Ethel Cain

Αυτήν τη γοητευτική και μοιραία εικόνα του Χριστού στο εξώφυλλο του δίσκου πρέπει να την έχω δει σε σπίτι γιαγιάς στο χωριό! Άσε που η φωτογραφία (γενικότερα), μοιάζει με μια πρόχειρη εικόνα που βρήκαμε βιαστικά για τον τάφο (ξουτ ρε) ή μια τελευταία εικόνα του αγνοούμενου στο amber alert.

H Hayden Silas Andhedönia η οποία παρουσιάζεται ως Ethel Cain έχει μια έμφυτη κατανόηση της αισθητικής σημασίας στη μουσική που μόνο κάποιος που ενηλικιώθηκε την προηγούμενη δεκαετία θα μπορούσε να έχει. Φτωχή. Στο ντεμπούτο της, η 24χρονη από το Tallahassee (τώρα ζει στην Alabama) φτιάχνει απλές pop μπαλάντες που εστιάζουν σε μια νεανική κατήφεια και ακούγονται αρκετά slowcore με μπόλικη americana. Lana Del Rey, Emma Ruth Rundle και λίγο από Chelsea Wolfe. Αυτή η η στοιχειωμένη, εκκλησιαστική ατμόσφαιρα είναι τόσο μα τόσο προβλέψιμη. Η φωνή της δεν είναι κακή. Αν και ακούγεται σαν να έχει επεξεργαστεί, έστω και λίγο. Και δεν έχει βέβαια τίποτα δύσκολο ή υπερβολικό να διαχειριστεί. Ούτε μισό σοβαρό γύρισμα.

Τα κομμάτια διαχειρίζονται προβλήματα μιας έφηβης. Σκέψεις που συνήθως προκαλούν λύπη. Έχει και κάποιες χριστιανικές ιστορίες, μάλλον. Δεν ξέρω. Ο πατέρας της ήταν διάκονος (λέει). Δεν με νοιάζει. Μου αρκεί που ακούω αρκετές μπούρδες πέρα δώθε. Παντού υπάρχει κάποιος που (μάλλον) δεν έχει συμπεριφερθεί καλά. Ενας νεαρός που παρότι γοητευτικός, πάει και κάνει αλητείες. Ρε το κωλόπαιδο… Ισως η βασανισμένη σχέση της δημιουργού με τον Χριστιανισμό τροφοδοτεί τους στίχους. Τι να πω. Ζορίστηκε το κορίτσι.

Έχει γίνει ένας μικρός ντόρος γύρω από αυτή την κυκλοφορία και πραγματικά δεν βρίσκω ούτε ένα λόγο να το κατανοήσω και να το υποστηρίξω. Έχω ακούσει δεκάδες, ίσως εκατοντάδες παρόμοια κομμάτια, με όλα αυτά. Το άλμπουμ αυτό στέκεται (και σαπίζει) κάτω από το βάρος των πολλών μεγάλων (χωρίς λόγο) σε διάρκεια τραγουδιών λοιπόν, καθένα από τα οποία αμβλύνει τον αντίκτυπο του επόμενου. Και πάει λέγοντας. Όσο μαγευτικό κι αν είναι το σκηνικό που έχει φτιαχτεί όσο αφορά την ατμόσφαιρα, το "Preacher’s Daughter" είναι τόσο αργό που αναρωτιέμαι αν είναι νανούρισμα. Δεν έχει τίποτα ασυνήθιστο, έντονο ή τραβηγμένο.

Γιατί να μην το γράψω. Βαρέθηκα πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως. Αν σας ψήσει ψάχτε και τις πρώιμες δουλειές της εδώ. Αν όχι ακούστε ξανά μερικά αριστουργήματα των Lana Del Rey, Emma Ruth Rundle και λίγο Chelsea Wolfe όπως είπα και νωρίτερα.

Spotify