Diviner

Κάτι λιγότερο από τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό τους ντεμπούτο, οι Diviner επιστρέφουν με τη δεύτερη κατά σειρά κυκλοφορία τους. Με τους Έλληνες metallers να φαντάζουν ως ένα – τρόπον τινά - supergroup της εγχώριας μεταλλικής σκηνής, έχοντας το κορυφαίο λαρύγγι του Γιάννη Παπανικολάου (ex-Innerwish, Rock 'N' Roll Children) να πρωτοστατεί μερικών καλοζυγισμένων heavy/power συνθέσεων, η συνέχεια της δισκογραφικής τους πορεία τους θέλει αλλαγμένους από άποψη line-up, με τον Θύμιο Κρίκο (των Innerwish) να αφήνει τη θέση του στον Κώστα Φίτο (τον οποίο έχουμε συναντήσει στους Menorâh, αλλά και στους Dream Weaver). Όχι, όμως, και μουσικά, αφού το νέο τους άλμπουμ, "Realms Of Time", συνεχίζει από εκεί που μας είχαν αφήσει με το "Fallen Empires", σε ένα ύφος που συνδυάζει τον τωρινό ήχο των Innerwish (αναμενόμενα) με τους σύγχρονους Accept, τους Judas Priest αλλά και την σουηδική melodic death metal σκηνή (προφανώς σε ό,τι αφορά την τεχνοτροπία του riffing σε διάσπαρτα σημεία του υλικού).

Ειλικρινά, το "Realms Of Time" στο μυαλό μου φάνταζε - προτού καν ακούσω νότα μέσα από εκείνο - ως ένα άλμπουμ - ποιοτική εγγύηση στο χώρο του και, ακούγοντας το, απλά διαπίστωσα του λόγου το αληθές. Θεωρώντας, λοιπόν, πολύ σημαντικό αυτόν τον "value for money" παράγοντα του να γνωρίζεις εκ των προτέρων πως μια δουλειά θα εκπληρώνει από λίγο έως πολύ τις προσδοκίες σου για αυτήν, οι Diviner δεν λαθεύουν, προσφέροντας ένα δίσκο που κάθε φίλος του καλού, κλασικού metal θα βρει πράγματα σε αυτόν για να γουστάρει. Θες η φωνή του Παπανικολάου που είναι σαν το παλιό καλό κρασί και γίνεται όλο και καλύτερη με τα χρόνια, θες η (σύγχρονων προδιαγραφών) παραγωγή που «σκοτώνει», θες οι συνθέσεις καθεαυτές (στις οποίες το εκτελεστικό επίπεδο είναι υψηλότατου επιπέδου και δεν χωράει αμφισβήτησης), το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας παίζει «μεγάλη μπάλα» στη μεγαλύτερη διάρκεια του.

Το θέμα μου, βέβαια, είναι το εξής και ίσως είναι περισσότερο υποκειμενικό/προσωπικό παρά καθαρά ουσιαστικό για το ποιόν του δίσκου. Έτσι, θεωρώ πως αυτή η στιβαρότητα των riffs, η οποία κυριαρχεί στην πλειονότητα των τραγουδιών (και λόγω παραγωγής) κι εντείνεται σε συνθέσεις όπως το εναρκτήριο "Against The Grain" και το "Beyond The Border", αλλά και αυτή η συγκεκριμένη υφολογική κατεύθυνση/ηχητική τυποποίηση ίσως κουράζει σε σημεία, σε ένα σύνολο δέκα συνθέσεων. Αλίμονο, δεν θέλω να παρεξηγήθω, το άλμπουμ κάθε άλλο παρά κουραστικό το λες, αλλά αυτή η μικρή «κοιλιά» που κάνει λίγο πριν το τέλος (με τα ελαφρώς κατώτερα "Time" και "The Voice From Within"), αλλά και η καταληκτική - και κορυφαία - σύνθεση του άλμπουμ, το υπέροχα μελωδικό "Stargate" (που φέρνει έντονα μνήμες από το ονειρικό "Waiting For The Dawn" και δείχνει ότι μπορούν πολύ εύκολα να ισορροπήσουν δημιουργικά μεταξύ όγκου και μελωδίας και να προσφέρουν ανατριχίλες) δίνει πάτημα για ορισμένα παράπονα σχετικά με αυτήν την κυριαρχία του όγκου επί της μελωδίας.

Από την άλλη, όταν έχεις συνθέσεις όπως το - απόλυτα συναυλιακό - "The Earth, The Moon, The Sun", το - τίγκα στο gallop riffing και με τέρμα κολλητικό ρεφρέν - "Cast Down In Fire" ή το πρώτο single (και παράδειγμα για το πόσο σημαντικό είναι για ένα συγκρότημα να έχει έναν σπουδαίο τραγουδιστή στις τάξεις του) "Heaven Falls", τα όποια παράπονα πάνε περίπατο. Δίχως πολλά πολλά, λοιπόν, οι Diviner παραθέτουν για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήρια τους ως μουσικοί μιας σκηνής που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει άλματα προόδου, κάνοντας την οποιαδήποτε συζήτηση - με σκωπτική διάθεση για τα τωρινά έργα και τις ημέρες της - να μοιάζει πιο γραφική και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη.