Russian Circles

Gnosis

Sargent House (2022)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 16/08/2022
Σε σταθερή πορεία, χωρίς παρεκκλίσεις από τα τεράστια riff που τους οδηγούν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

 

Το σπουδαίο post-metal σχήμα το οποίο πριν το καλοκαίρι επισκέφθηκε για ζωντανή εμφάνιση και τη χώρα μας, επιστρέφει τρία χρόνια μετά το "Blood Year". Η πορεία τους είναι σταθερή. Έχουν έναν δικό τους ήχο από τον οποίο δεν παρεκκλίνουν συχνά (έως και ποτέ) τον οποίο προσπαθούν να εξελίσσουν, κυρίως στην ένταση και την δυναμική. 

Δίσκο το δίσκο, χωρίς να μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω ακούσει ποτέ κάτι κακό από αυτούς, νιώθω ότι δεν παρουσιάζουν κάτι εξαιρετικά καινοτόμο ή συγκλονιστικό. Η έκπληξη που είχαμε πάθει το 2006 με το ντεμπούτο τους "Enter" προφανώς και δεν έχει επαναληφθεί. Η συνέχεια τους με τα εξαιρετικά "Station" και "Geneva" ήταν ελπιδοφόρα και καρποφόρησε με τα ακόμα καλύτερα "Empros" και "Memorial" που κοντράρουν το ντεμπούτο στα ίσα! Από το "Guidance " και μετά ένιωσα μια μικρή μεν, αλλά αισθητή στασιμότητα, χωρίς βέβαια να πέφτουν χαμηλά (ποιοτικά). 

Οι Russian Circles είναι από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έχει δει το κάθε post-something είδος. Αυτό δεν γίνεται να αμφισβητηθεί. Όσοι μεγαλώσαμε με μπάντες όπως οι Botch, Isis, Converge, Neurosis και Pelican έχουμε τους ρωσικούς κύκλους πολύ ψηλά, γιατί μαζί ή τελοσπάντων απέναντι από αυτούς,  κατάφεραν να κερδίσουν στον riff διαγωνισμό τους πάντες. Ο γνώμονας, η πυξίδα και ο στόχος τους ήταν και είναι πάντα το ρυθμικό, το δυνατό, το ισοπεδωτικό riff και αυτό ακόμα το κάνουν και το παρουσιάζουν φανταστικά. 

Η φετινή κυκλοφορία περιέχει έξι συνθέσεις και μια γέφυρα. Έξι συνθέσεις χωρίς λόγια φυσικά. Έξι κομμάτια που χτίζονται ατμοσφαιρικά, φορτώνουν απειλητικά και καταλήγουν έντονα. Έξι δημιουργίες που εξηγούν γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχει διαφορά σε post-rock και post-metal αφού αυτοί εδώ οι κύριοι ουσιαστικά παίζουν μια σκληρή, riff-άτη post-rock εκδοχή σε όσο πιο δυνατή ένταση γίνεται. Έξι όμορφες ιδέες που φτιάχτηκαν πάνω σε indie, sludge, doom και hardcore επιρροές και κατέληξαν στο πιο βαρύ post-rock που μπορείς να φανταστείς. Πρώτη φορά, λόγω απομόνωσης και πανδημίας, έγραψαν και ηχογράφησαν ο καθένας ξεχωριστά. Δεν φαίνεται αυτό στην συνέχεια των κομματιών, αλλά ίσως είναι ένα μικρό μειονέκτημα στην πορεία και τις αλλαγές στις συνθέσεις. Αυτό που τελικά μένει μετά τις ακροάσεις είναι ότι ο δίσκος είναι αν όχι η συνέχεια, το δεύτερο μέρος του προηγούμενου. Δεν νιώθω ότι υπάρχουν ιδιαίτερες αλλαγές. Ξαναλέω όμως ότι οι RC είναι απίστευτα συνεπείς. Νομίζω ότι έχει περάσει καιρός από τότε που ακούγονταν πραγματικά εμπνευσμένοι, αλλά για άλλη μια φορά εγγυώνται για αυτό που προσφέρουν. 

Ευτυχώς διατηρούν σημεία εκπληκτικά άμεσα, με ογκώδη riff που χτυπάνε ανελέητα μαζί με τα τύμπανα. Οι αλλαγές από βαρύ σε αιθέριο είναι για άλλη μια φορά πανέμορφες. Τα ξεσπάσματα τους είναι ζηλευτά και αυτό το δύσκολο ταξίδι που μας πάνε για περίπου σαράντα λεπτά είναι σήμα κατατεθέν τους. Δεν θα βρεις τίποτα μη ποιοτικό, δεν θα βρεις τίποτα βαρετό, αλλά δεν θα εντοπίσεις και τίποτα εξελιγμένο, καινοτόμο ή καινούργιο από αυτούς. Η τριάδα πήρε την απόφαση να επικεντρωθεί στα πιο σκοτεινά, πιο βαριά κομμάτια  με αποτέλεσμα ένα ταραχώδες άλμπουμ που χτυπάει τον ακροατή με μεγάλη δύναμη.

  • SHARE
  • TWEET