Boris

Η απάντηση των Γιαπωνέζων στο προ διετίας σκληρό και ακραίο δημιούργημά τους "ΝΟ" ήρθε. Μιλάνε με τον εαυτό τους; Πιθανότατα, ναι! Απαντάνε στο σκληρό με κάτι πειραματικό και ατμοσφαιρικό. Βεβαίως και ναι.

Γιατί τα λέω αυτά; Νιώθω ότι το τελευταίο κομμάτι της προηγούμενης δουλειάς, "Interlude" συνεχίζει στο πρώτο κομμάτι "I Want to Go Το Τhe Side Where You Can Touch..." της φετινής κυκλοφορίας. Ακούγονται μερικές ίδιες νότες και νιώθεις την ίδια ατμόσφαιρα. Αντιλαμβάνομαι ότι κάπως συνδέονται μεταξύ τους και ουσιαστικά οι ίδιοι προσπαθούν φεύγοντας από το crust/sludge οχετό του πρόσφατου δίσκου, να περάσουν σε πιο ας πούμε εύπεπτα rock και πολλά εκτός rock στοιχεία του φετινού.

Ναι, καλά το κατάλαβες. Οι παλαβοί αυτοί Ιάπωνες παρουσιάζουν για άλλη μια φορά κάτι διαφορετικό. Αυτήν τη φορά κάτι σαν πειραματικό ambient. Έχω χάσει το μέτρημα των δίσκων τους. Είναι πάνω από εικοσιπέντε πλέον οι ολοκληρωμένες δουλειές. Μια βόλτα στις τελευταίες δουλειές τους "LφVE & EVφL", "Noise" και "Dear" να κάνεις θα θυμηθείς ότι πηγαινοέρχονται μεταξύ rock, metal και πειραματισμού συνεχώς και αδιαλείπτως.

Αυτό λοιπόν είναι ένα τολμηρό έργο τέχνης. Έχει υπέροχη παραγωγή, η μπάντα διατηρεί μια υπέροχη απόδοση και ο ήχος ακούγεται ιδιαίτερος και μοντέρνος. Τα περισσότερα κομμάτια είναι υπνωτικά και ακούγονται υπό το experimental/ambient τρόπο έκφρασης τους. Αρκετά σημαντικά και κεντρικά σε όλη τη διάρκεια είναι τα φωνητικά που ακούγονται επίσης υπνωτικά και κάπως σαγηνευτικά. Κάπου στη μέση έρχεται παντελώς ακάλεστο το "The Fallen", γεμίζει παραμόρφωση και feedback την ατμόσφαιρα, βαράει σκληρές νότες και σκάει όσο πιο άγρια doomy και sludgy μπορεί. Η πορεία παραμένει θορυβώδης και με έντονους βόμβους, αλλά δεν προσφέρει τίποτα διαφορετικό. Ίσα ίσα όλα τα επόμενα κομμάτια έχουν ακριβώς την ίδια υπόσταση και πηγαινοέρχονται πίσω στον ίδιο θόρυβο. Προσωπικά έχω ακούσει καλύτερους noise/drone/ambient ή θορυβώδεις πειραματικούς δίσκους, από αυτό. Δεν είναι άσχημο, δεν μπορώ να πω ούτε ότι δεν είναι μελετημένο, αλλά ήταν το τελευταίο που ήθελα από αυτήν την τεράστια και υπεραγαπημένη τριάδα στα γεράματα τους.

Αυτό το άλμπουμ δείχνει και επιβεβαιώνει ότι οι Boris δεν θα ξεμείνουν ποτέ από ιδέες όσο υπερπαραγωγικοί και να είναι και θα πειραματίζονται πάντα με ήχους και τρόπους που σε άλλους θα φάνταζαν απλησίαστοι. Δεν είναι πιασάρικο. Δεν είναι εντυπωσιακό (σαν πάρα πολλές δουλειές τους). Είναι καλοφτιαγμένο και δείχνει ότι έχουν μέλλον. Τελικά όμως ακούγεται πολύ βαρετό και ιδιαίτερα οι φίλοι και οπαδοί τους, δεν θα βρούμε αυτό (ή αυτά γιατί είναι άπειρα) που γουστάρουμε σε αυτούς.

Bandcamp