Majestica

Τον Tommy Johansson τον γνωρίζετε; Πρόκειται για τον κιθαρίστα των πολεμοχαρών Sabaton αλλά η μουσική του ιστορία ξεκινάει πιο πρίν με τους Reinxeed. Οι Σουηδοί κύριοι αυτοί έχουν κυκλοφορήσει ήδη πέντε άλμπουμ με καλύτερη στιγμή το ντεμπούτο το 2008 με τίτλο "The Light". Οι υποχρεώσεις του Tommy με τους Sabaton μείωσαν όπως και το κάνουμε τη παραγωγικότητα των Reinxeed αλλά πλέον κάτω από νέα στέγη (Nuclear Blast) αλλά και με νέο όνομα (Majestica) επανέρχεται δυναμικά παρέα με τον ταλαντούχο μπασίστα Chris David και τον Alex Ortiz στην κιθάρα για να μας δείξει ότι εκτός από βιρτουόζος κιθαρίστας μπορεί να τραγουδάει με μεγάλη ικανότητα και στις υψηλές οκτάβες που το power metal που παίζει, απαιτεί.

Και όταν λέμε power metal μιλάμε για Gamma Ray, Helloween, Stratovarius μεριά. Συμφωνικό, επικό, συνεχόμενα σόλο κιθάρα και τα μυαλά στα κάγκελα. Τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου ανοίγουν με το πομπώδες και περίπλοκο ριφ στο μπάσο του Chris David που δίνει τον τόνο και το ύφος για το υπόλοιπο τόσο του τραγουδιού όσο και του δίσκου. Οι αρμονίες της μουσικής δένουν ιδανικά με την φωνή του Johansson σε ένα γρήγορο και ευχάριστο κλασσικά power κομμάτι. Και πάνω κάτω έτσι με την ίδια κριτική θα μπορούσε να κυλήσει όλος ο δίσκος.

Αν επρόκειτο για το ντεμπούτο μιας νέας μπάντας τότε άνετα θα μιλούσαμε για κάτι το αξιόλογα ελπιδοφόρο. Όλα τα τραγούδια εξελλίσονται με το ίδιο στυλ που παίζει άνετα το γκρουπ και με χαρακτηριστική άνεση. Δύσκολα όμως θα ξεχωρίσεις κάτι ιδιαίτερο μέχρι τη μέση του άλμπουμ και το πανέμορφο "Night Call Girl". '80s NWOBHM σε μια συμπαγή και ευχάριστη διασκεδαστική ρετρό στιγμή όπως και το "Future Land (2002)" που μου θύμισε λίγο Europe. Μακάρι να υπήρχε περισσότερο από το ίδιο.

Και λέω μακάρι γιατί γενικά σαν σύνολο δεν είναι κάτι τρομερό εκτός αν φυσικά το power metal όπως απαρχαιωμένα και συντηρητικά παίζουν οι Majestica είναι αυτόν που σου αρέσει να ακούς. Οι κιθάρες μετά τα πρώτα δέκα σόλο κουράζουν όπως και το κοπάνημα των ντραμς σαν να μην υπάρχει αύριο αλλά και οι ολίγον φαιδροί στίχοι του "Rat Pack" και του "Father Time". Όπως προείπα, αν επρόκειτο για τον πρώτο τους δίσκο τότε ίσως θα υπήρχε μεγαλύτερη επιείκεια. Αλλά πρόκειται για έμπειρους μουσικούς που όμως ακολουθούν με ευκολία την πεπατημένη χωρίς τεράστια έμπνευση. Αν δεν υπήρχε το πολύ ευχάριστο "Night Call Girl" θα μιλούσαμε για ακόμα μεγαλύτερο φιάσκο. Αποκλειστικά για τους φανατικούς οπαδούς του είδους.