Oh Hiroshima

Στο πέρασμα των χρόνων έχουν κυκλοφορήσει περίπου άπειρες μουσικές που θα μπορούσαν να ταιριάξουν σαν παράδειγμα δίπλα στο λήμμα ενός λεξικού για το γκρίζο χρώμα. Κάποιες στέκονται πιο κοντά στο μαύρο. Κάποιες έχουν περισσότερο ανοιχτές αποχρώσεις. Κάποιες παίζουν σε βαρύ πλαίσιο. Κάποιες άλλες με λιγότερη ένταση. Παραβλέποντας αναλύσεις και προβληματισμούς, κάποιος θα μπορούσε να πετάξει στο τραπέζι κάμποσους post-rock δίσκους χωρίς καμία απολύτως υποσημείωση, και η συζήτηση να λήξει αυτόματα.

Το τέταρτο ολοκληρωμένο πόνημα των Oh Hiroshima χωράει με σχετική ευκολία σε αυτή την κατηγορία, χωρίς να είναι απαραίτητα ό,τι πιο εντυπωσιακό έχει να προσφέρει ο χώρος. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από τις εισαγωγικές παραμορφώσεις του "Nour" γα να καταλάβεις πού μπαίνεις. Αργοί-προς-μέτριοι ρυθμοί. Προσεγμένα χτισίματα. Ταιριαστά ξεσπάσματα. Χαμηλοί φωτισμοί. Καθαρή παραγωγή χωρίς υπερβολικά γυαλίσματα. Τα φωνητικά δεν έχουν τη συνηθισμένη λογική του πρωταγωνιστή, αλλά γεμίζουν το χώρο σαν ένα από τα όργανα.

Όσοι πριν δύο και κάτι χρόνια είχαν περάσει από τα χωράφια του "Oscillation", θα βρεθούν σε γνώριμο έδαφος. Οι δοσολογίες για ακόμα μια φορά έχουν αλλάξει. Ο πυρήνας στον ήχο των αδελφών Nilsson ωστόσο παραμένει σταθερός. Τα σύννεφα κρύβουν τον ουρανό από την αρχή ως το τέλος. Η αντηλιά δεν σπάει ούτε δευτερόλεπτο. Οι μυρωδιές της βροχής γεμίζουν τον αέρα. Τα περάσματα από πνευστά και έγχορδα δένουν σωστά και δίνουν μερικούς καλοδεχούμενους πόντους. Στιγμές σαν τα "All Things Pass" και "Tundra" ξεχειλίζουν κινηματογραφικότητα.

Το "Myriad" δεν είναι ένα άλμπουμ για όλους, ούτε για όλες τις στιγμές. Οι εναλλαγές στις εντάσεις υπάρχουν, αλλά όχι σε βαθμό που να πείσουν εκείνους που κλίνουν προς πιο heavy ακούσματα. Το υλικό έχει μία σχεδόν προοδευτική αισθητική, αλλά με μία σύγχρονη, μη προφανή λογική. Σε κάθε περίπτωση, αν βρεθείς σε σωστό μίζερο mood και το βάλεις να παίζει τις μικρές ώρες της μέρας, μη παραξενευτείς αν έστω και για λίγο ταξιδέψεις από το μεγάλο νησί και τον μακρινό Καναδά της δεκαετίας του '90 μέχρι τον παγωμένο βορρά κι ακόμα παραπέρα.