Hiroe

Wrought

Pelagic Records (2022)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 14/06/2022
Κιθάρες. Κιθάρες. Κιθάρες. To σωστό, το παραδοσιακό, το βαρύ post-rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχω ξανακούσει και ξαναγράψει πολλές φορές για δίσκους που η διάρκεια τους δεν ξεπερνάει τη μισή ώρα. Συνήθως βέβαια τέτοια δισκάκια προέρχονται από hardcore, punk και λοιπά ακόμα πιο ακραία μουσικά παρακλάδια. Στο είδος αυτό το συνηθισμένο είναι τριπλάσιο σε διάρκεια. Αλλά μην πτοείστε. Μπορεί τα φαινόμενα να απατούν.

Η μπάντα λοιπόν είναι μια πεντάδα από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Τρεις κιθάρες. Μπάσο και τύμπανα. Αυτά. Eric, TJ, Jill, Jeff και Mike. Τίποτα άλλο. Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο δίσκος είναι παραδοσιακός, όσο αφορά το είδος (post-rock). Δηλαδή ξεκάθαρα κιθαριστικός και ορχηστρικός. Αυτή είναι η πρώτη δουλειά τους. Δεν είχαμε ξανακούσει ποτέ τίποτα από αυτούς. Το ότι κυκλοφορούν σε μια ευρωπαϊκή δισκογραφική τον δίσκο είναι το άξιο παρατήρησης. Κάτι είδε ή καλύτερα άκουσε o Robin σε αυτούς.

Tα πέντε εκπληκτικά κομμάτια εξυπηρετούν τον σκοπό τους περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχουμε ακούσει φέτος. Όταν λέω σκοπό, επειδή νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια έχει λείψει από το είδος, εννοώ αυτό το τοίχος θορύβου, τις υποβλητικές ατμόσφαιρες και τις επιβλητικές κιθάρες. Κιθάρες που υψώνονται πάνω από τα θεμέλια ενός τεράστιου μπάσου και απολαυστικά δυνατών τυμπάνων. Το ντεμπούτο αυτό ηχογραφήθηκε σε παραγωγή του Mario Quintero (Spotlights), μίξη του Matt Bayles (Caspian, Mono, Russian Circles, Isis, Pelican ) και master του Will Yip (Caspian, Circa Survive).

Το πρώτο κομμάτι "Irusu" χτίζεται μαγικά. Όπως ακριβώς πρέπει. Αργά και σταθερά προς ένα σκονισμένο και δυναμικό μπάσιμο που μέσα σε δύο λεπτάκια, χωρίς φανφάρες, γέφυρες και περιττές εισαγωγές κερνάει θόρυβο και ατμόσφαιρα. Το επόμενο "The Approach" αναγνωρίζει τις επιρροές του συγκροτήματος. Δεν τα γράφω. Είναι τα κλασικά. Είναι οι μπάντες που έχει δουλέψει μαζί τους και ο Matt. Το ότι μοιάζει με τους πατέρες του είδους για μένα το κάνει ακόμα πιο όμορφο. Είμαστε (χρόνια τώρα) σε μια εποχή που η μουσική δεν έχει παρθενογένεση. Αλλά αυτό το κομμάτι μπορεί και γίνεται εντυπωσιακό και ανατριχιαστικό. Ο ήχος, το ύφος, η παραγωγή, τα πάντα του είναι ανεβαστικά και άκρως απολαυστικά. Νιώθεις ότι δεν έχει ένα κρεσέντο, αλλά είναι μόνιμα στην κορυφή και συνεχίζει χωρίς έλεος να δίνει μουσικό τοίχος και πόνο στ’ αυτιά. Στο επόμενο "Everything Is Fine" η εισαγωγή γίνεται πιο ομαλά. Είναι ήπιο και σχετικά ήρεμο και εξελίσσεται πραγματικά ιδανικά για τους λάτρεις του είδους. Ο τρόπος που τα τύμπανα βαράνε και οι κιθάρες γαργαλάνε για να σε βάλουν στο πρώτα σκαλοπάτια του ανεβάσματος μέχρι το εξαιρετικό κρεσέντο είναι φανταστικά.

Αν το προηγούμενο ήταν πανέμορφο το "Black Mountain" είναι από τα καλύτερα κομμάτια του είδους που έχω ακούσει τελευταία. Είναι της σχολής των Explosions In The Sky με μια Mono διάσταση και αισθητική. Ένα ένα κομμάτι δείχνουν πόσο τιμούν το είδος και τι εύκολο είναι χωρίς να καινοτομείς, να γράψεις υπέροχες συνθέσεις. Το ανέβασμα του κοντράρει σε πάθος και ένταση τους Russian Circles. Η ανατριχίλα που προκαλεί και τα πειράματα στις κιθάρες είναι άπιαστα. Μετά το απίθανο σκάσιμο, ερχόμαστε σε ένα ακόμα πιο ατμοσφαιρικό κλείσιμο. Το "Doom Moon" είναι ο ιδανικός τοίχος θορύβου για ένα κλείσιμο που σε αναγκάζει να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς στους θορύβους. Όλα είναι και εδώ καλοφτιαγμένα. Όλα ειναι πραγματικά όπως πρέπει να είναι. Δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση όσοι αγαπάτε post-rock και post-metal μουσικές να μην απολαύσετε κάθε νότα και κάθε σημείο αυτών των κομματιών.

Ο δίσκος παρουσιάζει την επιτομή της αρχικής ιδέας του είδους. Τα rock όργανα δεν λαμβάνουν ρόλο πρωταγωνιστή, αλλά όλα μαζί προχωρούν σε απότομα σκαμπανεβάσματα και δρουν για ένα σταδιακό «χτίσιμο» της σύνθεσης μέχρι το ηχητικό τους αποκορύφωμα, που συνήθως εκφράζεται με θόρυβο. Απολαύστε λοιπόν ένα νέο συναρπαστικό παίχτη στο βαρύ ορχηστρικό rock.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET