The Devil's Trade

Δε γνωρίζω τι είδους αβάσταχτος πόνος δημιούργησε την ανάγκη στον Dávid Makó να οραματιστεί τέτοια απόγνωση στην μουσική του, όμως εδώ είμαστε, σχεδόν μια δεκαετία μετά τη γέννηση του προσωπικού του project The Devil’s Trade, σε ένα slow burn ταξίδι μεταμόρφωσης ενός σιωπηλά οργισμένου ήχου σε μια μεταλλική, καταθλιπτική κατάρα.

Τον ούγγρο πολυμουσικό Dávid György Makó, τον πρωτοσυνάντησα μουσικά στο σχήμα Stereochrist πριν αρκετά χρόνια - μια μπάντα που κινήθηκε δισκογραφικά για περίπου μια πενταετία μέχρι το 2010 σε sludge/doom μονοπάτια που δεν με εντυπωσίασαν, εκτός από την ιδιαίτερη χροιά και το μέταλλο της φωνής του τραγουδιστή τους, που με έβαλε στη διαδικασία να ψάξω και τις υπόλοιπες δραστηριότητές του, για να βρω τους HAW, μια βραχύχρονη συνεργασία που άφησε πίσω ένα μόνο album, σε ήχους επίσης sludge με έντονο southern στοιχείο.

Ήταν όμως το προσωπικό project του Makó που ξεκίνησε το 2016, οι The Devil’s Trade, που μου τράβηξε την προσοχή: εδώ, πέρα από το dark americana στοιχείο, η απογυμνωμένη από ηλεκτρισμό μελοποίηση της μελαγχολίας και της θλίψης, με άγγιξε σε μεγάλο βαθμό με την τιμιότητά της και η φωνή του, που φέρνει στο μυαλό κάτι από τον λυρισμό του Mick Moss των Antimatter και τις σκιές της απόγνωσης του Alan Averill των Primordial, με μάγεψε.

Δύο δίσκους μετά, οι TDT υπογράφουν στην Season Of Mist για το "The Call Of The Iron Peak" που έκανε το project λίγο πιο γνωστό στο κατάλληλο ακροατήριο, ενώ με το τέταρτο album "Vidékek Vannak Idebenn", η αγγλική γλώσσα περιορίζεται ακόμα περισσότερο, στην πιο ολοκληρωμένη δουλειά του project του Makó μέχρι εκείνη την στιγμή. Ίσως είναι και η τελευταία φορά που οι TDT μπορούν να φέρουν το χαρακτηρισμό "acoustic".

Δύο χρόνια μετά, η επιστροφή φέρει τον (ακατόρθωτο για την ελληνική μνήμη) τίτλο "Nincs Szennyezetlen Szép", που σημαίνει "δεν υπάρχει αμόλυντη ομορφιά" και μέσα από αυτή την τόσο τρομακτική, όσο και αληθινή διαπίστωση, ο Makó μορφοποιεί τη θλίψη και την οργή του σε ήχους πιο μεταλλικούς, πιο δυναμικούς, λιγότερο ακουστικούς από την προηγούμενη πορεία του project του.

Στο νέο album μας εισάγει το "The Sleep That Dragged You Away", οργισμένο, θυμωμένο λόγω μιας πολύ μεγάλης απώλειας. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο δημιουργός του, ήταν το δυσκολότερο task στη ζωή του ως singer/songwriter να το συνθέσει και ηχογραφήσει, στα όρια νευρικού κλονισμού και παραίτησης - όμως, η μουσική λειτουργεί θεραπευτικά και το τραγούδι αυτό είναι η απόδειξη πως τα κατάφερε, κάτι που δεν είναι τόσο σίγουρο για τον ακροατή, μια που η κάθε νότα από την εισαγωγή μέχρι τα ουρλιαχτά στο τέλος, σκάβει τον λάκκο του. Ακόμα πιο βαθιά σκάβει το "Weltschmerz" ("κατάθλιψη"), όπου και η μυρωδιά του νωπού χώματος που ενδεχομένως βρίσκεται κάτω από το δέντρο και τα ξερά κλαδιά, ντυμένα στην ομίχλη του εξωφύλλου, είναι ακόμα πιο έντονη. Το ιντερλούδιο "All This Sadness" καταλήγει στο ακόμα πιο riff-driven doom του "All This Sadness Will Be Gone", ενώ το "Your Pieces Scattered" φέρνει μια αίσθηση αγαπημένων στιγμών νεότερων Katatonia στην μελωδία που συνοδεύει τον συγκλονιστικό στίχο "Without you I’m free, but I miss you so". Τέλος, η πιο ακουστική folk διάθεση επανέρχεται στο ομότιτλο του album και στο κλείσιμο του "Idegen Minden" ("όλα είναι ξένα"), στο οποίο συνειδητοποιείς πλέον ξεκάθαρα πως αν απολαμβάνεις την μουσική καθαρά συναισθηματικά και όχι εγκεφαλικά, αυτό το έργο του μουσικού από τη Βουδαπέστη έχει καταφέρει να σε θάψει στα 38 λεπτά του, χωρίς να πάρεις ήδη πως και πότε το έκανε. Υπάρχει όμως το repeat για αυτή την συνειδητοποίηση.

Η πρόθεση, η ατμόσφαιρα, το concept, η φωνάρα και η μουσική του Makó, είναι έννοιες που δεν (πρέπει να) περνούν απαρατήρητες. Η τιμιότητα και ειλικρίνειά του, σφραγίζουν έναν de profundis δεσμό μαζί του, που μετά από λίγες ακροάσεις είναι δύσκολο να σπάσει. Διάολε, πως να μην εμπιστευτείς έναν καλλιτέχνη που κάποια στιγμή στη ζωή του, έχει κυκλοφορήσει μουσική κάτω από τον απόλυτα ειλικρινή τίτλο "Happy Music Is Shit";

Bandcamp