Ανασκόπηση 2019: Heavy / Power Metal
Empires rise, empires fall, conquering kings, the White Goddess calls
Η δεκαετία των teens έκλεισε μάλλον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για το κλασικό heavy/power metal, καθώς η πληθώρα ποιοτικών κυκλοφοριών από νεότερα σχήματα και η παρατεταμένη συναυλιακή νιότη των βετεράνων γέμισαν με αισιοδοξία τους φίλους του είδους, παρά τις αναπόφευκτες απώλειες.
Η απώλεια που συντάραξε τον χώρο του metal για το 2019 ήταν αναμφισβήτητα εκείνη του Andre Matos σε ηλικία μόλις 47 ετών. Ο σπουδαίος Βραζιλιάνος τραγουδιστής και δευτερευόντως κιμπορντίστας προδόθηκε από την καρδιά του, έχοντας αφήσει όμως πίσω του μεγάλο έργο, κυριότερα με τους Angra, με τους Viper σε μικρή ηλικία, αλλά και με τους Shaman.
Μπορεί ως μπασίστας να μην είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε King Diamond και Mercyful Fate, το γεγονός όμως ότι ο Timi "Grabber" Hansen κατάφερε να αφήσει το στίγμα του σε δυο θρυλικά σχήματα και σε μια σειρά από τρομερά κι επιδραστικά άλπμουμ, καθιστούν την απώλειά του από καρκίνο σε ηλικία 61 ετών αν μη τι άλλο σημαντική.
Παρότι η '80s metal σκηνή χωρών όπως η Ολλανδία θεωρούνταν πάντοτε δεύτερης ταχύτητας, δεν πρέπει να παραβλέπεται η γενικότερη συνεισφορά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Angus. Ο τραγουδιστής τους, Edgar Lois, έφυγε από κοντά μας τον περασμένο Οκτώβριο, έχοντας αφήσει για πάντα το στίγμα του σε δύο εξαιρετικά άλμπουμ.
Οι Anvil Chorus συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά cult σχήματα του Αμερικάνικου heavy metal που δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν κανονικό άλμπουμ πίσω στα '80s, με τον πολυτάλαντο τραγουδιστή τους Aaron Zimpel, ο οποίος έφυγε σε ηλικία 56 ετών χτυπημένος από τον καρκίνο, να αποτελεί αναμφίβολα μέρος του μύθου.
Έχοντας επανέλθει στην ενεργό δράση μετά από δεκαετίες, ο τραγουδιστής των Σουηδών heavy metallers Neptune, Reine "Ray Alex" Alexandersson, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, επίσης σε ηλικία 56 ετών, προλαβαίνοντας όμως να ηχογραφήσει τα τελευταία του τραγούδια, που συγκεντρώθηκαν στο EP "The Last Flight Of The Rafven".
Το 2019 άφησαν μεταξύ άλλων τον μάταιο τούτο κόσμο οι Rob Roy, ντράμερ στο ντεμπούτο των Tyrant, o Martin Winkler, κιθαρίστας σε δύο άλμπουμ των Stormwitch στα '00s, o μπασίστας των Power Quest, Paul Finnie, o Αμερικανός shredder Adrian English, o κιθαρίστας Σάκης Δρίβας με συμμετοχή στο ομώνυμο άλμπουμ των Sarissa το 1994 και ο Πολωνός σχεδιαστής εξωφύλλων Roslav Szaybo που συνεργάστηκε με τους Judas Priest την κομβική τετραετία 1977-1980.
Heavy Metal
Η φετινή μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μια σχετικά πλούσια χρονιά για το κλασικό metal ήχο, με πολλά σημαντικά ονόματα να επιστρέφουν στη δισκογραφία και να κυκλοφορούν δουλειές που συζητήθηκαν είτε για τους σωστούς (πχ Queensryche) είτε για τους λάθος (βλέπε Manowar) λόγους. Πάμε να τα δούμε, όμως, αναλυτικότερα:
Η πρώτη κυκλοφορία μετά από χρόνια που προσέγγισε πραγματικά το μεγαλείο ιδεών που κάποτε υπήρξε συνώνυμο της μπάντας, με έναν συγκλονιστικό LaTorre να παίρνει στις πλάτες του το project και να παραδίδει μερικές ερμηνείες καριέρας.
Υπό τη σκιά της υπόθεσης παιδικής πορνογραφίας που έθεσε τον Karl Logan εκτός σχήματος, οι Manowar απογοήτευσαν, κυκλοφορώντας ένα EP τεσσάρων συνθέσεων που ούτε οι ερμηνείες του Eric Adams δεν μπόρεσαν να σώσουν.
Περίοδος αλλαγών για τους Σουηδούς traditional metallers η φετινή, με ένα αμφιλεγόμενο άλμπουμ που σε πολλούς άρεσε, σε άλλους όχι, μα συνέχισε την αναζήτηση νέας ταυτότητας που ξεκίνησε από το “From Beyond”.
Ο JB και η παρέα του ανακαλούν τις ημέρες των “Iron Will” και “Hammer Of The North” με ένα άλμπουμ (υπερβολικά) πιστό στη γνωστή Grand Magus συνθετική μανιέρα.
Αν και η πρόσφατη εμφάνιση τους μας τα χάλασε ελαφρώς, το φετινό τους πόνημα σέβεται απόλυτα την ιστορία τους, ανήκοντας στην αφρόκρεμα του είδους.
Check Also: Οι NWOBHM παλιοσειρές επιστρέψαν φουριόζες δισκογραφικά, με τους Diamond Head και τους Tygers Of Pan Tang να κυκλοφορούν φρεσκότατες δουλειές με λόγο ύπαρξης στο σκληρό ήχο του σήμερα.
Power Metal
Timo Tolkki’s Avalon - Return To Eden
Εν μέσω των συνεχιζόμενων προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει, ο Φινλανδός βιρτουόζος συνέχισε το metal opera project του, με λίγες αλλά εκλεκτές συμμετοχές τραγουδιστών και το χαρακτηριστικό του συνθετικό μοτίβο να συγκινεί τους πιστούς οπαδούς του.
Dragonforce - Extreme Power Metal
Μια από τα ίδια για τους Άγγλους αστέρες του σύγχρονου power metal ήχου, με ένα δίσκο διασκεδαστικό αλλά τόσο τυποποιημένο που κουράζει μετά από μερικές μονάχα ακροάσεις.
Οι Σουηδοί metallers συνεχίζουν τα μαθήματα ιστορίας με επιτυχία, σε μια δουλειά που ικανοποίησε τους οπαδούς τους και πέρασε αδιάφορη από οποιονδήποτε άλλο.
Rhapsody Of Fire - The Eighth Mountain
Νέος τραγουδιστής, παλιά ήθη και έθιμα, στο καλύτερο Rhapsody Of Fire άλμπουμ από το 2010.
Blind Guardian - Legacy Of The Dark Lands
Στο πιο φιλόδοξο και μεγαλεπήβολο έργο τους, οι Γερμανοί Βάρδοι κλείνουν έναν σημαντικό δημιουργικό τους κύκλο, αν και 20 χρόνια μάλλον παραήταν πολλά.
Check Also: Οι Evergrey προσέφεραν ένα όμορφο άλμπουμ μεταξύ του prog και του power ήχου, δίχως όμως να συναρπάσουν, ενώ οι Beast In Black συνέχισαν να κατακτούν το σύγχρονο κοινό με το τόσο catchy κι εύπεπτο pop/power metal τους.
Η κυριαρχία του Καναδά τη φετινή χρονιά υπήρξε αδιαμφισβήτητη, με υπερταλαντούχους newcomers να ξεπετάγονται σχεδόν από το πουθενά και να μας συναρπάζουν με τα ανανεωτικά τους ντεμπούτα. Από κοντά και οι πάντα ανταγωνιστικές Ηνωμένες Πολιτείες, στις οποίες ανήκει το καλύτερο αμιγώς heavy/doom metal άλμπουμ της χρονιάς (βλέπε Crypt Sermon και Doom/Stoner/Sludge/Heavy Rock ανασκόπηση), αλλά και - απροσδόκητα - η Ιταλία, η οποία μοιάζει να «ξυπνάει» από τον λήθαργο των τελευταίων χρόνων και μετριοτήτων. Η πραγματική «αλήθεια», ώστοσο, κρύβεται στους Atlantean Kodex, οι οποίοι κυκλοφόρησαν τον, κατά γενική ομολογία, πληρέστερο μουσικής και συναισθημάτων heavy metal δίσκο της χρονιάς, κατακτώντας την κορυφή του ιδιώματος.
Heavy Metal
Atlantean Kodex - The Course Of Empire
Ένα δημιούργημα που κάθε του στιγμή εξυψωτικού μεγαλείου περικλύει μέσα της μια στιγμή συναισθηματικής συντριβής μας παρέδωσαν οι Γερμανοί καλλιτέχνες, για να λάβει τη θέση που του αρμόζει στα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας που φεύγει.
Τσιρίδα, σπίντα και άγιος ο θεός, στο πιο κολασμένο heavy/speed ντεμπούτο των ημερών μας.
Υμνικές συνθέσεις που τιμούν τις ρίζες του είδους, πάθος, αλητεία και τσαγανό συνθέτουν ένα ντεμπούτο που βγάζει τρελά γούστα προκαλεί στα ίσια οποιοδήποτε φετινό άλμπουμ παρεμφερούς ύφους.
Smoulder - Times Of Obscene Evil And Wild Daring
Οι Smoulder φαίνεται πως ήρθαν για να μείνουν, ενισχύοντας με την παρουσία τους το ολοένα κι αυξανόμενο ενδιαφέρον για τον κλασικό/επικό metal ήχο.
Οι '70s Judas Priest να συναντούν τις συνθετικές μανιέρες των πρώτων δύο, κλασικών δίσκων του Ozzy Osbourne και τους Black Sabbath της ίδιας περιόδου, έχοντας ταυτόχρονα μια ιδανική, «αντρίκια» γυναικεία φωνή να βγαίνει μπροστά όπου και όσο χρειάζεται.
Check Also: Οι Gothic Stone επανέφεραν στο underground προσκήνιο (sic) τον Gabriele “Nightcomer” Grilli με τον καλύτερο τρόπο, την ίδια στιγμή που οι Φινλανδοί Chevalier και το περίεργο κράμα heavy/epic/speed τους μοιάζει βγάλμενο από κάποιο ανήλιαγο μπουντρούμι και προκαλεί. Οι Βρετανοί Amulet έκαναν κορυφαία μεταγραφή πίσω από το μικρόφωνο και φαίνεται να μπορούν να ηγηθούν του νέου κύματος heavy metal στο νησί, ενώ οι Lunar Shadow προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα μουσικά. Σταθερά σπουδαίοι και οι Twisted Tower Dire, οι οποίοι παρουσίασαν το νέο τους δίσκο με ένα από τα χειρότερα φετινά εξώφυλλα, εν αντιθέσει με τους Spirit Adrift, που και τρομερό μουσικά δίσκο έβγαλαν, και με ένα πανέμορφο στο μάτι εξώφυλλο.
Power Metal
Ο Tobias Sammet συνεχίζει και κρατά στο προσκήνιο σχεδόν μόνος του ένα είδος που αγκομαχάει να ξανασταθεί στα πόδια του σαν κάποτε, προσφέροντας μας μια ακόμη απολαυστική κυκλοφορία.
Turilli/Lione Rhapsody - Zero Gravity
Το αποκορύφωμα του μουσικού οράματος του Luca Turilli βρίσκει άξιο συμπαραστάτη έναν παλιό του γνώριμο, με το Rhapsody «σχίσμα» να παρουσιάζεται παραδόξως λειτουργικό και από τις δύο του πλευρές.
Σε αυτόν τον ξεροκέφαλο και αρνούμενο αλλαγές μικρόκοσμο του ευρωπαϊκού power metal, το “Dominion” ξεχώρισε δίχως να παρουσιάζει κάτι διαφορετικό από τα όσα οι Σουηδοί μας έχουν συνηθίσει.
Το γνωστότερο εξαγώγιμο metal προϊόν της Τυνησίας συνεχίζει εκεί που πατούσε με επιτυχία το "Legacy", αλλά αυτήν τη φορά είναι και λίγο πιο φιλικό προς το ραδιόφωνο, με ακόμη πιο catchy ρυθμούς και συνθέσεις.
Galneryus - Into The Purgatory
Οι Ιάπωνες δένουν κόμπο τα όργανα τους για ακόμη ένα δίσκο, προσφέροντας ένα από τα πιο to the point και ιδιαίτερα δείγματα νεοκλασικού power/prog που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό.
Check Also: Οι Vision Divine επέστρεψαν με έναν δίσκο εκλεπτυσμένου prog/power που δεν ζηλεύει τίποτα από την πρότερη δισκογραφία τους, ανακαλώντας συγχρόνως και τα καλύτερα στοιχεία των Labyrinth. Ομοίως και οι Tanagra, παρά το ιδιαίτερο όνομα τους που επιτρέπει αστεϊσμούς, δεν αστειεύονται καθόλου στο “Meridiem”, διεκδικώντας το μερίδιο που τους αναλογεί στα χωράφια του προοδευτικού power metal.
Οι απογοητεύσεις κάθε χρονιάς μοιάζουν τέτοιες για διαφορετικούς λόγους η καθεμία. Άλλοτε λόγω προσδοκιών, άλλοτε λόγω γούστου, μα πάντοτε λόγω έλλειψης αυτής της «σπίθας» που θα κάνει ξεχωριστή την κάθε ακρόαση, υπάρχουν πάντοτε οι δουλειές από τις οποίες αναμέναμε πολύ περισσότερα από όσα τελικά μας έδωσαν.
Heavy Metal
Απογοήτευση δεν το λες, μα το δεύτερο άλμπουμ των Αμερικάνων ήρθε πολύ γρήγορα μετά το φανταστικό τους ντεμπούτο και λύγισε υπό το βάρος των περισσότερων προσδοκιών.
Crystal Viper - Tales Of Fire And Ice
Οι Πολωνοί αποτελούν μια τιμιότατη μπάντα του χώρου, αλλά με κινήσεις όπως η αλλαγή εξωφύλλου λόγω γενικής «κατακραυγής» πριν τη κυκλοφορία του δίσκου τους, φαντάζουν μάλλον αποπροσανατολισμένοι από τα σημαντικά, γεγονός που φάνηκε στο “Tales Of Fire And Ice”
Steel Prophet - The God Machine
Η τωρινή υπόσταση των άλλοτε σπουδαίων Steel Prophet φαντάζει ως ένα ακόμη project του - συμπαθέστατου - R.D. Liapakis, δίχως να θυμίζουν σε τίποτα την μπαντάρα των πρώτων τους δίσκων.
Majesty - Legends
Βαρετό, ανέμπνευστο μέχρι αηδίας Manowar-worshipping true metal του σωρού. Προσπεράστε άφοβα.
Spirits Of Fire - Spirits Of Fire
Οι κύριοι Tim "Ripper" Owens, Chris Caffery, Steve DiGiorgio και Mark Zonder κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο που ούτε οι ίδιοι δεν πρέπει να ξανάκουσαν, βρισκόμενος να χάνεται τελικά στη λήθη του χρόνου.
Power Metal
Δεν είναι πως αναπολούμε πλέον τα περασμένα - προ “Unia” - μεγαλεία τους, δεν είναι καν πως αυτό το μείγμα power metal και hard rock με pop βλέψεις δεν φαίνεται να εκφράζει ακριβώς ούτε τους ίδιους. Το τελευταίο άλμπουμ των Φινλανδών στην καλύτερη το λες αμφιλεγόμενο, αν όχι ήδη ξεχασμένο.
Gloryhammer - Legends From Beyond The Galactic Terrorvortex
Πολλοί βρίσκουν την kitsch τυρίλα των Σκωτσέζων troll metallers θελκτική, αν και προσωπικά δεν βλέπω πουθενά λόγους για να αποθεωθεί για οποιονδήποτε λόγο ένα μουσικό «ανέκδοτο» που δανείζεται τις καλύτερες στιγμές από σπουδαίες power metal μπάντες του παρελθόντος, καταφέρνοντας μονάχα να γελιοποιεί και να γελιοποιείται.
Bloodbound - Rise Of The Dragon Empire
Το ότι η κάποτε μεγάλη ελπίδα του ευρωπαϊκού power metal αρκείται πλέον στο να αναλώνεται σε τυποποιημένο europower της σειράς, μονάχα θλίψη προκαλεί.
Battle Beast - No More Holywood Endings
Είναι εντυπωσιακό πως οι Φινλανδοί καταφέρνουν σε κάθε νέο δίσκο να ακούγονται ακόμη πιο flat κι αδιάφοροι από τον προηγούμενο.
Συνέχεια στα μέτρια εξώφυλλα και τους κλισέ τίτλους άλμπουμ, αλλά η αλήθεια έχουμε δει και ακούσει και χειρότερα από τους συμπαθείς happy metallers.
Check Also: Northtale και Majestica αρκέστηκαν στο να αναπαράγουν γνωστές Stratovarius και Helloween μανιέρες, οι Twilight Force αντίστοιχα Rhapsody μοτίβα, ενώ οι Iron Savior προσέφεραν ένα άλμπουμ που όσο το ακούς γουστάρεις, αλλά δεν αποζητάς να το ξανακούσεις.
Η εγχώρια εσοδεία σε δίσκους που αξίζουν υπήρξε άλλη μια χρονιά ικανοποιητικότατη, με πολλές από τις κυκλοφορίες να διεκδικούν δάφνες ποιότητας και να ανταγωνίζονται τις κορυφαίες διεθνείς δουλειές του εκάστοτε είδους του. Ας δούμε κάποιες που μας τράβηξαν περισσότερο την προσοχή:
Heavy Metal
Οι Diviner δεν λαθεύουν ούτε στο δεύτερο άλμπουμ τους, προσφέροντας ένα έργο που κάθε φίλος του καλού, κλασικού metal θα απολαύσει.
Τούτοι εδώ οι πάλιουρες μένουν πιστοί στις συνταγές/επιταγές της δεκαετίας του '80, προσφέροντάς μας ένα δίσκο εμπνευσμένο, συμπυκνωμένο και τόσο σφιχτοδεμένο.
Το χαβαλεδιάρικο στιχουργικά heavy metal των Ανώριμων παραμένει αρκούντως σοβαρό μουσικά, εμφανίζοντας και μικρές επί μέρους εκπλήξεις.
Mirror - Pyramid Of Terror
Οι Κύπριοι metallers, αφού πέρασαν την '70s φάση τους στο προ τετραετίας ντεμπούτο τους, επανήλθαν φέτος με έναν πυρακτωμένο δίσκο παραδοσιακού σε αξίες heavy metal που πρέπει να ακούσεις.
Alpha Centauri - Return Of The Herakleids
Ένα επί της ουσίας ξεχασμένο project μελών των Zemial και Agatus, μας προσέφερε ένα EP επικότροπου heavy metal και χρονικής διάρκειας ούτε δέκα λεπτών, είναι υπέρ-αρκετό για να προκαλέσει ανατριχίλες.
Power Metal
Οι διδαχές των Warlord και Stratovarius, η αύρα των επικών στιγμών των Black Sabbath επί Dio και η θύμηση του πρώτου, μυθικού άλμπουμ των Innerwish σμιλεύουν ένα ξεχωριστό εγχώριο ντεμπούτο.
Σαφώς βασισμένο στη μελωδία και στις σωστές, εύληπτες φωνητικές γραμμές, το ντεμπούτο των Αθηναίων επιβραβεύει την επιμονή και τις μακροχρόνιες προσπάθειες τους και ικανοποιεί.
Οι Θεσσαλονικείς prog/power metallers επανήλθαν στο προσκήνιο με ένα δίσκο μεστό και πλούσιο ιδεών, ο οποίος ξεχειλίζει ποιότητα.
Με τo ύφος τους να παραμένει κάπου μεταξύ των '90s Stratovarius και των Iced Earth, οι Rhodium πραγματοποιούν σημαντικά ποιοτικά άλματα, δείχνοντας ότι το μέλλον τους ανήκει.
Silent Winter - The Circles Of Hell
Σωστή power metal τραγουδοποιία, μεράκι και «σωστές» επιρροές σφραγίζουν το πρώτο full length της μπάντας από το Βόλο ιδανικά.
Manowar @ Release Athens Festival
Μπορεί το 2019 να μην είχαμε στα καλοκαιρινά φεστιβάλ τον πλουραλισμό της προηγούμενης χρονιάς, τουλάχιστον όσον αφορά τα μεγάλα heavy metal ονόματα, όμως οι Manowar, με μια εμφάνιση αντάξια της ιστορίας τους στα πλαίσια του Release Athens Festival, κάλυψαν σε μεγάλο βαθμό το κενό και επιβεβαίωσαν την κλάση των βετεράνων.
Το καθιερωμένο και άκρως επιτυχημένο για μία ακόμη φορά Up The Hammers, επανήλθε στις ημερομηνίες του Μαρτίου χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα, με τους Armored Saint να αφήνουν την υπογραφή τους φαρδιά πλατιά, και πολλές ακόμη σπουδαίες στιγμές στις τρεις συνολικά ημέρες του (warm up, πρώτη ημέρα, δεύτερη ημέρα).
Στην τρίτη ετήσια εκδοχή του, το Into Battle Festival φαίνεται πως καθιερώνεται ως ιδανικό κλείσιμο της χρονιάς για τους ρέκτες του παραδοσιακού και undergound metal, με headliners τους αινιγματικούς αλλά πάντοτε λατρεμένους Angel Witch την Παρασκευή και σαρωτικούς του Γάλλους Sortilege το Σάββατο.
Ισως να κλέβουμε σε έναν βαθμό καθώς το Demon's Gate απέχει όσο να 'ναι από τον παραδοσιακό metal ήχο, έχοντας να προσφέρει όμως αρκετές συγκινήσεις στους λάτρεις του doom και του ατμοσφαιρικού ήχου που στιγμάτισε τα '90s, δεν είναι υπερβολή να να προστεθεί στην τάση των προαναφερθέντων indoor metal φεστιβάλ. Eric Clayton, Saturnus, Sorcerer άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις εφέτος, ενώ αρκετοί περιμένουν ήδη τους Tiamat, Memory Garden και King Goat.
Εάν θα έπρεπε να επιλέξουμε ένα συναυλιακό γεγονός που κάνει όλη την υπόλοιπη Ελλάδα να ζηλεύει για διαφορετικούς λόγους, αυτό είναι αναμφισβήτητα το Chania Rock Festival. Φέτος, με επικεφαλής τους Demons & Wizards και Tarja και τη συμμετοχή μερικών ακόμη σημαντικών ονομάτων, προσέφερε σπουδαίες συγκινήσεις και έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη για το μέλλον. 100 περίπου χιλιόμετρα ανατολικότερα, το Over The Wall αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα επαρχιακού φεστιβάλ προς μίμηση, με την Doro να κλέβει αυτή τη φορά τις εντυπώσεις.
Club Shows
Queensryche
Οι αναγεννημένοι Queensryche υπενθύμισαν με τον πιο εμφατικό τρόπο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τη σπουδαία παρακαταθήκη τους, αποδεικνύοντας πως μπορούν να παίξουν μεγάλη μπάλα χωρίς τον Geoff Tate.
Εάν το σανίδι κρίνει την αξία ενός συγκροτήματος, είναι σίγουρο πως οι Γερμανοί κέρδισαν τις εντυπώσεις στην πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας.
Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από μία ακόμη εντυπωσιακή εμφάνιση των Riot V, και οι Αμερικανοί επιβεβαίωσαν πλήρως τις προσδοκίες μας, σε ένα ελκυστικό πακέτο με την αποκάλυψη που λέγεται Tanith.
Μας είχαν λείψει αρκετά οι Σουηδοί, οπότε με μία ακόμη εμφάνιση για δέκα, υπενθύμισαν για τα καλά πόσο σπουδαία μπάντα είναι, τουλάχιστον στα live.
Απλά δεν υπάρχουν πανηγύρια σαν αυτά που στήνουν οι Skyclad κάθε φορά που μας επισκέπτονται.
Check Also: Μεγάλη μπάλα για μία ακόμη φορά από τους Jag Panzer παρά τα επιμέρους ζητήματα, ομοίως και από τον Udo που αδικεί καταφανέστατα τον εαυτό του - doom μεγαλείο για όλους τους κλασσικομεταλάδες από τους Candlemass.
