Long Distance Calling

Ανάμεσα στους μετρήσιμα άπειρους μονολόγους που έχουν περάσει από το κινηματογραφικό πανί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, ένας από τους πιο εμβληματικούς είναι εκείνος του Πράκτορα Σμιθ στην τρίτη πράξη του πρωτότυπου Matrix. Η δόση αλήθειας σε συνδυασμό με την απλότητα στο ξεδίπλωμά του, καθόλου παράλογα, τον έκαναν να ξεχωρίσει από την πρώτη στιγμή. Η επιλογή των Long Distance Calling να τον χρησιμοποιήσουν ως αρχή του τέλους για τον έβδομο δίσκο τους, έστω και χωρίς τη φωνή του Hugo Weaving, ταίριαξε γάντι.

Δεν είχε να κάνει μόνο με τις έντονες ατμόσφαιρες. Ούτε με την επιστημονικής φαντασίας θεματολογία που έντυνε το "How Do We Want To Live?" συνολικά, ή με την κλιμάκωση πριν το πέσιμο της αυλαίας ειδικότερα. Ήταν όλο το πακέτο και το 'human beings are a disease' έδενε σαν μεγάλος πράσινο φιόγκος από πάνω. Στη νέα δουλειά του σχήματος, αυτή ακριβώς η σκέψη μοιάζει να μετατρέπεται σε θεμέλιο. Κάθε κομμάτι είναι αφιερωμένο σε ένα είδος υπό εξαφάνιση και ισορροπεί το σκοτάδι του κινδύνου με το φως της ύπαρξης που ολοένα μειώνεται.

Μετά τα εισαγωγικά γρατζουνίσματα, το "Knives" χτυπάει όλο οργή και συναίσθημα. Τα πλήκτρα του προκατόχου κάνουν κάμποσα βήματα πίσω. Οι κιθάρες και η δίκαση στέκονται στο κέντρο του πλάνου. Όσοι γνώρισαν το σχήμα στα τέλη της δεκαετίας του 2000 ή στις αρχές της επόμενης θα νιώσουν σαν στο σπίτι τους. Τα μετρήματα, οι μελωδίες, η ζεστή παραγωγή, τα πάντα παραπέμπουν στις ημέρες που το κουαρτέτο καθιερωνόταν στο post-rock χάρτη. Οι διδαχές του ύφους ακολουθούνται πιστά, ακόμα κι αν το βάρος πέφτει εμφανώς περισσότερο στο δεύτερο συνθετικό.

Χωρίς απαραίτητα να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, το υλικό είναι τόσο ουσιαστικό και καλοφτιαγμένο που μόνο κάποιος με γενναίες δόσεις παραξενιάς θα μείνει ασυγκίνητος. Δεν κυκλοφορούν δα πολλές μπάντες που να βγάζουν τόσο οργανικά όγκο ή να στήνουν τόσο σωστά κρεσέντα όπως στα "Kamilah" και "500 Years". Πέρα από ταμπέλες και αναλύσεις, ο ταξιδιάρικος αέρας και τα σαξόφωνα "Sloth" φτάνουν και περισσεύουν για να σβήσουν κάθε γκρίνια. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έγραψαν το "Avoid The Light", με μερικά χρόνια στην πλάτη, αλλά και κάποιους επιπλέον άσσους στο μανίκι.

Ξεκινώντας από ένα σκληρό, αληθινό concept, το "Eraser" ζωγραφίζει μια σειρά από εντυπωσιακά κάδρα, γεμάτα θαμπά χρώματα. Η προσωπική σφραγίδα των δημιουργών του ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Η ολοκλήρωση του κύκλου στο ομώνυμο είναι σκέτη απόλαυση. Ενώ δεν φεύγει μακριά από τα σύνορα του χώρου στον οποίο κινείται, το άλμπουμ έχει κάθε λόγο να μιλήσει σε κόσμο που βρίσκεται έξω από αυτόν. Το ότι τα κομμάτια θα παίρνουν κεφάλια σε ζωντανό πλαίσιο είναι δεδομένο. Ας ελπίσουμε να έχουμε την ευκαιρία να τα ζήσουμε σύντομα από κοντά, γιατί πάει καιρός.