Sylvaine

Χαμηλοί φωτισμοί. Αιθέριες γραμμές. Κιθάρες γεμάτες εφέ. Προσεγμένες εναλλαγές για μικρά, απαραίτητα ξεσπάσματα. Στίχοι που στάζουν μελαγχολία. Τα επιμέρους στοιχεία είναι όλα ακριβώς εκεί που τα περιμένεις. Συχνά ακόμα και στις δοσολογίες που υποθέτεις. Παραδόξως, η Sylvaine καταφέρνει να κάνει το ταίριασμα με τόση επιτυχία που δεν γίνεται να μην το παραδεχθείς. Ακόμα κι αν ο συνδυασμός του ατμοσφαιρικού ήχου της δεκαετίας του '90 με shoegaze χρώματα, όπως τον καθιέρωσαν μία φορά κι έναν καιρό οι Alcest, σου περνά αδιάφορος.

Δεν έχει νόημα να ψάξεις για καινοτομίες ή για στιγμές που θα μιλήσουν σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Στη μέχρι τώρα πορεία της, η Kathrine Shepard ποτέ δεν προσπάθησε να ανοιχτεί στο mainstream. Δεν το κάνει ούτε αυτήν τη φορά. Οι φανταχτερές λεπτομέρειες, που αρκετοί συνοδοιπόροι της χρησιμοποιούν για γαρνίρισμα, λάμπουν δια της απουσίας τους. Τα κεντρικά θέματα είναι κατά κανόνα λιτά και οι ενορχηστρώσεις όσο γίνεται προσγειωμένες. Το χορωδιακό άνοιγμα του ομώνυμου, μέσα στην απλότητά του, βάζει ιδανικά τις βάσεις για τα όσα θα ακολουθήσουν.

Οι ισορροπίες μεταξύ της γαλήνης και της οργής είναι λεπτές. Όλη η ουσία βρίσκεται στις μεταβάσεις ανάμεσά τους. Τα διαδοχικά γυρίσματα των "Mono No Aware" και "Fortapt" αρκούν για να εξαφανίσουν κάθε διάθεση αμφισβήτησης. Καλοστημένες, ουσιώδεις, πραγματικά όμορφες συνθέσεις. Η Νορβηγίδα δεν αλλάζει την προσέγγισή της, ούτε προσπαθεί να ξαναγράψει τους άτυπους κανόνες του ύφους στο οποίο κινείται. Είτε τη γνώρισες στο ντεμπούτο, είτε με το βήμα μπροστά του "Wistful" και του διαδόχου του, είτε οι συστάσεις γίνουν εδώ, από τις πρώτες ακροάσεις θα έχεις σαφή εικόνα.

Άλλοτε με χαμηλές εντάσεις και ψιθύρους, άλλοτε με παραμορφώσεις και σκισμένα φωνητικά, το "Nova" βγάζει σκοτάδι χωρίς πόζα ή υπερβολές. Αν υπάρχει κάτι που κάποιος θα μπορούσε να του προσάψει, αυτό είναι ότι δεν ξεμακραίνει πραγματικά από τα καθιερωμένα μονοπάτια του ατμοσφαιρικού χώρου. Σε κάθε περίπτωση, το σύνολο είναι γεμάτο μικρές ταξιδιάρικες κορυφώσεις. Οι στιγμιαίες ανορθογραφίες δεν αρκούν για να το μουτζουρώσουν. Άκου τις διπλές γραμμές στο "I Close My Eyes So I Can See" ή τα έγχορδα του "Everything Must Come To An End", και θα καταλάβεις.