A Place To Bury Strangers, Plattenbau, Hau @ Temple, 19/03/22
Η μουσική επέστρεψε στην πόλη μας και το γιορτάσαμε με τον καλύτερο τρόπο!
Αχ. Σαν τώρα το θυμάμαι που γεμάτος αθωότητα και άγνοια κινδύνου έγραφα πριν δυο χρόνια αυτήν την ανταπόκριση, χωρίς να μπορώ να φανταστώ τι μας έρχεται. Οπότε, όσοι περιμένετε μια αντικειμενική κριτική για τη συναυλία του Σαββάτου στο Temple Athens, ατυχήσατε γιατί, πολύ απλά, καλά μου παιδιά, βλέπουμε και πάλι συναυλίες. Πάμε πάλι όλοι μαζί. ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ! Και για τους αγγλόφωνους φίλους μας: We see live concerts again. Δηλαδή, έχει μεγάλη σημασία οτιδήποτε άλλο;
Μετά από δύο χρόνια πανδημίας, με τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του να έχουν περάσει τα πάνδεινα, επιτέλους ξαναμαζευόμαστε για να ακούσουμε τις μουσικές που αγαπάμε από συγκροτήματα από όλο τον κόσμο. Και, παρά τους προβληματικούς συσχετισμούς που έχουν συμβεί με τη λέξη «κανονικότητα», η πραγματικότητα είναι πως για αρκετούς από εμάς, το να επιστρέφουμε στους συναυλιακούς χώρους αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για το τι σημαίνει να ζούμε ξανά όπως πριν την Άνοιξη του 2020. Και αν κρίνω από το sold out που έγινε στη συναυλία των A Place To Bury Strangers το Σάββατο, έτσι νοιώθει πάρα πολύς κόσμος, ο οποίος αψήφησε το κρύο και τυχόν πανδημικούς φόβους, και ήρθε στο Temple Athens για να παρακολουθήσει το σπουδαίο αυτό συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη.
Δυστυχώς, εξαιτίας μιας ακολουθίας από ατυχείς συμπτώσεις, δεν πρόλαβα να φτάσω εγκαίρως ώστε να δω τα support συγκροτήματα οπότε δεν ξέρω να σας πω ούτε για τους Hau, ούτε για τους Plattenbau. Οι πληροφορίες μου όμως μου λένε πως και οι δύο κέρδισαν τις εντυπώσεις και την προσοχή του κοινού, κάτι που κρίνοντας από τον ήχο τους και το υλικό τους, το θεωρώ απολύτως φυσιολογικό.
Στις 10:30 λοιπόν, ο Oliver Ackermann, παρέα με τους Sandra και John Fedowitz των Ceremony East Coast, οι οποίοι αποτελούν τα νέα μέλη του συγκροτήματος, ανέβηκαν στη σκηνή. Ξεκινώντας με το "Dead Beat" από το εξαιρετικό "Exploding Head" του 2009, το συγκρότημα έδωσε το στίγμα για το τι θα ακολουθήσει. Πανικός δηλαδή. Τόνοι layers ήχων, χαοτικές παραμορφώσεις, φωνητικά από το υπερπέραν, strobe lights, κι ένα rhythm section ικανό να χτίσεις πάνω του ουρανοξύστη. Γιατί αν κάτι έγινε σαφές από νωρίς είναι πως, πέρα από το καλό κλίμα μεταξύ τους, το οποίο μας είχε ήδη περιγράψει ο Ackermann στην πρόσφατη συνέντευξη που μας έδωσε κι ήταν εμφανές και στο live, η προσθήκη των νέων μελών αναβάθμισε ουσιαστικά το συγκρότημα, κάνοντας τις ζωντανές τους εμφανίσεις ακόμη καλύτερες.
Η συνέχεια δόθηκε με το "I Lost You" και το φρέσκο "Dragged In A Hole" από το νέο δίσκο των Αμερικάνων, στο οποίο μάλιστα ακούσαμε τον John Fedowitz να αναλαμβάνει τα φωνητικά, αφήνοντας χώρο στον κύριο Ackermann να "τα σπάσει" πάνω στη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς βέβαια, ο ήχος, ειδικά το πρώτο μισάωρο, ήταν αρκετά μπουκωμένος με αποτέλεσμα προς τα πίσω να αδυνατούμε να ακούσουμε καθαρά τα φωνητικά και να δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τα τραγούδια. Και μην φανταστείτε πως στην πορεία καθάρισε φοβερά– εξάλλου το συγκρότημα φαίνεται να θεωρεί αυτοσκοπό του μια τέτοια θορυβώδη συναυλιακή προσέγγιση- αλλά όπως είπα, το γεγονός ότι μετά από τόσο καιρό βλέπαμε και πάλι κανονικό live, ήταν αρκετό για να μην μας απασχολούν μικρολεπτομέρειες. Μετά από μια φανταστική εκτέλεση του "Hold On Tight" και των, κλασσικών πλέον, "In Your Heart" και "Ocean" που ξεσήκωσαν το κοινό, το συγκρότημα, συνεχίζοντας την παράδοση που είχε αρχίσει το 2015, κατέβηκε στον κόσμο και κέρασε ρυθμικό χάος και θορυβώδη ψυχεδέλεια που, όπως ήταν φυσικό, έκανε το Temple να μοιάζει με ένα ξέφρενο noise πάρτι, μετά το τέλος του κόσμου.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όμως ήταν η καθολική αποδοχή των τραγουδιών του "See Through You" από το κοινό. Είναι πραγματικά υπέροχο όταν βλέπεις τον κόσμο να τραγουδά με πάθος κομμάτια που κυκλοφόρησαν πριν ένα μήνα, αποδεικνύοντας όχι μόνο την αξία του δίσκου, αλλά και τη συνολική αξία των A Place To Bury Strangers, οι οποίοι συνεχίζουν να εξελίσσονται. Αυτό έγινε περισσότερο σαφές στο, ομολογουμένως σουξεδιάρικο, "Let’s See Each Other", όπου το κοινό δεν σταμάτησε να χορεύει και να τραγουδά, κάτι που συνεχίστηκε με το "I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart", στο οποίο, μπορείτε να διαπιστώσετε και μόνοι σας εδώ, τι συνέβη.
Ξενερώνοντας ελαφρώς εμένα, και πιθανά και άλλους δεν ξέρω, το συγκρότημα αποχώρησε από τη σκηνή χωρίς να ακούσουμε την κομματάρα που λέγεται "Keep Slipping Away", ένα τραγούδι που παίζουν σε όλη την τρέχουσα περιοδεία, ενώ, στην επιστροφή τους για το encore ακούσαμε μια υπέροχα απόκοσμη εκτέλεση του "Deeper", προτού μας χαιρετήσουν, αυτή τη φορά για τελευταία φορά. Μιας και δεν είχαν παίξει το "Keep Slipping Away" ούτε το 2015, αισθάνομαι πως κάπου μας το χρωστάνε αλλά, τέλος πάντων, καλά να είμαστε ώστε να υπάρξουν πολλές ακόμη ευκαιρίες να το ακούσουμε στο μέλλον.
Συνολικά, δεν ξέρω αν σας ήταν απολύτως σαφές αλλά είμαι πάρα πάρα πάρα πολύ χαρούμενος που βλέπουμε ξανά συναυλίες και που γράφουμε και γι’ αυτές. Η μουσική δείχνει να επέστρεψε για τα καλά στην πόλη μας και νομίζω πως οφείλουμε να της φερθούμε όπως της αναλογεί, γεμίζοντας τους συναυλιακούς χώρους κι ενισχύοντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρέθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο απασχόλησης. Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν, η οποία ελπίζω να είναι πάρα πολύ σύντομα!
