A.A. Williams

As The Moon Rests

Bella Union (2022)
Ένα τελετουργικό για να υποδεχτούμε τις βροχερές μέρες του φθινοπώρου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα τελευταία λίγα χρόνια η Alex Williams έχει υπάρξει ιδιαίτερα παραγωγική, αφού από το 2019 κυκλοφορεί αδιαλείπτως υλικό, κυρίως προσωπικό, αλλά και με ηχηρές συνεργασίες. Παρά το παγκόσμιο πάγωμα των συναυλιών, η Βρετανίδα καλλιτέχνιδα έχει καταφέρει να τη μάθουμε, ενώ παράλληλα έχει λαξεύσει ένα μικρό αλλά ευχάριστο μουσικό χώρο post / atmospheric / goth αισθητικής. Αν και μπορεί μέσα στο σύντομο αυτό διάστημα η μουσική της πρότασή να μην παρουσιάζει αρκετή ποικιλία και πρωτοτυπία, με τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μεταξύ δίσκων να είναι δυσδιάκριτες, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ποιότητα. Η Williams φαίνεται να πετυχαίνει διάνα στο λεπτό εκείνο σημείο όπου το γνώριμο δεν γίνεται κλισέ, ακόμη κι αν το νέο δεν έχει γίνει ακόμη καινούργιο.

Με αυτές τις σκέψεις στον νου, προσέγγισα το δεύτερο προσωπικό της LP με αρκετό ενθουσιασμό, διατηρώντας όμως επιφυλάξεις για την πιθανότητα διεύρυνσης του μουσικού λεξιλογίου της. Μία ώρα καταθλιπτικής και σκοτεινής μουσικής στις αρχές του Οκτωβρίου ήταν από μόνη της μία υπεραρκετή προσφορά, και δεν χρειαζόμουν μία γαρνιτούρα πειραματισμού για να πειστώ. Πράγματι, εκεί που ποντάρει το "As the Moon Rests" δεν είναι η επέκταση της επικράτειας της Williams, αλλά περισσότερο η εμβάθυνση. Με αυξημένο τον διπολικό χαρακτήρα απαλού-σκληρού, τα επίπεδα της ενορχήστρωσης, και τον συμπληρωματικό ρόλο κλασικών εγχόρδων, η Williams εξηγεί ότι «είναι το Forever Blue επί δέκα».

Οι δομές των κομματιών εξακολουθούν να βασίζονται σε απλές φόρμες, με μερικές συγχορδίες να στήνουν το βασικό σκελετό, και με προσεκτικά βήματα να χτίζεται μία ένταση που λύνεται σε ένα καθαρτικό κρεσέντο. Η δεκαμελής ορχήστρα εγχόρδων σαφώς και εμπλουτίζει το σύνολο, πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούσε να το κάνει μόνο με το τσέλο της η Williams στο "Forever Blue". Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν συνοδεύει απλώς τις συνθέσεις, αλλά τις αναδεικνύει ή ακόμη και τις καθοδηγεί, όπως στα "Pristine" και το "Shallow Water". Κι αν το single "The Echo" ήταν ενδεικτικό αυτής της συνθετικής νοοτροπίας, τότε το έτερο "Evaporate" έδειχνε την πιο σκληρή και αποπνικτική πλευρά του δίσκου, που φτάνει ίσως στο ζενίθ της με το διπρόσωπο "Murmurs" και το αποκαρδιωτικό "For Nothing", όπου λασπώδη riffs και ογκώδη μπάσα μπλέκονται με απόκοσμες μελωδίες και ανατριχιαστικά φωνητικά, αναδίδοντας μία μαυρίλα που ίσως για λίγο διαλύεται από τις post rock κλιμακώσεις.

Τα φωνητικά της Williams παραμένουν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής, κι εκεί που λάμπουν δεν είναι τόσο στο εύρος τους - που υπάρχει - αλλά στο συναίσθημα που εκμαιεύεται με κάθε σπάσιμο, τρέμουλο, και γύρισμα. Η υπαρξιακή απελπισία που εκφράζεται στους στίχους θα μπορούσε να ακουστεί άγουρη και πρωτόλεια από μία άλλη φωνή, ωστόσο στη Williams συγχωρείται αυτή η ακατέργαστη ειλικρίνεια, και αναδεικνύει αυτό που παραδέχεται κι η ίδια, πως οι στίχοι είναι ένα μέρος ενδοσκόπησης. Χωρίς κάποια συμμετοχή άλλων τραγουδιστών, όπως είχε συμβεί με τον Johannes Persson των Cult of Luna και τον Tom Fleming των Wild Beasts, παίρνει πάνω της όλο το εγχείρημα και το φέρει εις πέρας με ζηλευτή άνεση, επιβεβαιώνοντας τους εκθειασμούς της ως μία από τις πιο όμορφες φωνές των τελευταίων χρόνων.

Για το τέλος μένει το μεγαλύτερο σε διάρκεια "As the Moon Rests", που συμπυκνώνει την ηχητική ταυτότητα του δίσκου και δικαίως μοιράζονται το ίδιο όνομα. Το αργόσυρτο βήμα του, τα ηχηρά χτυπήματα του ταμπούρου, και οι ambient λεπτομέρειες πριν ένα ηχηρό κιθαριστικό ξέσπασμα αποτελούν τα βασικά υλικά με τα οποία η Williams πλαισιώνει τη συγκρατημένη μελαγχολία της φωνής της, και μας οδηγεί με στρατηγικές κινήσεις στη λύση της έντασης που τόσο μαεστρικά χτίζει. Όσο κι αν μας καταπλακώνουν οι συνθέσεις, η ίδια η παραγωγή τις κάνει να αναπνέουν, αφήνει τον αέρα να περνάει από μέσα τους, μέσα από τα πνευμόνια της Williams, και μέσα από το πυκνό reverb, μεταφέροντας το μήνυμα μίας ζωής όπου κάθε μέρα παλεύουμε να επιβιώσουμε. Το "As the Moon Rests" είναι εκείνο που θα έπρεπε να είναι, μία πανηγυρική επιβεβαίωση ταλέντου, μία ασφαλής μετάβαση από το μοναχικό ντεμπούτο στη δισκογραφία, και ένα τελετουργικό για να υποδεχτούμε τις βροχερές μέρες του φθινοπώρου.

Bandcamp
Youtube Playlist

  • SHARE
  • TWEET