Adolf Plays The Jazz, King Garcia @ Death Disco, 04/12/22

Μια βραδιά με δύο αθηναϊκές μπάντες είναι πάντα κάτι το οποίο οφείλουμε και μπορούμε να στηρίξουμε. Προφανώς και ιδανικό είναι να γνωρίζουμε τι έχουμε να ακούσουμε ή αν δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτό, να έχουμε την διάθεση να ακούσουμε και να τιμήσουμε με την παρουσία μας του καλλιτέχνες που προσφέρουν τον ιδρώτα τους (και την τέχνη τους) σε εμάς, από κάτω.

Η αρχή λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης έγινε με μια φρέσκια, σχετικά, μπάντα, χωρίς καμία ολοκληρωμένη κυκλοφορία στην βαλίτσα της. Οι μπάντες από τις οποίες προέρχονται (ή και παίζουν ακόμα) οι King Garcia είναι διαφορετικές και ίσως αντιφατικές. Mother Of Millions, Poem, Tardive Dyskinesia και Bandallusia δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια να σκεφτείς ή να καταλάβεις τι μπορεί να βγει από την ένωση τους. Εκεί ήταν και το γοητευτικό. Με μόνο δυο τρία κομμάτια σε bandcamp και youtube την τελευταία τριετία σαν δείγμα, δεν είχαμε και πολλά να μάθουμε οπότε αναμέναμε ν’ ακούσουμε κάτι εκλεκτικό και αρκετά ατμοσφαιρικό.

Τελικά ο ήχος είχε κάτι μοντέρνο, ταυτόχρονα και κάτι παραδοσιακό και φυσικά πολύ ατμόσφαιρα. Θες να το πεις πολύ γενικά jazz-rock. Θες να το πετάξεις στο καζάνι του post-rock. Αρκεί να το πεις experimental rock; Δεν έχει σημασία. Η ουσία είναι τι σου δίνει. Τα πνευστά έδειξαν ότι ήταν οδηγός. Τρομπέτα και κλαρίνο είχαν άλλοτε τον ρόλο μιας σόλο κιθάρας κι άλλοτε το lead μέρος της σύνθεσης. Το ρυθμικό κομμάτι τους αν και αρχικά ενδεχομένως να έχασε κάποια πατήματα, όσο προχωρούσε η ώρα και το συγκρότημα ζεσταινόταν μεταφορικά και κυριολεκτικά έδειχνε να πατάει πιο σωστά. Η κιθάρα κράταγε σταθερά το πίσω κομμάτι και αναλάμβανε τους θορύβους.

Μπορεί να έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια το κάθε είδους fusion στην μουσική. Η μιξη παράδοσης με rock ή της jazz με ακρότητες, αλλά εφόσον μπορείς να το παρουσιάσεις χωρίς αντιγραφές και χωρίς απλά επιτηδευμένη διάθεση, καλώς το κάνεις. Έτσι και αυτοί. Έδειξαν ότι νιώθουν, γουστάρουν και θέλουν να εκφραστούν από αυτό και έπεισαν ότι οι ιδέες τους και το στιλ τους έχει προοπτική και μέλλον. Σίγουρα η εμφάνιση τους μας γέμισε προσδοκίες και μεγάλωσε την ανυπομονησία της προσμονής του πρώτου τους δίσκου.

Μετά από πολύ λίγο και ένα ζεστό χειροκρότημα, ανέβηκαν στην σκηνή, χωρώντας με το ζόρι οι 8 πλέον που αποτελούν τους Adolf Plays The Jazz. Μπροστά από λιγότερο κόσμο από τους προηγούμενους έδειξαν αμέσως περισσότερο έτοιμοι και ιδιαίτερα προβαρισμένα πιο δεμένοι. Το ότι κάποιοι από το κοινό εξαφανίστηκαν είναι αναμενόμενο και σε περιπτώσεις μπορεί να δικαιολογηθεί. Δεν γουστάρουν όλοι τα ίδια ή/και δεν έχουν όλοι τον ίδιο χρόνο. Προσωπικά το θεωρώ κακό και άχαρο, με μεγάλη δόση ασέβειας. Θα δεχθώ ότι σε μικρά live σαν αυτό κάθε μπάντα θα έχει συγγενείς και φίλους, αλλά δεν είναι όμορφο να μην τιμάς με την παρουσία σου και τους επόμενους. Η στήριξη και η αλληλεγγύη είναι βασικός παράγοντας προόδου ακόμα και στην ελληνική σκηνή, αν θέλουμε να πάει μπροστά.

Όπως και να ‘χει, το επίμονο και κινηματογραφικό rock των APTJ ξεκίνησε όπως έπρεπε. Με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου υπέροχου δίσκου τους "Low Life | We Can't Lose. We Have Already Lost.". Δυνατά. Δυναμικά. Με όσο ένταση έπρεπε για να ενθουσιάσουν. Ο (νέος) Πάνος που αντικατέστησε την Νεφέλη στα φωνητικά φάνηκε κάπως απροετοίμαστος ή έστω λίγο μουδιασμένος. Λογικό και δικαιολογημένο. Ο θόρυβος και η δυναμική έκαναν λοιπόν το πρώτο μπάσιμο, με το σαξόφωνο να προσπαθεί να ακουστεί. Η επίπονη μονοτονία ακολούθησαν. Ο ήχος κάπως μπουκωμένος με μικροπροβλήματα που σε σημεία χάλαγαν το ύφος ή την ατμόσφαιρα των κομματιών. Όσο έφτιαχνε και ο θόρυβος ανέβαινε, έκανε όσους το αναζητούσαμε και το περιμέναμε, να απολαμβάνουμε τις στιγμές. Νομίζω ότι η μουσική αυτής της μπάντας, μαζί με την Swans επίπονη επανάληψη σημείων και την post-metal εξύψωση του θορύβου επιβάλλεται να ακούγεται με άψογα ηχεία και ήχο. Οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός χαντακώνει την ουσία, την ατμόσφαιρα, τα όμορφα σημεία και φυσικά τα ξεσπάσματα. Το άχαρο και επίσης επίπονα επαναληπτικό κομμάτι των Joy Division (με τους εκπληκτικούς στίχους) που διάλεξαν να παρουσιάσουν δεν ακούστηκε καλά και ενώ από ρυθμό πήγαινε καλά, τελικά δεν βγήκε όπως θα θέλαμε κι εμείς και οι ίδιοι.

Αν και ο κόσμος είχε λιγοστέψει (ας μην γκρινιάξω κι άλλο) και πιθανά αυτό είχε και αρνητική επιρροή στην απόδοση της μπάντας, δεν μπορώ να δικαιολογήσω μια μικρή αύρα διεκπεραιωτικότητας που ένιωσα προς το τέλος. Όταν επί σκηνής ένα χέρι μπει στην τσέπη, αυτόματα η αμηχανία περνάει και στο κοινό. Φάνηκαν ότι υπήρξαν και τεχνικά προβλήματα τα οποία επίσης δυσκόλεψαν το συγκρότημα. Αλλά σαν εικόνα, σαν θέληση και σαν μουσική όλα ήταν σωστά. Σωστά για μια μπάντα που ξέρει τι θέλει και ξέρει τι κάνει. Για έναν δίσκο που στέκεται στην μονοτονία και χτίζει πάνω σε θορύβους. Αν δεν χάρηκες και δεν ένιωσες όμορφα όταν το μπάσο σκαρφάλωνε εκπληκτικά στο σβέρκο σου, οι κιθάρες έδιναν εναλλάξ μια νεανική γαργαλητική αλλά σκληρή δόση θορύβου, τα τύμπανα κοπάναγαν το μέσα σου και πλήκτρα, εφέ και πνευστό γέμιζαν την ατμόσφαιρα, τότε δεν ήσουν έτοιμος να δεχθείς αυτό που παρουσιάστηκε.

Είναι προφανώς δύσκολο κάτι σκοτεινό, κινηματογραφικό και κονσεπτικό να βγει ζωντανά όπως στο στούντιο. Ήταν όμως πανέμορφη προσπάθεια, τίμια παρουσία σε μια δύσκολη συγκυρία που αξίζει συγχαρητήρια. Κάθε εμπόδιο για καλό δεν λένε; Εις το επανιδείν και με καλύτερες συνθήκες την επόμενη φορά!

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά