολεκτίβας είναι ένα όργιο συναισθημάτων. Προσθέτοντας το ειδικό βάρος του χώρου, το αποτέλεσμα ήταν καταδικασμένο να μετατραπεί σε εμπειρία ζωής. Κάθε τσίριγμα στα έγχορδα. Κάθε πέρασμα. Κάθε κρεσέντο. Κάθε στιγμή που σήκωνες το βλέμμα. Ή έκλεινες τα μάτια. Η τελική κορύφωση με το κάψιμο των φιλμ. Σημείο αναφοράς.

Russian Circles, Mass Culture @ Gagarin 205, 26/05/22

Το γνωμικό λέει ότι οι μεγάλες μπάντες φαίνονται στο σανίδι. Κοιτώντας σε οργανικό ροκ πλαίσιο, δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να καυχηθούν ότι έστω πλησιάζουν τους Russian Circles. Ο τρόπος που κάθε φορά οι Αμερικάνοι παίζουν σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, διατηρώντας αληθινά ζεστό συναίσθημα είναι ένα μικρό θαύμα. Η τρίτη εν Ελλάδι εμφάνισή τους έσκασε σαν επιβεβαίωση ότι αυτό δεν έχει αλλάξει. Αν υπήρξε ένα αρνητικό, αυτό δεν είχε να κάνει με τους ίδιους, αλλά με τις αποπνικτικές συνθήκες στο venue της Λιοσίων.

Cult Of Luna, Calyces, Sevengill @ Fuzz Club, 19/10/22

Την τελευταία φορά που πέρασαν από τα μέρη μας οι Cult Of Luna, παρέα με την Julie Christmas, μας ανάγκασαν να μαζεύουμε τα μυαλά μας από τα πατώματα. Αυτή τη φορά τους είδαμε μόνους τους, χωρίς καν τους Caspian και τους Birds In Row που συμπλήρωναν ένα ονειρικό περιοδεύον πακέτο στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σε τελική ανάλυση, αυτό ελάχιστη σημασία είχε. Τι κι αν ήταν η τελευταία εμφάνιση της τουρνέ, η εξάδα βγήκε σα λυσσασμένο κτήνος, πήρε παραμάζωμα τα πάντα στο διάβα της και μας άφησε να ζητάμε κι άλλο. Πραγματικός οδοστρωτήρας.

Deafheaven, Once Upon A Winter @ Gagarin 205, 15/10/22

Οχτώ γεμάτα χρόνια πίσω, η παρθενική εμφάνιση της παρέας από το San Francisco στην Αθήνα είχε αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Όχι για την απόδοση του συγκροτήματος, αλλά για την χλιαρότατη ανταπόκριση του κοινού. Από τότε πολλά πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει, το στοίχημα της επιστροφής τους ωστόσο παρέμενε. Η απάντηση που ήρθε, πάνω και κάτω από τη σκηνή, ήταν κάτι περισσότερο από εμφατική. Οι Deafheaven μόνο μεγαλώνουν. Τον πανικό που συνόδευε παλιά και νέα άσματα θα τον ζήλευαν ακόμα και κλασικά ονόματα.

A Place To Bury Strangers, Plattenbau, Hau @ Temple, 19/03/22

Η επιστροφή στις συναυλίες είχε ξεκινήσει δειλά-δειλά από πέρσι. Τοποθετώντας το κάδρο στο ευρύτερο post πλαίσιο, η στιγμή που επισήμως μπήκε η σφραγίδα στο όλο πράγμα, δεν ήταν άλλη από το βράδυ στα τέλη του Μάρτη που οι A Place To Bury Strangers μάζεψαν κόσμο και λαό και τα έσπασαν στο Γκάζι. Τα πολλαπλά επίπεδα, τα ογκώδη ρυθμικά, οι τρελές παραμορφώσεις, ο απίστευτος θόρυβος. Τα όποια σχόλια για τις επιλογές τραγουδιών ή τον υπέρ-τσιτωμένο ήχο, χάθηκαν δικαίως στο εορταστικό κλίμα.

Check also: Ride, The Ocean Collective, Playgrounded, LLNN, Mogwai, Adolf Plays The Jazz

R! Post22 Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET