Ride, Sugar For The Pill @ Gagarin 205, 16/12/22

Παρόλο που δεν τρέφω ιδιαίτερα θετικά συναισθήματα για τα "αντικειμενικά συμπεράσματα", νομίζω πως το "Nowhere", ορθώς, αποτελεί ένα, κοινώς αποδεκτό, εμβληματικό άλμπουμ κι έναν από τους πιο, επιδραστικούς alternative δίσκους της εποχής του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το ότι θα το βρείτε σε κάθε λογής λίστες για τη δεκαετία του 1990 και, μάλιστα, από πολύ διαφορετικά μεταξύ του Μέσα.

Και αυτό γιατί οι Ride, στο ντεμπούτο τους, κατάφεραν να συνδυάσουν την ατμόσφαιρα του Madchester με shoegaze ηχοχρώματα και μπόλικη ψυχεδέλεια, πηγαίνοντας το εναλλακτικό rock της εποχής ένα βήμα μπροστά, και αποκτώντας, παράλληλα, το status-quo της "πιο φωτεινής ελπίδας του Ηνωμένου Βασιλείου".

Δυστυχώς, όπως συμβαίνει πιο συχνά απ’ ό,τι θα θέλαμε, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, παρόλο που το "Going Blank Again" ήταν μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία. Έτσι, το 1995, το συγκρότημα διαλύθηκε με την οριστική επανασύνδεση να έρχεται τελικά το 2014, και από τότε να έχουν κυκλοφορήσει δύο αρκετά αξιόλογους δίσκους.

Όμως, το "Nowhere", καλώς ή κακώς, θα στέκει πάντα ως η κορυφαία τους δισκογραφική στιγμή. Έτσι, η περιοδεία για τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του, μπορεί λόγω Covid-19 να άργησε δυο χρόνια, όμως έφτασε τελικά ο καιρός να πραγματοποιηθεί και, για καλή μας τύχη, το συγκρότημά πέρασε από την Αθήνα το βράδυ της Παρασκευής.

Από τα πιο ιδανικά ανοίγματα για την συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν οι Sugar For The Pill, οι οποίοι μας παρουσίασαν σχεδόν ολόκληρο τον πανέμορφο δίσκο τους "Wanderlust". Όπως και οι ίδιοι παραδέχθηκαν, δεν θα υπήρχαν και δεν θα έφτιαχναν μουσική εάν δεν ήταν οι Ride (και κάποιοι άλλοι). Προφανώς και οι (ε από το όνομα ντε) Slowdive, με τους οποίους διέκρινα αρκετές ομοιότητες. Πως να μην συμφωνήσεις με αυτή την δήλωση! Το ονειρικό, μελαγχολικό και θλιμμένο rock τους, αν και κάπως αγχωμένα στην αρχή και λίγο χαμηλότερα από ότι θα θέλαμε, γέμισε με όμορφες μελωδίες την αίθουσα η οποία σιγά σιγά και λεπτό το λεπτό γέμιζε με κόσμο.

Το "Diamonds" και ό,τι ακούσαμε μετά το "Falling Back To You" ήταν πραγματικά υπέροχα. Όσο η φωνή ζεσταινόταν και το δέσιμο και η επικοινωνία της μπάντας ανέβαινε, το επίπεδο της παρουσίας τους έδειχνε την ποιότητα τους. Ο ήχος οπωσδήποτε τους αδίκησε. Ήταν ξεκάθαρα χαμηλά. Αν και κομμάτι το κομμάτι βελτιωνόταν, δεν έφτασε ποτέ σε ποιότητα αλλά κυρίως στην ένταση που απαιτούν τα κομμάτια τους. Το συγκρότημα όμως έδειχνε να απολαμβάνει την σκηνή και παρουσίαζε τα τραγούδια όσο καλύτερα γινόταν. Δεν νομίζω ότι έμεινε κανείς παραπονεμένος. Ίσως οι ίδιοι οι μουσικοί να έπρεπε να παραπονεθούν για τον ήχο, αλλά δεν έδειξαν σε κανένα σημείο δυσαρέσκεια και προβληματισμό. Και μπράβο τους για αυτό. Ήταν σταθερά ορεξάτοι και αν και σχετικά ακίνητοι (αυτό δεν απαιτεί το shoegaze εξ’ άλλου πάνω στην σκηνή;) έδειχναν ότι απολάμβαναν αυτό που συνέβαινε. Υπήρχε κόσμος που γνώριζε τα κομμάτια και κάποιοι που ξεκάθαρα ήταν εκεί για αυτούς! Όλοι τελικά απολαύσαμε αυτό που κατάφεραν να περάσουν και να μας προσφέρουν. Αυτό το γλυκό και μελωδικό pop, αυτό το ονειρικό και εναλλακτικό shoegaze που φτιάχνουν καλά! (Θ.Γ.)

Όταν είχαν παίξει οι Ride στην Πλατεία Νερού το 2019, είχαν δώσει μια εξαιρετική συναυλία. Όμως, από τότε, έλεγα πως θα ήθελα πολύ να τους δω ζωντανά σε κλειστό χώρο. Με δεδομένο πως είχαμε δυο χρόνια (και βάλε) πανδημίας, τελικά μάλλον δεν άργησε και τόσο η στιγμή για να τους ξαναδούμε. Και με βάση το γεγονός πως η συναυλία τους ήταν στο πλαίσιο της περιοδείας για τα 30 χρόνια του "Nowhere", δεν είναι τυχαίο που στις 22:30, ο κόσμος είχε γεμίσει το Gagarin 205 προκειμένου να γίνει μάρτυρας αυτής τους της εμφάνισης.

Σύντομα λοιπόν, το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και από τις πρώτες νότες του "Seagull" έγινε σαφές πως θα δούμε μια σπουδαία συναυλία. Ήχος εξαιρετικός, οι Ride σε φόρμα, και οι φωνές πεντακάθαρες παρά την καλοδεχούμενη "βαβούρα" που παρήγαγαν τα όργανα. Δυνατή συνέχεια με το "Kaleidoscope", και το κοινό ήδη είχε ξεκινήσει να γιορτάζει, χορεύοντας και τραγουδώντας όλους τους στίχους. Η αλήθεια είναι πως μου έκανε ιδιαίτερα θετική εντύπωση το ότι η συναυλία μάζεψε αρκετό νέο κόσμο, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν και πολλοί από αυτούς που είχαν βιώσει ως ακροατές την κυκλοφορία του ντεμπούτου των Βρετανών, όταν συνέβαινε.

Στο "In a Different Place" οι τόνοι έπεσαν λίγο, με τον Mark Gardener να το δικαιολογεί, λέγοντας πως "έχουν μεγαλώσει" και τον Andy Bell να συμπληρώνει πως "έτσι βέβαια είναι και η σειρά των κομματιών στο δίσκο" ενώ, στο "Polar Bear" έγινε πλέον αισθητή σε όλους η ικανότητα των Ride να συνδυάζουν μελωδίες και λευκό θόρυβο, δημιουργώντας μια πραγματικά μοναδική ατμόσφαιρα. Και όλο αυτό χωρίς καθόλου ηχητικές εκπτώσεις. Ήταν δηλαδή πραγματικά υπέροχο το πως όργανα ήταν πολύ δυνατά, χωρίς όμως να θέλεις να χαμηλώσουν ενώ, παράλληλα, το βουητό που ένοιωθες στα αυτιά ήταν εθιστικό, χωρίς ίχνος ενόχλησης.

Όπως ήταν φυσικό, το "Dreams Burn Down", με αυτή την υπέροχα επαναλαμβανόμενη μελωδία έγινε δεκτό με επευφημίες από τον κόσμο, με το "Decay" να ακολουθεί σε μια πραγματικά κολασμένη εκτέλεση. Κάπου εδώ όμως, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον Laurence Colbert. Με δεδομένο πως η μουσική των βρετανών έχει αναγνωριστεί, κυρίως, για το αψεγάδιαστο κιθαριστικό της δίδυμο, δεν μιλάμε όσο πρέπει για αυτόν τον ντράμερ, ο οποίος, χωρίς φυσικά να υποστηρίζω πως είναι υποτιμημένος, θα έπρεπε να αναφέρεται πιο συχνά, όταν συζητάμε για τους κορυφαίους ντράμερ της γενιάς που σήμερα 50αρίζει. Ο Colbert λοιπόν, σε ένα συγκρότημα γεμάτο ταλαντούχους μουσικούς, κατάφερε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο live της Παρασκευής, καθώς μας άφησε όλους με το στόμα ανοιχτό με αυτά που έκανε (μέχρι και blast beat ακούσαμε κάποια στιγμή) με αποτέλεσμα, μετά το τέλος της συναυλίας, οι περισσότεροι, απολύτως δικαίως, να σχολιάζουν το παίξιμό του.

Στη συνέχεια, τα φωνητικά για τα επόμενα δύο τραγούδια ανέλαβε ο Andy Bell. Η αρχή έγινε με το "Paralysed", στο οποίο λίγο ζοριστήκαμε να τον ακούσουμε, και η συνέχεια δόθηκε με το "Vapour Trail" όπου, όπως πιθανά να μπορείτε να φανταστείτε, έγινε ο χαμός. Μάλιστα, στο τέλος του κομματιού ο κόσμος συνέχισε να τραγουδά την μελωδία με την οποία κλείνει το κομμάτι, κάτι που φάνηκε να ευχαριστεί ιδιαίτερα το συγκρότημα. Με τον κόσμο να έχει έντονη συμμετοχή στο live, καθώς δεν σταμάτησε να χειροκροτεί, να τραγουδάει, να χορεύει και να χοροπηδάει, η πρώτη, ιδιαίτερα ευχάριστη, απόκλιση από το "Nowhere" ήρθε με το "Taste" από το EP "Fall", το οποίο ήταν και στην πρώτη έκδοση του δίσκου στις Η.Π.Α. ως bonus track, και, μετά, με το εκπληκτικό "Unfamiliar", που, προσωπικά το θεωρώ από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Ride, προτού αποχωρήσουν από τη σκηνή μετά από μια, πραγματικά συγκλονιστική, εκτέλεση του "Nowhere".

Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν άργησαν να επιστρέψουν μέσα σε πανηγυρισμούς για να μας παίξουν άλλα έξι τραγούδια, επιλεγμένα από την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Η αρχή έγινε με το "Lannoy Point" από το "Weather Diaries" του 2017 και συνέχισαν με το "Future Love", από την πιο πρόσφατη δουλειά τους, " This Is Not a Safe Place", που κυκλοφόρησε το 2019, από το οποίο ακούσαμε επίσης το "Kill Switch". Όπως ήταν λογικό όμως, ο μεγάλος χαμός επαναλήφθηκε στα τρία τραγούδια που ακούσαμε από το "Going Blank Again" του 1992. Το "OX4" δημιούργησε έναν μικρό παροξυσμό, το "Twisterella" ανάγκασε τους πάντες να χορέψουν στο ρυθμό του, ενώ το "Leave Them All Behind", με το οποίο αποχώρησαν οριστικά, μας άφησε μια υπέροχη γεύση στο στόμα κι ένα φανταστικό βουητό στα αυτιά που, αν κρίνω από μένα τουλάχιστον, θα μας ακολουθούσε για αρκετές ώρες μετά το πέρας της συναυλίας.

Όσο ψύχραιμα και αν προσπαθήσω να την κρίνω πάντως, η εμφάνιση των Ride στο Gagarin 205 ήταν όσο καλή την περίμενα, κι ακόμη περισσότερο. Δηλαδή είδαμε ένα συγκρότημα σε εξαιρετική φόρμα, με πολύ καλό ήχο, μ’ ένα setlist βγαλμένο από τα όνειρα μας, και μ’ ένα κοινό που τους αποθέωσε. Συνεπώς, δεν νομίζω να έφυγε κανένας παραπονεμένος. Εγώ σίγουρα πάντως όχι. Σύμφωνα με τους ίδιους, αυτό τον καιρό δουλεύουν τον επόμενο δίσκο τους ο οποίος, εκτός απροόπτου, θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2023. Μακάρι λοιπόν να μας ξαναέρθουν καθώς φαίνεται πως έχουν πολλούς φίλους στην Ελλάδα ενώ φαίνεται πως κερδίζουν και νέους με κάθε τους νέα εγχώρια εμφάνιση. Όταν βέβαια κάνεις τόσο καλές συναυλίες όπως αυτή που ζήσαμε το βράδυ της Παρασκευής, τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί; (Α.Α.)

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά