Church Of The Sea

Odalisque

Self Released (2022)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 13/04/2022
Ένα νέο και στιλιστικά επίκαιρο σχήμα από το οποίο αξίζει κανείς να ζητήσει πολλά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από τους Red Frame ως τους Precariat κι από τους Plebah ως τους Μνήμα, έχω την αίσθηση ότι το 2022 διαθέτει μία από τις καλύτερες εκκινήσεις χρονιάς που μπορώ να θυμηθώ, σε ότι αφορά τη δραστηριότητα από νέα underground σχήματα της ημεδαπής. Σε αυτήν την πολύ αξιομνημόνευτη λίστα θα πρέπει να προστεθεί και το όνομα των Αθηναίων Church Of The Sea, οι οποίοι έρχονται με το ντεμπούτο τους "Odalisque" να διεκδικήσουν μια πολύ δυνατή θέση στα μουσικά τεκταινόμενα.

Δεν λαμβάνουμε συχνά δελτία τύπου για ελληνικά σχήματα που αναφέρουν ότι απευθύνονται "σε οπαδούς των Chelsea Wolfe, Anna Von Hausswolff, King Woman, Emma Ruth Rundle". Αν μη τι άλλο, από την δήλωση αυτή προκύπτει - πριν καν ακούσεις νότα - ότι οι Church Of The Sea επιθυμούν να συνταχτούν καλλιτεχνικά με πράγματα που συμβαίνουν τώρα, υπονοώντας με αυτό τον τρόπο ότι πρόκειται για ένα σχήμα στιλιστικά επίκαιρο. Όροι όπως doom και shoegaze λένε μόνο μέρος της αλήθειας.

Με το εναρκτήριο "No One Deserves" γίνεται φανερό ότι από τα παραπάνω ονόματα, είναι αυτό της Anna Von Hausswolff του "Dead Magic" που ρίχνει περισσότερο την σκιά του στο "Odalisque", και συγκεκριμένα στα «τσακίσματα» που επιχειρεί η τραγουδίστρια Ειρήνη αλλά και στην αλά-Swans επαναληπτικότητα στο μουσικό υπόβαθρο. Οι αργοί, σταθεροί (ηλεκτρονικοί) ρυθμοί αποτελούν την πλατφόρμα πάνω στην οποία στήνονται συνθέσεις που δεν διαθέτουν σοβαρές αλλαγές ή αυξομειώσεις, αλλά χιμάνε να σε πνίξουν στην βαθιά τους ατμόσφαιρα. Τα έξυπνα samples - οι σπασμένες χορδές πιάνου, το δοξάρι που συγκρούεται με ένα κύμβαλο - προσθέτουν μια ψυχρή μα και φευγαλέα noise επίστρωση που παρουσιάζει το δικό της ενδιαφέρον και χτίζει μια υποβόσκουσα αντίθεση με τις μελωδίες της επιφάνειας.

Το σκηνικό είναι πολύ καλά στημένο. Θα έλεγα ότι το υλικό του "Odalisque" είναι «εμπορικά» σκηνοθετημένο: με απουσία εκτεταμένων instrumental μερών, οι συνθέσεις είναι straight to the point κι επικεντρωμένες απόλυτα γύρω στις απλές, λιτές, απόλυτα λειτουργικές φωνητικές γραμμές της Ειρήνης. Όλο αυτό κάνει τους Church Of The Sea να ακούγονται σαφέστατοι και, φαντάζομαι, αυτή θα είναι και η δύναμη τους σε live περιβάλλον. Η μουσική τους δεν χρειάζεται αποκωδικοποίηση, αν η ατμόσφαιρα τους σε μαγνητίζει θα το καταλάβεις αμέσως. Συνέπεια βέβαια όλου αυτού είναι πως - στον τρόπο που προσωπικά βιώνω την μουσική - θεωρώ ότι λείπουν οι δυναμικές, οι συνθετικές εκπλήξεις, οι εξάρσεις. Τα έξι tracks του "Odalisque" είναι στιγμιότυπα όμορφα μεν, με λίγη κίνηση δε. Οι κιθάρες του Βαγγέλη και τα synths του Αλέξανδρου είναι σχεδόν διακριτικά, ολοκληρωτικά παραδομένα στις μυσταγωγίες που οικοδομούν οι καθαρότατες μελωδίες/διαθέσεις.

Το "Odalisque" είναι ένα άλμπουμ που σε αφήνει σίγουρο/η ότι οι δημιουργοί του ξέρουν καλά πως να χτίσουν ένα όμορφο, δυνατό συγκινησιακά τραγούδι, ταυτόχρονα αφήνοντας πίσω του μια σειρά από πράγματα που αξίζουν περαιτέρω εξερεύνησης. Ο ιδιότυπος ερωτισμός, φανερός από το εξώφυλλο ακόμα, η εσωστρεφής ματιά στην φύση όπως προκύπτει από τους στίχους, η αντίθεση ανάμεσα σε ένα πιο μαύρο doom/noise και τον ελεγειακό shoegaze-y χαρακτήρα της μουσικής, είναι όλα πράγματα που οι Church Of The Sea καλούνται να υπογραμμίσουν περισσότερο, με μεγαλύτερη τόλμη και αυτοθυσία. Στο ντεμπούτο τους μας δείχνουν το μήλο. Στο μέλλον, ελπίζω να μας κάνουν να το δαγκώσουμε μαζί τους. Ακούγοντας την «αιολικότητα» του έξοχου ομώνυμου track - που τολμάει να θυμίσει το "The Black Sea" των Sleepin Pillow - ξέρω ότι αξίζει να ζητήσω πολλά από τους Church Of The Sea, αν και για την ώρα το πολύ αξιόλογο ντεμπούτο τους μοιάζει αρκετό.

Spotify

  • SHARE
  • TWEET