Psychonaut

Πριν από δύο χρόνια, έγραφα για το δεύτερο LP των Psychonaut, το "Violent Consensus Reality", πως παρά το ταλέντο και την τεχνική τους κατάρτιση, έδειχναν κολλημένοι σε ήχους και μοτίβα ήδη καταξιωμένων συγκροτημάτων που προφανώς είχαν ως πρότυπο. Οι Βέλγοι μουσικοί μπορούσαν να καυχιούνται ότι έγραφαν τρομερά riffs και hooks, όμως τι να το κάνεις αν είναι ετερόφωτα; Παρ’ όλο που ήθελα πραγματικά να μ’ αρέσουν, όμως, η προδιάθεσή μου ήταν αρνητική - μην πω πικρόχολη - για το "World Maker".

Παιδιά, θα φάω το καπέλο μου, και με μπαχάρια, να το απολαύσω.

Η πρώτη αλλαγή έρχεται με το ρίξιμο της ταχύτητας και το όγκου. Το ομώνυμο ξεκινά διακριτικά και συνεχίζει έτσι ως το τέλος, κάνοντας σαφές πως εδώ τα πράγματα θα γίνουν αλλιώς - όχι στροφή 180 μοιρών, αλλά σίγουρα στροφή. Μέσα στα λιγότερα ντεσιμπέλ, οι Psychonaut αρχίζουν να αναζητούν μία άλλη ατμόσφαιρα, πιο λυρική και ψυχεδελική, στην οποία αρχίζει δειλά να αναδύεται ένα bluesy άρωμα που καθόλου δεν περίμενα να βρω. Οι Gilmourικές επιρροές εδώ είναι προφανείς, όμως ενταγμένες με τέτοιο γούστο και ευαισθησία στην σύνθεση, που όχι μόνο δεν μοιάζουν δάνεια - πόσο μάλλον κλοπές - αλλά αντιθέτως δίνουν ένα ευχάριστο ψυχεδελικό τόνο στην post-rock αισθητική.

Όχι ότι δεν παραμένουν εκεί ως πυξίδα οι The Ocean, οι Amenra, οι Gojira κι οι Dvne - ειδικά οι δύο τελευταίοι - όμως για πρώτη φορά αισθάνομαι ότι οι Psychonaut αρχίζουν να διαφοροποιούνται. Η κλασική συνταγή «άγριο - μελωδικό», τα tribal μέρη όπως τα δίδαξαν οι Tool, και τα γκρουβάτα ξεσπάσματα, αρχίζουν και συμπληρώνονται ως ρυτίδες αναγνώρισης από ένα ιδιαίτερο κιθαριστικό παίξιμο που σε τραβά σε μία δίνη hammer ons/pull offs, που παραπέμπει σε Night Verses και Animals as Leaders, μείον την αποστειρωμένη επιδειξιομανία.

Η κιθάρα του Stefan De Graef πετυχαίνει μία αξιοσημείωτη ισορροπία μεταξύ τεχνικής ακρίβειας και βρώμικου παιξίματος. Είναι κλινικός, χωρίς να γίνεται ρομποτικός, με ενδεικτικό το "And You Came With Searing Light", στο οποίο μπορείς να φανταστείς τα δάχτυλά του να ανεβοκατεβαίνουν την ταστιέρα, ή στο α λα "Born In Winter" solo του "Origins" και τo space rock solo του πιο ιδιαίτερου κομματιού στο δίσκο, του "Endless Erosion", που ξαφνικά βλέπεις τον ουρανό να κινείται πλάγια για λίγα δευτερόλεπτα. Πού ήταν κρυμμένη αυτή η κιθαριστική προσωπικότητα στα προηγούμενα άλμπουμ; Οκ, υπήρχε σε κάποια κομμάτια στο ντεμπούτο (για να πάμε πιο πίσω, ίσως υπόκωφα και στο "24 Trips Around the Sun EP"), όμως ποτέ δεν ορθώθηκε με τον ίδιο εντυπωσιακό και πλήρως εκφρασμένο τρόπο.

Εστιάζουμε ίσως άδικα στον De Graef, διότι στα ρυθμικά οι Thomas Michiels (μπάσο) και Harm Peters (ντραμς) δίνουν ρέστα, όχι μόνο συμβάλλοντας τα μέγιστα ώστε ο δίσκος να ακούγεται ως σύμπραξη ολόκληρης κομπανίας, αλλά κι επειδή με το παίξιμό τους τονίζουν το groove, κρατάνε τα πάντα υπ’ ατμόν, και ρίχνουν σαγόνια - κι αν ο Michiels τραβά τα φώτα πάνω του και με τα brutals, ο Peters κερδίζει τις εντυπώσεις με το αεικίνητο κοπάνημα των δερμάτων. Απλώς ακούστε το single, "Endless Currents", και θα καταλάβετε πόσο σφιχτά δένουν μεταξύ τους κι οι τρεις.

Έτσι, το "World Maker" ανέτρεψε κάθε προσδοκία, κερδίζοντας αβίαστα τη μία ακρόαση μετά την άλλη. Ναι, προφανώς στιχουργικά δεν άλλαξαν πολύ το τροπάρι, συνεχίζοντας one liners αυτοβελτίωσης (τα οποία εδώ απευθύνονται απ’ τη μία στον νεογνό γιο του De Graef, αλλά και στον πατέρα του που διαγνώστηκε με καρκίνο). Aυτή τη φορά, όμως, το έντυσαν με αρκετή προσωπική ματιά ώστε να μιλάμε για νίκη. Καθώς το τρίτο βήμα στέφεται από επιτυχία, οι Psychonaut θαρρώ καταφέρνουν να λοξοκοιτάξουν προς την κατεύθυνση μίας προσωπικής γλώσσας και ματιάς. Αν διανοίξουν αυτό το μονοπάτι, θα καταφέρουν να υπερβούν και τα στεγανά που ως τώρα έχουν περιπέσει. Λίγο πειραματισμό θέλει ακόμη, κι η τριάδα θα τον φτιάξει τον κόσμο της. Για την ώρα, όμως, οι Psychonaut έχουν μόλις κυκλοφορήσει τον καλύτερο δίσκο τους.

Bandcamp | Official Youtube Stream