Release Athens (Nick Cave & The Bad Seeds, Mogwai, Fontaines D.C., Sugar For The Pill, Royal Arch) @ Πλατεία Νερού, 15/06/22

Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι performers αυτού του επιπέδου

Η δεύτερη ημέρα του Release Athens, περιελάμβανε πιθανώς ένα από τα πιο εντυπωσιακά lineups που θα μπορούσε να συναντήσει το εγχώριο κοινό σε αυτό το φεστιβαλικό καλοκαίρι. Μια εβδομάδα μετά την πρώτη στάση στην Πλατεία Νερού και τα όσα διαδραματίστηκαν στην ημέρα των Bauhaus, τα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον αθηναϊκό ουρανό, αλλά η μουντάδα δεν μας εμπόδισε να κατηφορίσουμε από νωρίς στον συναυλιακό χώρο.

Το κλίμα, ήταν εν πολλοίς ταιριαστό για τη συναυλιακή επιστροφή του Nick Cave και των Bad Seeds στα μέρη μας. Πλαισιωμένοι από τους σπουδαίους και συνεπέστατους Mogwai καθώς και τους Fontaines D.C., που είναι με το ενάμισι πόδι βουτηγμένοι στη λίμνη της καθιέρωσης με το διαρκώς ανοδικό, σερί δίσκων που τρέχουν, επιβεβαίωσαν αφοπλιστικά την κυριαρχία τους ως ένα από τα πλέον συγκλονιστικά συναυλιακά σχήματα (για τη μυθική δισκογραφία τους τα λόγια περιττεύουν) στην ιστορία της μουσικής αυτής. Η δικαίωση, ενδεδυμένη με έναν σταθερά υψηλής ποιότητας (και υψηλότερης έντασης) ήχο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, θα ερχόταν αργότερα το ίδιο βράδυ, στην, πιθανώς, πολυπληθέστερη συναυλία του Cave στην Ελλάδα έως σήμερα, η οποία είχε παλμό εξαρχής.

Με το πρόγραμμα να τηρείται στο ακέραιο, την αυλαία άνοιξαν λίγο πριν τις 17:30 οι Royal Arch. Για τα επόμενα 20 λεπτά περίπου, το εγχώριο σχήμα θα παρουσίαζε, με πίστη στον εαυτό του, το υλικό του που, εξαιτίας των ισχυρών του ηχητικών δεσμών στην alternative σκηνή των '80s, θα κέρδιζε όσο κοινό είχε παρευρεθεί εκείνη την ώρα. Ανά στιγμές, ο Madchester αέρας του σχήματος καθώς και οι πιο δυναμικές, έναντι των στουντιακών, εκτελέσεις των κομματιών τους, έδιναν ένα ισχυρό και απολαυστικό στίγμα σχετικά με τη συνέχεια. Τι καλύτερο από indie/shoegaze κομμάτια και εθιστικές μπασογραμμές για να ξεκινήσει η ημέρα;

Release Athens Festival Royal Arch

Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Sugar For The Pill. Έχοντας στις αποσκευές τους ένα άκρως ενδιαφέρον ντεμπούτο, ονόματι "Wanderlust", το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή έτοιμο να κερδίσει ένα αισθητά μεγαλύτερο κοινό. Το μικρό άγχος, με κάθε επόμενη σύνθεση χανόταν στην ατμόσφαιρα των κιθαριστικών μελωδιών και των αιθέριων γυναικείων φωνητικών. Μπορεί ανά σημεία οι συνθέσεις να στερούνταν ζωντανά από λίγη από την πυγμή των εκδοχών τους στο άλμπουμ, αλλά η άνεση με την οποία, όταν βρήκε τα πατήματά του το συγκρότημα, κινούταν στη σκηνή, καθώς και η χημεία του, επέτρεψε στα ηχοτοπία των εγχόρδων τους, ειδικά στις πιο ρυθμικές τους στιγμές, να κερδίσουν νέους οπαδούς. Μετά το πέρας της εμφάνισής των Sugar For The Pill και των ονειρικών, όσο και μελαγχολικών, γλυκόπικρων τραγουδιών τους, μπορούμε να δηλώσουμε πως οφείλουμε να τους παρακολουθήσουμε στενότερα, καθώς εδώ υπάρχει ουσία. [Α.Ζ.]

Release Athens Festival Sugar For The Pill

Ακριβώς πριν 3 χρόνια, γράφαμε για την εμφάνιση των Fontaines D.C. στο Release Athens Festival. Σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει. Το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει δύο ακόμη δίσκους που κέρδισαν διθυραμβικές κριτικές, με το "Skinty Fia" τσίμπησαν και μια πρωτιά στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου και, πλέον, κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αμφισβητήσει την καλλιτεχνική αξία τους. Ακριβώς στις 19:15 λοιπόν, χωρίς τον ήλιο να τους βαράει κατάμουτρα, οι Ιρλανδοί ανέβηκαν στη σκηνή με το "In ár gCroíthe go deo". Το κοινό, πολλαπλάσιο της προηγούμενης εμφάνισής τους το 2019, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά τους ενώ ακόμη και οι πιο δύσπιστοι πρέπει να κατάλαβαν πως κάτι σπουδαίο συμβαίνει εδώ.

Release Athens Festival Fontaines D.C.

Αυτό που σίγουρα δεν είχε αλλάξει από την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα είναι το πόσο ελάχιστα επικοινωνιακό είναι το συγκρότημα και κυρίως ο Grian Chatten. Από την άλλη, όπως σημείωσε κι ένας φίλος, αν ήταν επικοινωνιακοί θα έπρεπε να προβληματιστούμε για την αυθεντικότητα του ήχου και της εικόνας τους. Όπως και να έχει, από άποψη απόδοσης, οι Fontaines D.C. έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό ενώ ο ήχος τους, με εξαίρεση 1-2 στιγμές, ήταν υποδειγματικός. Τα πιο "ανεβαστικά" τραγούδια του ντεμπούτου τους συγκέντρωσαν τις θερμότερες αντιδράσεις από το κοινό, τα λίγο πιο εσωστρεφή του "A Hero’s Death" κέρδισαν τις εντυπώσεις και ανταμείφθηκαν με έντονο χειροκρότημα αλλά , προσωπικά, θεωρώ πως οι κορυφαίες τους στιγμές ήταν στα κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο. Το "Nabokov" ήταν- και ζωντανά- συγκλονιστικό ενώ το "I Love You", με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία, θεωρώ πως ήταν το highlight της εμφάνισής τους και, δικαίως, αποθεώθηκαν στο τέλος αυτής.

Release Athens Festival Fontaines D.C.

Οι Fontaines D.C. μέσα σε πέντε χρόνια ύπαρξης έχουν πετύχει περισσότερα απ’ ότι έχουν πετύχει άλλοι σε ολόκληρες καριέρες και με κάθε βήμα τους ανεβαίνουν αρκετά στάδια σε όλα τα επίπεδα. Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση λοιπόν αν την επόμενη φορά που θα τους δούμε σε κάποιο Φεστιβάλ, ένα τεράστιο μέρος του κοινού έχει έρθει αποκλειστικά και μόνο για αυτούς. [Α.Α.]

SETLIST

In ár gCroíthe go deo
A Lucid Dream
Sha Sha Sha
Roman Holiday
I Don't Belong
Chequeless Reckless
Televised Mind
Nabokov
Big Shot
Too Real
A Hero's Death
Jackie Down the Line
Boys in the Better Land
I Love You

Το σλοτ του δεύτερου τη τάξει μεγάλου ονόματος της βραδιάς της Τετάρτης ανήκε σε μια από τις πλέον μεγάλες μπάντες του είδους που ονομάζεται post-rock. Οι Mogwai από τη Γλασκώβη εν πολλοίς οριοθέτησαν, ηγήθηκαν και πρωτοστάτησαν sτο ορχηστρικό (εν πολλοίς) είδος που γιγαντώθηκε στα '00s και συνεχίζει μέχρι σήμερα σε διάφορες εκδοχές του να παράγει συγκροτήματα.

Εν τούτοις, ήταν έτοιμο το κοινό του φεστιβάλ να εκτιμήσει μουσικές χωρίς τραγουδιστή, ρεφραίν ή πιασάρικα σημεία; Όχι πως είναι στριφνοί οι Mogwai, τουναντίον είναι από τις πλέον προσβάσιμες μπάντες του ιδιώματος για μέσο οπαδό του εναλλακτικού ήχου, χάρη στην απλότητα με την οποία χτίζουν τις συνθέσεις τους. Ωστόσο, μετά το in your face attitude των Fontaines και πριν την τρομερή εμπειρία της εμφάνισης του Nick Cave, ορισμένες από τις στιγμές τους έδειχναν να απευθύνονται αποκλειστικά σε όσους ήρθαν να τους δουν συνειδητοποιημένα.

Release Athens Festival Mogwai

Έχοντας στη φαρέτρα τους έντεκα full-length δίσκους και κάμποσα soundtrack και EP, οι Mogwai έχουν μια μεγάλη γκάμα κομματιών και υφών να διαλέξουν και δεν φείδονται. Μόνο φέτος έχουν παίξει πάνω από 30 διαφορετικά κομμάτια στις συναυλίες τους, αλλάζοντας το setlist κυριολεκτικά κάθε φορά - κάτι που τους τιμά ως καλλιτέχνες και ήταν εμφανές στην άνεση με την οποία παρουσίαζαν το υλικό τους. Η πρώτη κορυφαία στιγμή ήρθε νωρίς, με τον ήλιο ακόμα να δύει και να ακούγονται τα πλήκτρα του εξαιρετικού "I’m Jim Morrison, I’m Dead" από το "The Hawk Is Hawling" του 2008, ίσως τον αγαπημένο μου δίσκο από αυτούς - unpopular opinion αφού το "Happy Songs For Happy People" του 2003 θεωρείται η κορυφή τους.

Release Athens Festival Mogwai

Φυσικά, την τιμητική του είχε ο λύκος του περσινού "As The Love Continues", που δέσποζε απειλητικός στο υπόβαθρο. Είχαμε, βλέπετε, την τύχη να τους πετύχουμε στη συγκυρία όπου έχουν ανα χείρας τον καλύτερο δίσκο τους εδώ και αρκετά χρόνια, καθότι οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους ήταν μεν ενδιαφέρουσες, μα δεν εντυπωσίαζαν όπως παλιά. Το "As The Love Continues" έχει να προσφέρει φερ’ ειπείν τα "Ceiling Granny" και "Drive The Nail" που ακούσαμε κοντά-κοντά και μας κέρδισαν, όπως περιμέναμε.

Release Athens Festival Mogwai

Παρά την ομορφιά των πιο laid back στιγμών τους, σαν το "Ritchie Sacramento" που είχε και τα φωνητικά του, ή σαν το "How To Be A Werewolf", ήταν εμφανές πως τις χρειαζόμασταν τις βαριές κιθάρες μας. Έτσι, η κορυφή της εμφάνισης των Σκωτσέζων ήρθε προς το τέλος, όταν έχωσαν το χέρι τους πιο βαθιά στο παρελθόν και έβγαλαν από εκεί τα "Mogwai Fear Satan" και "We’re No Here", κάνοντας το κλίμα πιο heavy και κλείνοντας με τον βέλτιστο τρόπο. [Μ.Π.]

SETLIST

(με επιφύλαξη)
I’m Jim Morrison, I’m Dead
Dry Fantasy
Killing All The Flies
How To Be A Werewolf
Ceiling Granny
Drive The Nail 
Remurdered
Ritchie Sacramento 
Mogwai Fear Satan
We’re No Here

Μετά τους ανεβασμένους Fontaines D.C. και τους σχεδόν αλάλητους Mogwai, είχε έρθει η ώρα για έναν από τους πιο ταλαντούχους και παθιασμένους performers του rock. Τους μετρημένους στα δάχτυλα τους ενός χεριού – ούτε καν των δύο. Ευτυχώς, με τους πιστούς του Bad Seeds στο πλευρό του, μια σπουδαία και ολοζώντανη μπάντα καταπληκτικών μουσικών που πλαισιώνει τέλεια το όραμα του Nick Cave. Για τη συγκεκριμένη περιοδεία διαπιστώσαμε - με ευχαρίστηση - ότι ο Cave κουβαλάει μαζί του και δύο τραγουδίστριες και έναν τραγουδιστή που κάνουν χορωδιακά και gospel μέρη, εμπλουτίζοντας τα τραγούδια.

Release Athens Festival Nick Cave & The Bad Seeds

Η αρχή με το "Get Ready For Love" και το "There She Goes, My Beautiful World" από το καταπληκτικό διπλό "Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus" μπορεί να χαρακτηριστεί και καταιγιστική. Ο σκουρόχρωμα και σένια ντυμένος Cave μοιάζει ήδη με ανήμερο θηρίο πάνω στην καταπληκτικά φωτισμένη σκηνή, περιδιαβαίνοντάς τη από άκρη σε άκρη. Στο "From Her To Eternity" κάθισε για 2-3 νότες στο πιάνο κι αμέσως πετάχτηκε σα να είχε ελατήρια το κάθισμα. Στο "O Children" μια κοπέλα από το κοινό έζησε τη στιγμή της: μπορούσαμε ακόμα κι από τις οθόνες να νιώσουμε το βλέμμα του Cave από την απόσταση αναπνοής που στεκόταν να της τρυπάει τα μάτια και να φτάνει στο μυαλό της.

Release Athens Festival Nick Cave & The Bad Seeds

Στο modern classic "Jubilee Street" από τη δισκάρα "Push The Sky Away" τον είδαμε αφηνιασμένο να πετάει κάτω μια βάση μικροφώνου και λίγο μετά, φτύνοντας μερικούς στίχους να πετάει κι ένα μικρόφωνο. Μέχρι και ο Peter Murphy θα πονούσε με αυτή την κακοποίηση του εξοπλισμού. Είχε έρθει η ώρα να πέσουν λίγο οι τόνοι κι αυτό έγινε με την απόσυρση των περισσότερων Bad Seeds. Από τα πιο ήρεμα κομμάτια, το "I Need You" αφιερώθηκε στο χαμένο στοίχημα του Στέφανου και έκλεισε με μια διακριτική υπόκλιση, ενώ το "Carnage" προσπαθήσαμε μάταια να εξηγήσουμε πώς μεταφράζεται στα ελληνικά.

Release Athens Festival Nick Cave & The Bad Seeds

Η ακολουθία των hits ξεκίνησε με το αγριεμένο "Tupelo", πέρασε στο καθαρτικό "Red Right Hand" και συνέχισε με το ερωτικό "The Ship Song", που ποτέ δε θα βαρεθούμε να ακούμε. Στο "The Mercy Seat" παρατήρησα για πολλοστή φορά τον Jim Sclavunos και τον Thomas Wydler. Ο μεν δεύτερος κατά κύριο λόγο πίσω από το drumkit, ο δεύτερος στα βοηθητικά κρουστά όπως ξυλόφωνο και tubular bells, άλλοτε έπαιζαν αντικριστά ανταλλάζοντας βλέμματα κι άλλοτε αυτόνομα, πάντα όμως αλληλοσυμπληρούμενοι τέλεια. Στο "City Of Refuge" ο Cave έβγαλε τους τραγουδιστές του μπροστά. Μου αρέσει πολύ η gospel προσέγγιση στα κομμάτια που αυτή υπάρχει και ήταν ωραίο που αποδόθηκε και ζωντανά.

Release Athens Festival Nick Cave & The Bad Seeds

Το βασικό set δεν άργησε να κλείσει και το encore δεν άργησε να ξεκινήσει. Το "Into My Arms" το είπε solo ο Cave, ενώ πολλοί σκέφτηκαν ότι θα προτιμούσαν κάτι άλλο από το "Vortex" και το "Ghosteen Speaks" για αποχαιρετισμό. Αν έβαζες όλους τους παρευρισκόμενους να φτιάξουν το προσωπικό τους setlist, πιστεύω πως ούτε ένα δε θα ταυτιζόταν με κάποιο άλλο. Το υλικό είναι αστείρευτο και η φάση στην οποία βρίσκεται ο καλλιτέχνης είναι κάθε φορά και διαφορετική, επομένως η συγκεκριμένη αγκύλωση θα έπρεπε να ξεπερνιέται σχετικά εύκολα.

Release Athens Festival Nick Cave & The Bad Seeds

Όσοι είχαν ξαναδεί τον Cave σε κάποια από τις παλιότερες εμφανίσεις του στην Ελλάδα, οι οποίες απαριθμούνται σε δεκάδες, ήξερε πάνω-κάτω τι να περιμένει από τις μεσσιανικές του εμφανίσεις. Η εξωπραγματικά απολαυστική συναυλία του 2017 στο κλειστό του Τάε Κβον Ντο ήταν το έναυσμα της προσωπικής μου σχέσης μαζί του που άργησε να ξεκινήσει και ελπίζω να αργήσει και να τελειώσει. Οι παρθένοι και οι παρθένες που αναπόφευκτα υπήρχαν στο κοινό χτες, όπως υπήρξαμε όλοι μας κάποια στιγμή, πιθανολογώ ότι βρήκαν τουλάχιστον έναν λόγο για τον οποίο δε θα σταματήσουν σ’ αυτή την πρώτη τους φορά. Εμείς κάθε φορά βρίσκουμε κι έναν καινούριο. [Π.Κ.]

Release Athens Festival Nick Cave & The Bad Seeds

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

SETLIST

Get Ready for Love
There She Goes, My Beautiful World
From Her to Eternity
O Children
Jubilee Street
Bright Horses
I Need You
Waiting for You
Carnage (διασκευή Nick Cave & Warren Ellis)
Tupelo
Red Right Hand
The Ship Song
The Mercy Seat
Higgs Boson Blues
City of Refuge
White Elephant (διασκευή Nick Cave & Warren Ellis)

Encore:

Into My Arms
Vortex
Ghosteen Speaks

  • SHARE
  • TWEET