Rolo Tomassi

Where Myth Becomes Memory

MNRK Heavy (2022)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 17/02/2022
Χτίζουν τον δικό τους μύθο με ένα ακόμα κορυφαίο άλμπουμ που θα λατρέψεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Rolo Tomassi, ο ανύπαρκτος ‘πρωταγωνιστής’ στο noir αριστούργημα ‘L.A. Confidential’, η έννοια που διέπει το φιλμ αλλά χωρίς φυσική υπόσταση, η έννοια που διέπει την αγγλική αυτή μπάντα και που η υπόσταση της καθορίζεται από την ανυπακοή τους να χωθούν σε ένα ή περισσότερα στεγανά. Ένα αέναα μεταβαλλόμενο μουσικό project, με πρωταγωνιστή τη τέχνη, την τεχνική, το προοδευτικό κίνημα της post μουσικής που ακουμπά αλλά δεν ταυτίζεται με mathcore, blackgaze, progressive, djent, post-hardcore. Ταυτίζεται μόνο με το δημιουργικό χάος που αυτό το ίδιο γεννά ως ηχητικό αποτέλεσμα.

Στο έκτο album τους που κλείνει τη τριλογία που άνοιξε το "Grievances" και συνέχισε το εξαιρετικό "Time Will Die And Love Will Bury It". Το "Where Myth Becomes Memory" κάνει κάτι που μέχρι στιγμής δεν μας είχαν συνηθίσει, δηλαδή ακούγεται σαν φυσική συνέχεια του προκατόχου του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνει καθόλου από τα στοιχεία του πειραματισμού και νεωτερίστικων αναζητήσεων που χαρακτηρίζουν τον ήχο των RT. Αν μια λέξη χαρακτηρίζει τον ήχο τους, είναι σίγουρα αντισυμβατικός. Ακούς χωρίς να ξέρεις τί να περιμένεις από την επόμενη στροφή, από το επόμενο γύρισμα. Αυτό είναι ευδιάκριτο από την αρχή ("Almost Always") όπου η λυρικότητα της πανέμορφης φωνής της Eva Korman πατάει στους ήχους του πιάνου και κοντράρεται με μεγαλεπήβολες κιθάρες και μια αποκαλυπτική σχεδόν μελωδία. Τεχνικά screamo ("Cloaked") με νιχιλιστικούς στίχους (‘Longing for the simplicity of nothing’), ένας αξιοθαύμαστος τεχνικά drummer (Al Pott) με ρομποτικό μέτρημα και εναλλαγές που δυσκολεύεσαι καμιά φορά να τις αντιληφθείς παρά μόνο ως προς το αποτέλεσμα που ο ήχος έχει στα συναισθήματα σου. Και ενώ το "Mutual Rain" παντρεύει δύο κόσμους και δύο συναισθήματα, οργής, απώλειας και αποδοχής, γαλήνης, με ιδανικό τρόπο υπάρχει διάχυτη αυτή η αντίθεση σε κομμάτια όπως τα οργισμένα, εφιαλτικά και industrial "Labyrinthine" και "Drip" και τα "Stumbling" και "The End Of Eternity" με το τελευταίο να δανείζεται τον τίτλο από το βιβλίο του Isaac Asimov του 1955. ‘Moments seem eternal’ τραγουδά η Korman σε ένα υπέροχα γλυκό φινάλε που όπως όλο το album μεταλάσσεται σε στυλ και διάθεση και είναι εν τέλει ένα post-hardcore αριστούργημα. Το "Closer" είναι κάτι που δεν περιμένεις (;) να ακούσεις. Όμορφο, με ερωτικούς στίχους και γαλήνια μελωδικό με τη βελούδινη ερμηνεία της Korman να απογειώνει το κομμάτι και να προκαλεί ανατριχίλες. Ο βομβαρδισμός του τρομακτικού "Drip", το "Prescience" που επίσης ξαφνιάζει γιατί μοιάζει από τα αμεσότερα in-your-face heavy κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ με riff δανεισμένη από τα πιό υγρά όνειρα πολλών αντίστοιχων groups εκεί έξω, με όγκο και άψογη παραγωγή από την αναδυόμενη δύναμη του είδους στο νησί Lewis Johns (Employed To Serve, Funeral For A Friend, Conjurer μεταξύ άλλων που συνεργάστηκαν μαζί του).

Λιγότερο χαοτικό και mathcore από τις απαρχές τους, περισσότερο κατασταλαγμένοι, ωριμότεροι από ποτέ, χάραξαν με τεχνικό τρόπο τη διαδρομή τους και τώρα πατάνε στον δρόμο αυτό με άνεση και αυτογνωσία. Για τους fan του είδους είναι must, για όλους τους υπόλοιπους είναι επίσης ένα υποψήφιο album της χρονιάς και θέλει πολλές ακροάσεις για να κατασταλάξει μέσα σου και ίσως να μην γίνει και ποτέ αυτό γιατί το όπως το χάος έτσι και οι Rolo Tomassi δεν μπορούν να πουν σε στεγανά και κάθε ακρόαση οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις και συναισθήματα.

  • SHARE
  • TWEET