Chevalier

Φέτος γίνεται ένας χαμός όχι τόσο ποσοτικά αλλά ποιοτικά με κλασικές metal δουλειές όπου πίσω από τα μικρόφωνα έχουμε γυναικείες παρουσίες. Συγκροτήματα σαν τους Sanhedrin, Smoulder και Mystic μας έχουν απασχολήσει και ειδικά οι δίσκοι των δύο πρώτων είναι πάρα πολύ υψηλού επιπέδου. Ειλικρινά όμως, αυτό το οποίο μας επεφύλασσαν οι Chevalier με το πρώτο τους δίσκο "Destiny Calls" είναι όχι απλά υπεράνω προσδοκιών (για τους λίγους που τους ήξεραν) αλλά ταρακουνάνε για τα καλά όλη τη σκηνή.

Οι Φινλανδοί παίζουν ένα κράμα epic με speed. Το ότι έχουν μπει στα σπίτια τους δίσκοι των Omen, Manilla Road και Brocas Helm φαίνεται σε διάφορα σημεία του ντεμπούτου τους. Το κρίσιμο στοιχείο διαφοροποίησης τους όμως έγκειται στον εκπληκτικό και προσωπικό ήχο που έχουν. Σίγουρα δεν ενδείκνυται για πλαστικο - εθισμένους ή για ανθρώπους που θέλουν καρμπόν ήχο αλλά πιστέψτε με εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι μοναδικό. Κάτι που τους διαφοροποιεί εντελώς και τους προσδίνει ταυτότητα. Η οποία αναμφίβολα υπήρχε στις προηγούμενες προσπάθειές τους και ευτυχώς συνεχίζει ακόμα πιο επιβλητική και υπερήφανη εδώ. Αυτό λοιπόν για το οποίο επιδαψιλεύουμε ουκ ολίγα θετικά επίθετα θα μπορούσε να περιγραφεί σαν τον απόλυτο μεσαιωνικό ήχο. Μια χρονοκάψουλα που σας μεταφέρει εκεί όπου θα συναντήσετε ιππότες, κάστρα, μαυρίλα και κεριά μέσα σε υπόγεια που μυρίζουν υγρασία και γλίτσα. Φτώχεια και αποσύνθεση χορεύουν σφιχταγκαλιασμένα με εσχατολογικές ιστορίες, βασανιστήρια και ατσάλινες κλαγγές. Ο ακροατής εισέρχεται και μετέχει σε ένα φανταστικό κόσμο αλλά τον βιώνει και εν μέσω μιας «θολούρας». Σαν να έχει ανακατέψει LSD και ληγμένα αντιβηχικά, νιώθει τους ήχους γνώριμους αλλά μέσα σε μια παραδοξότητα. Μια ομίχλη και μια σκοτεινότητα καλύπτει τα συγκλονιστικά τραγούδια των Chevalier αλλά ταυτόχρονα είναι όλα φανερά δίχως τη παραμικρή λεπτομέρεια να χάνεται. Ο ήχος τους είναι πραγματικό επίτευγμα, προφανώς αναλογικά δημιουργημένος, βροντοφωνάζει ότι το metal ζει.

Συνθετικά η πεντάδα και ο βασικός συνθέτης - κιθαρίστας Tommie κεντάνε. Το παλικάρι έχει ταλέντο. Τα riff του είναι επιπέδου '80s δισκογραφίας των Manilla Road και Omen. Refrain σαν αυτά στα "The Immurement" και "A Warrior's Lament" σε ανατριχιάζουν. Οι τσιρίδες στην Αδιανόητη γέφυρα του "The Curse Of The Dead Star" μαζί με τα solo είναι η Απόλυτη στιγμή του metal για το έτος 2019. Το Shelton - based εισαγωγικό του "Road Of Light" και η εξέλιξή του είναι τόσο τέλεια που αναρωτιέσαι πόσο εύκολα γράφουν μακροσκελή τραγούδια δίχως να χάνεις στιγμή τη συγκέντρωσή σου. Η λατρεμένη φιγούρα του Elric και του σπαθιού του θα λάβουν τον ύμνο που τους αρμόζει στο "Stormbringer" ενώ ο speed δυναμίτης "In The Grip Of The Night" σε ισοπεδώνει. Στο συγκεκριμένο ο Kenny Powell έχει γράψει και παίξει το solo το οποίο είναι πανέμορφο. Όλη, μα όλη η κιθαριστική δουλειά είναι απίστευτη, δεν υπάρχουν λόγια για την ακριβή περιγραφή της. Μη θεωρηθεί ότι εξυμνείται η τεχνική, αλλά η πλημμυρίδα συναισθημάτων που συναντάς και τρελαίνεσαι σε κάθε δευτερόλεπτο.

Πέραν όμως όλων αυτών έχουμε και την Emma στα φωνητικά που απογειώνει το "Destiny Calls". Άλλοτε με ευαισθησία και λυρισμό άλλοτε με ουρλιαχτά και τσιρίδες. Η λέξη βελτίωση για να εκφράσεις μια σύγκριση με τα προηγούμενα EP μάλλον είναι λειψή. Δούλεψε περισσότερο, μπήκε παραπάνω στα τραγούδια (μόνο το "Curse Of The Dead Star" είναι παλιό) ότι και να έκανε της αξίζουν χίλια μπράβο. Δίχως η φωνή της να έχει κάποια χαρακτηριστική χροιά ή κάποιο ξεκάθαρο πλεονέκτημα έχει κάνει παπάδες. Παράλληλα σε κερδίζουν και σε εξιτάρουν με την ειλικρίνεια και τον τρόπο που σου μεταφέρουν τη μουσική τους. Οι Chevalier παράγουν τέχνη. Εξίστανται από οιοδήποτε στεγανό και εκφράζονται δίχως δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις. Δε μπαίνουν σε συγκεκριμένο μονοπάτι για να δημιουργήσουν τη μουσική τους αλλά η έμπνευση τους, το όραμά τους είναι τόσο δυνατό που ανοίγει διάβατα από μόνα τους. Ευτυχώς που ο συγκεκριμένος Φινλανδικός ιππότης εν μέσω των συγκροτημάτων - επιρροών που αναφέραμε και τις πολλές αναφορές στη γαλλική σκηνή του '80 επιλέγει μια epic/speed metal οδό και καρπωνόμαστε ένα τέτοιο έπος.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε, να γράφουμε και να ξελαρυγγιαζόμαστε με τις ώρες για το πόσο σπουδαίο είναι το "Destiny Calls". Αφήνουμε εδώ τις περιγραφές για να το ανακαλύψετε από μόνοι σας. Το βινύλιο δε, το οποίο είναι και ο λόγος τούτης της κριτικής, μας κόλλησε στο τοίχο. Από το τρίπτυχο εξώφυλλο, το ανάγλυφο φανταστικό λογότυπο και θυρεό στη πίσω μεριά έως τη φωτογραφία του group όπως ανοίγεις το gatefold όλα φωνάζουν πόσο καλαισθησία και τελειότητα υπάρχει εδώ. Λιώστε το δίσκο, απολαύστε τον αξίζει πραγματικά. Προσωπικά είχα να νιώσω έτσι από debut στον epic χώρο από τους δίσκους των Eternal Champion, Ironsword και για να πάω πιο πίσω από το "Champion Eternal" των Domine. Αν σύσσωμη η μεταλική κοινότητα δεν του δώσει έστω και λίγη προσοχή μας αξίζει σε όλους δημόσιο μαστίγωμα υπό τους ήχους των Sabaton.