Conjurer

Mire

Holy Roar (2018)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 21/08/2018
Συντριπτικό τέρας οργής γεμάτο riff. Το θηρίο σέρνεται στη λάσπη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι Βρετανοί. Από το Ράγκμπι, μια μικρή πόλη ακριβώς στο κέντρο της Αγγλίας (εκεί λένε ότι γεννήθηκε το γνωστό ομώνυμο άθλημα). Οι Dan Nightingale, Brady Deeprose στα φωνητικά και τις κιθάρες και οι Jan Krause, Andy Price στα τύμπανα και το μπάσο αντίστοιχα φτιάχνουν ένα έντονο, δυνατό και βαρύ sludge το οποίο μαζεύει σκοτεινά σημεία από doom, black, death, hardcore και συντάσσει ένα post-metal πανέμορφο. Είχαν δείξει από την πρώτη τους δουλειά τι είναι ικανοί να κάνουν. 

Ουσιαστικά οι επτά συνθέσεις είναι τόσο σκληρές, χοντροκομμένες και βίαιες που σε κάνουν να σφιχτείς και να νιώσεις έναν υποχθόνιο θυμό που καταλήγει σε οργή. Φυσικά και οι εναλλαγές στα κομμάτια είναι πολλές και θα διακρίνεις ήρεμα, μελωδικά και ατμοσφαιρικά σημεία εδώ. To φοβερό είναι ότι σε σημεία νομίζεις ότι ακούς Bolt Thrower και στην πορεία έρχονται οι Mastodon στο προσκήνιο. Προσωπικά νομίζω ότι τα παλικάρια βάζουν τα γυαλιά στα πρόσφατα εξαιρετικά άλμπουμ των Code Orange και των Deafheaven. 

Εκπληκτικά δονούμενο και τιτάνιο το εναρκτήριο "Choke" δείχνει τα δόντια του οργισμένου θηρίου από την αρχή. Ναι μεν αργά, αλλά τόσο σκληρά ξεκινάει για να επιτεθεί με το που σου δείξει τα δόντια του. Χτυπήματα χωρίς έλεος. Ενθουσιασμός, πώρωση και μανία. Ξαναπέφτουμε σε μια νανουριστική ιδέα στο επόμενο "Hollow". Ναι, εντάξει, δεν κολλάει με τίποτα αυτή η λέξη εδώ. Προσπαθώ να περιγράψω το αργόσυρτο ύφος και την σχετικά ήρεμη εισαγωγή η οποία χτίζει πάνω σε μοντέρνες ιδέες και σάπια φωνητικά. Φυσικά κι εδώ έρχονται σοβαρά χτυπήματα στην πορεία και τύμπανα που γκρεμίζουν τοίχους. Το πιο μεγάλο χρονικά κομμάτι "Thankless" έρχεται ζοφερό και ακραίο για να καταλήξει ως το πιο τεχνικό με prog ιδέες που το ομορφαίνουν. Στην πορεία, το πιο μικρό χρονικό κόμματι "Rech" λίγο παραπάνω από τρία λεπτάκια σφυροκοπεί με απίθανα τύμπανα, σκάει σαν βόμβα και συμπυκνώνει μια τεράστια δύναμη κι έναν όγκο που σου διαλύει τα αυτιά. 

Στο "The Mire" έρχεται μπροστά πάλι ένα doom/sludge γεμάτο διαφόρων ειδών φωνητικά που το κάνουν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον. Ωραίες αλλαγές και γυρίσματα και μια ατμόσφαιρα που σε συνδυασμό με την ένταση και τον θόρυβο καταφέρνουν τα blastbeat να ακούγονται σαν χάδια. Πλησιάζοντας στο τέλος το "Of Flesh Weaker Than Ash" δείχνει ότι το συγκρότημα δεν ζορίζεται για να γράψει κάτι ωραίο. Νιώθεις ότι τους βγαίνει φυσικά και αβίαστα. Είναι ξεκάθαρο ότι σε αυτό το επτάλεπτο κομμάτι μπλέκουν όλες τις επιρροές και τις μυρωδιές που έχουν πάρει ακούγοντας άλλους. Ατμόσφαιρα ανατολής και ξαφνικά κιθάρες που διαλύουν το σύμπαν. Αρκετά τεχνικό, αλλά ταυτόχρονα ομαλό και πιασάρικο. Το τελευταίο "Hadal" είναι αηδιαστικά όμορφο με μια ασύλληπτη riff-άρα που κλωτσάει στ’ αρχίδια και πονάει πολύ. Οι βρώμικες και σάπιες κιθάρες βγάζουν έμπνευση απευθείας από τους Sleep και τους Sunn 0))) και θρυμματίζουν κάθε σου σκέψη. Το θηρίο σέρνεται στη λάσπη. 

Είναι μέσα στις καλύτερες κυκλοφορίες του έτους. Είναι από τα καλύτερα metal ντεμπούτα της χρονιάς. Αν δεν μπει στα αγαπημένα πολλών, σίγουρα θα είναι στην κορυφή της λίστας με τα πολλά υποσχόμενα. Αξίζουν κάθε επιτυχία και οποιαδήποτε προβολή λάβουν στο μέλλον. Ειλικρινά είναι άξιο ζήλιας με καλή και όποια κακή έννοια, το πόσο σωστά και όμορφα κομμάτια έφτιαξαν. Αξίζει να ασχοληθείτε και να απολαύσετε.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET