Into Battle Festival - Day 1 (Angel Witch, Mirror, Chevalier, Darklon, Skullwinx κ.ά.) @ Κύτταρο, 13/12/19

Τυχερός όποιος μπόρεσε να νιώσει με τα τραγούδια του "Angel Witch"

Από τους Γιάννη Δούκα, Θοδωρή Ξουρίδα, 16/12/2019 @ 20:33

Άλλη μία χρονιά φαίνεται πως κλείνει με τον καλύτερο τρόπο για το παραδοσιακό, undergound heavy metal, καθώς εκτός από την πληθώρα ποιοτικών κυκλοφοριών, το διήμερο Into Battle Festival που διεξήχθη για τρίτη φορά μήνα Δεκέμβριο στο Κύτταρο μας πρόσφερε αρκετές ικανοποιητικές εμφανίσεις από νεώτερα σχήματα του χώρου, αλλά και σπουδαίες στιγμές από βετεράνους που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία.

Οι αλλαγές τις τελευταίας στιγμής έφεραν τους Black Viper να εμφανίζονται την Παρασκευή αντί για το Σάββατο και τους Λαρισαίους Murder Angels να απουσιάζουν, το πρόγραμμα ξέφυγε μόνο για ένα εικοσάλεπτο στους headliners Angel Witch την Παρασκευή ενώ το Σάββατο τηρήθηκε με μαθηματική ακρίβεια, το εγχώριο αλλά και ξένο κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, καθώς ειδικά την πρώτη μέρα γέμισε το Κύτταρο, ο ήχος ήταν πολύ καλός στα περισσότερα συγκροτήματα και το grand finale με τους Γάλλους Sortilège υπήρξε απλά συγκλονιστικό.

Witchcrawl

Το χορό έσυραν οι πρωτοεμφανιζόμενοι συμπατριώτες μας Witchcrawl, κινούμενοι στο ευρύ φάσμα του παραδοσιακού metal με σχετικά σκληρά φωνητικά. Στο μισάωρο που τους αναλογούσε, παρουσίασαν τέσσερα δικά τους τραγούδια από το επερχόμενο, ντεμπούτο EP τους, πριν κλείσουν με τη διασκευή στο "Giving It All For Love" των Βρετανών Dark Heart. Εξαιρετικές εντυπώσεις άφησε ο ντράμερ που φάνηκε να ανεβάζει επίπεδο το συγκρότημα, οπότε υπάρχει, ειδικότερα και γενικότερα, μία καλή βάση πάνω στην οποία μπορούν να χτίσουν τα υπόλοιπα μέλη. Θ.Ξ.

Black Viper

Οι Νορβηγοί Black Viper αν και κανονικά θα έπαιζαν την επόμενη μέρα, κλήθηκαν να καλύψουν το κενό πριν τους Skullwinx. Έχοντας ένα πολύ καλό δίσκο στις αποσκευές τους είχαμε βάσιμες ελπίδες ότι θα απολαμβάναμε καυτό speed. Δεν διαψευστήκαμε καθόλου. Μπαίνοντας με τσαγανό και τον ύμνο "Hellions Of Fire" να ξεχύνεται από τα ηχεία δεν ήταν λίγοι που πωρώθηκαν με το εκπληκτικό refrain του. Δυναμική παρουσία στη σκηνή, ο δε ήχος αν και στην αρχή χαντάκωνε κάπως τις κιθάρες μετά κάπως σουλουπώθηκε. Να υπογραμμιστεί η τρομερή δουλεία που έχει ρίξει ο Arild Myren Torp στις μελωδίες και στα solo. Αν σκεφτούμε ότι παίζει ταυτόχρονα σε Nekromantheon και Obliteration καταλαβαίνουμε για τι ταλέντο μιλάμε. Το group φαινόταν ότι γούσταρε πάνω στο σανίδι, όπως και αργότερα όταν κατέβηκαν από αυτό. 

Τραγούδια σαν τα "Metal Blitzkrieg" και "Susperia" έδειξαν τη δυναμική τους live και αν κάτι ήταν ελαφρώς αρνητικό θα μπορούσαμε να πούμε για τα φωνητικά του Salvador Armijo. Δεν είναι κακός, αλίμονο, ειδικά στις τσιρίδες του μας κολλάει. Απλά θα μπορούσε να είχε κάπως πιο ενδιαφέροντες μελωδίες που θα ακολουθούσαν τα τρομερά τραγούδια των Black Viper. Νιώθεις ότι συνθετικά τα κομμάτια αυτά θα μπορούσαν εκεί που είναι super να απογειώνονταν τελείως αν υπήρχε μια καλύτερη ερμηνεία σε κάποια σημεία. Ο Σπύρος Κούκας στη κριτική του για το "Hellions Of Fire" το περιγράφει αρκετά πιο εύστοχα από μένα. Να κλείσουμε με το γεγονός ότι μας έπαιξαν ένα νέο τραγούδι, "In For The Kill", το οποίο είχαμε τη τιμή να το ακούσουμε πρώτοι live. Οι Νορβηγοί γενικά είχαν πολύ δυνατή εμφάνιση και είναι σίγουρα σχήμα που θα μας ξανά απασχολήσει. Γ.Δ.

SETLIST

 

Hellions Of Fire
Metal Blitzkrieg
Susperia
Storming With Vengeance
In For The Kill

Skullwinx

Μετά από το τέρμα metal των Black Viper, ήρθαμε κατά κάποιον τρόπο στα ίσα μας με τους Skullwinx, καθώς η πιο ήπια συναυλιακή προσέγγισή τους μας επέτρεψε να απολαύσουμε με διαφορετικό τρόπο τη δική τους εμφάνιση. Χρησιμοποιώντας vintage κιθάρες και χωρίς να έχουν το volume στο έντεκα, έβγαλαν καλό και αντιληπτό ήχο, ενώ εκτελεστικά δεν φόρτωσαν τα κομμάτια που παρουσίασαν, με αποτέλεσμα ένα σετ που κύλησε νεράκι και φάνηκε να ενθουσιάζει τους λίγους αλλά φανατικούς φίλους τους, ενώ άφησε σίγουρα θετικές εντυπώσεις σε όλους όσους τους παρακολούθησαν. 

Κορυφαίες στιγμές κατ' εμέ ήταν το "Hydra" και το "The Relic Of An Angel" στο κλείσιμο, η διασκευή στο "Thor (The Powerhead)" των Manowar ήταν πορωτική και καλοδεχούμενη, αν και ούτως ή άλλως οι Γερμανοί συνδυάζουν πολλά από τα στοιχεία των Αμερικανών θρύλων με την classic metal παράδοση της χώρας τους, ενώ αρκετά ενδιαφέρον ήταν και το νέο κομμάτι που παρουσίασαν, λογικά από τον επόμενό τους δίσκο που θα πρέπει να αναμένεται άμεσα. Συνολικά, μπορεί οι Skullwinx σε εκτελεστικό επίπεδο να απέχουν από το άριστα, όντας όμως νεαρή ακόμη μπάντα, φαίνεται πως έχουν τις βάσεις για μια αξιοπρεπή πορεία στον χώρο του παραδοσιακού, underground metal.

SETLIST

 

The Stymphalides
Carolus Magnus (Pater Europae) 
A Tale Of Unity (Arminius) 
Hydra
The Struggle
Attila The Hun
Siegfried 
Thor (The Powerhead) (διασκευή Manowar)
The Relic Of An Angel

Darklon

Σχεδόν επτά μήνες πέρασαν από την εμφάνιση των Darklon στο πλευρό των Enforcer, και πάλι στο Κύτταρο, με τη βελτίωση να καταγράφεται τουλάχιστον θεαματική. Οι Αθηναίοι τον Απρίλιο ήταν αρκετά καλοί, το απόγευμα της Παρασκευής όμως πάτησαν τη σκηνή με τον αέρα μεγάλου συγκροτήματος, αφήνοντας τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις. Έχοντας να παρουσιάσουν ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ, το φετινό "Rise From Death", και νέο τραγουδιστή τον ικανότατο Νίκο Migus Αντωνογιαννάκη, που ήδη θητεύει στους Marauder και τους θρυλικούς Omen, υπήρχαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για μια πολύ δυνατή εμφάνιση.

Με πολύ καλό ήχο, αξιοζήλευτο δέσιμο και μπόλικο τσαγανό, οι Αθηναίοι απέδωσαν σχεδόν ολόκληρο το μικρό σε διάρκεια και περιεκτικό ντεμπούτο τους, θυμίζοντας μας τις καλύτερες ημέρες του Αμερικάνικου power metal. Ένα μικρό εισαγωγικό σόλο τυμπάνων και ένα κανονικό σόλο κιθάρας έδωσαν επιπλέον συναυλιακό αέρα και δε κούρασαν διόλου. Αντιθέτως, τα όσα είδαμε και ακούσαμε συνολικά μάλλον δεν μας έφτασαν. Οι Darklon λοιπόν, δικαιολόγησαν πλήρως την τηρουμένων των αναλογιών υψηλή θέση τους κατά την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, και έβαλαν πολύ ψηλά τον πήχη για το μέλλον, αναγκάζοντάς μας να περιμένουμε σπουδαία πράγματα. Θ.Ξ

SETLIST

 

Darklon
Arise Chariot 
Sectarian of Blood 
Guilotine 
Behead 
On the Ashes I Stand 
The Serpent King

Chevalier

Τεράστια περιέργεια και αδημονία μας φούντωνε περιμένοντας τους Chevalier. Το "Destiny Calls" ήταν από τα highlight της μεταλικής σκηνής για φέτος. Ένα αριστούργημα με τρομερό αναλογικό ήχο κινούμενο στο σταυροδρόμι speed και epic. Τέτοια group κάνουν φεστιβάλ τύπου Into Battle να αξίζουν, μιας και έχουμε τη δυνατότητα να ακούμε πραγματικό μέταλ παιγμένο από νέα ελπιδοφόρα σχήματα. Δυστυχώς όμως σε μία συζήτηση που είχαμε με τους Φιλανδούς έξω από το club μας πέφτει η κεραμίδα. Ο drummer τους, την τελευταία πραγματικά στιγμή, τους τηλεφωνεί ότι είναι άρρωστος και τους λέει ότι δε θα μπορέσει να
έρθει στο αεροδρόμιο για Ελλάδα. 

Ευτυχώς όμως δε μάσησαν και ο ένας εκ των δύο κιθαριστών τον αντικατέστησε πίσω από το drum kit. Έτσι είχαμε έστω και υπό ειδικές συνθήκες τη δυνατότητα να απολαύσουμε άσματα σαν τα "Stormbringer", “Road Of Light”, "In The Grip Of The Night" και το υπέρτατο "The Curse Of The Dead Star". Δε μπορεί να αξιολογηθεί η συγκεκριμένη συναυλία ως κανονική αφού οι Chevalier είναι σαν να μπήκαν σε γήπεδο ποδοσφαίρου παίζοντας με 8 παίχτες. Προφανώς έγιναν πολλά λάθη, μέτρα βγήκαν λάθος ενώ σε κάποια σημεία η Emma το έχανε. Αλλά, υπάρχει και ένα αλλά. Προσωπικά όχι μόνο καραγούσταρα, όχι μόνο εκστασιάστηκα έστω που άκουγα τέτοιας ποιότητας τραγούδια αλλά έμεινα στήλη άλατος από το πώς βιώνουν οι ίδιοι τις συνθέσεις τους. 

Ο μπασίστας προσπαθούσε να καλύψει τα κενά, ενώ παρά το γεγονός ότι υπήρχε μια κιθάρα ένιωθες αυτή τη παράξενη ατμόσφαιρα που κουβαλούν. Εξαιρετικά ταλαντούχοι, μπορεί σε κάποια σημεία να χάνουν από τεχνική αλλά έχουν τόση ψυχή μέσα στη τέχνη τους που νιώθεις υπερήφανος που τους παρακολουθείς στα πρώτα βήματά τους. Έχοντας μπουχτίσει από metal group με στημένες εμφανίσεις όπου το πάθος για τη μουσική τους το ψάχνει η Νικολούλη με τέτοια πράγματα αναθαρρείς. Μακάρι να έχουμε ξανά τη δυνατότητα να τους δούμε, υπό καλύτερες συνθήκες.

SETLIST

 

Stormbringer
The Curse Of The Dead Star
The Messenger
Road Of Light
In The Grip Of The Night
A Warrior’s Lament
Chevalier

Mirror

Αυτός ο Tas θα μας τρελάνει τελείως. Εκτός από τα δαιμονισμένα πράγματα τύπου Satan’s Wrath και Diavolos τα οποία θερίζουν έχει και τούτους εδώ όπου χάνεις τη μιλιά σου. Δύο δίσκοι ο ένας καλύτερος από τον άλλο, με το πρώτο να κινείται σε πιο κλασσικές 70 φόρμες ενώ το καινούργιο να είναι πιο καυτό και από τηγανιτό λάδι. Και μέσα σ’ όλα αυτά να έχεις αυτόν τον τραγουδιστή, τον Μαυρομμάτη και να μην ξέρεις από πού σου ‘ρθε. Ας αρχίσουμε λέγοντας ότι οι Mirror είχαν μάλλον τον καλύτερο ήχο της πρώτης μέρας του Into Battle III και ότι έπαιξαν με τόσο κέφι και ζωντάνια που σίγουρα θα κέρδισαν αρκετούς από το κοινό. 

Σχεδόν αλάνθαστοι, ο δε τραγουδιστής τους να αποδεικνύεται το μεγάλο χαρτί τους. Έβγαζε τα τραγούδια με άνεση και σε στιγμές σαν το Sabbathικό "Masters Of The Deep" ή το "Galeon" σε τρέλαινε. Μεγάλη στιγμή της βραδιάς σίγουρα θα βάζαμε το φινάλε του “Black Magic Tower”. Ρε σεις, τι τραγούδι είναι αυτό! Πώς κλείνει έτσι! Το δε Maidenικό "Running From The Law" φαίνεται να γίνεται συναυλιακό άσμα. Μας αποχαιρέτησαν με μια διασκευή στο "Hell Bent For Leather" και μείναμε με ένα χαμόγελο να, περιμένοντας τους headliners. Γ.Δ.

SETLIST

 

Masters Of The Deep
Curse Of The Gypsy
Pyramid Of Terror
Heavy king
Galleon
Madness And Magik
Mirror
Running From The Law
Black Magic Tower
Hell Bent For Leather (διασκευή Judas Priest)

Angel Witch

Έχοντας χάσει την ευκαιρία να δω τους Βρετανούς πρωτοπόρους του New Wave Of British Heavy Metal το 2009 στο An και το 2013 στο Κύτταρο, η φετινή τους headline εμφάνιση στο Into Battle έμοιαζε με ευκαιρία που δεν γινόταν να χαθεί, ειδικά από τη στιγμή που το ολόφρεσκο "Angel Of Light" ήταν αντάξιο της σπουδαίας δισκογραφίας τους, με ακρογωνιαίο λίθο φυσικά το θρυλικό, τριάντα εννέα ετών "Angel Witch" (ούτε καν σαράντα δηλαδή). 

Δυστυχώς από τη μία και ευτυχώς από την άλλη, από το ξεκίνημα κιόλας έγινε αντιληπτό πως πιθανότατα θα είχαμε μια εμφάνιση με αρκετές χτυπητές αδυναμίες, αλλά και τεράστιες συγκινήσεις. Ο βρώμικος ήχος σαφώς δεν είναι ο καλύτερος δυνατός, το heavy rock στήσιμο με προφανή αναφορά στους παλιούς Sabbath δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να παρουσιαστεί στο κοινό του φεστιβάλ το πρωτότυπο υλικό, παρότι η παρέα του Iommi αποτελεί τη βασικότερη επιρροή διαχρονικά, ενώ αταίριαστη είναι και η προσέγγιση του ηγέτη Kevin Heybourne στην ερμηνεία, που φέρνει περισσότερο σε singer/songwritter, παρά σε metal frontman.

Ακόμη και αν υπήρχε πρόβλημα στον ήχο που είχε η τετράδα, ήταν απογοητευτική η εικόνα ενός Heybourne που τραβούσε το στόμα από το μικρόφωνο πριν ολοκληρώσει τους στίχους για να δει τι παίζει στην κιθάρα. Από την άλλη, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, η σκοτεινή ατμόσφαιρα των πιο πρόσφατων τραγουδιών, γεγονός σχεδόν μοναδικό για κλασικό metal σχήμα, βγαίνει στο κοινό, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το σχεδόν κλασικό "Dead Sea Scrolls" του 2012.

Όσο για τα κλασικά τραγούδια του ντεμπούτου, είναι τέτοια η δυναμική και η κλάση του υλικού, που θαρρείς πως υπό οποιεσδήποτε συνθήκες μπορούν να προκαλέσουν ρίγη συγκίνησης και μικρά εγκεφαλικά. Κάπως έτσι, το εκτόπισμα των "Atlantis", "Sorcerers", "White Witch" και Gorgon γεμίζει το Κύτταρο και προκαλεί ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Για να μην τα βλέπουμε όλα μαύρα, στις εκτελέσεις δεν υπάρχουν εμφανή λάθη, ενώ κατά τόπους, τα διπλά lead και τα solo είναι εντυπωσιακά.

Και εκεί που περιμένεις ένα τρομερό φινάλε, έρχεται το σκηνικό στο "Dr. Phibes", με μια απόπειρα stage diving που προκαλεί τη σφοδρή αντίδραση του μπασίστα Will Palmer και μια παρ΄ ολίγο σύρραξη που απετεύχθη στο παρά πέντε, με την επέμβαση των ψυχραιμότερων και το coolness του Heybourne να δρα πυροσβεστικά. Ίσως δεν μπορέσαμε να δούμε ακριβώς τι συνέβη, προφανώς δεν είναι σωστό κανένας από το κοινό να πατάει σκηνή, ακόμη και αν το έχουμε συνηθίσει, από την άλλη όμως, το να βλέπουμε ένα μουσικό να βγάζει το μπάσο και να κινείται απειλητικά εναντίον οπαδού είναι κάτι που προκαλεί την αποστροφή μας και σίγουρα δεν μπορούμε να δεχτούμε επουδενί ως λύση.

Με το κοινό μουδιασμένο, το έτη φωτός μπροστά από την εποχή του "Angel Of Death" και το "Baphomet" από τη θρυλική συλλογή "Metal For Muthas" μας φέρνουν στην τελευταία γύρα, με το φοβερό και τρομερό hit "Angel Witch" να τραγουδιέται από το κοινό εν χορώ, για να πέσουν οι τίτλοι τέλους σε μια εμφάνιση με φανερές αδυναμίες, αλλά και τρομερές συγκινήσεις, ειδικά για τους πρωτάρηδες. Αν μη τι άλλο, μόνο τυχερός μπορεί να θεωρηθεί όποιος ένιωσε ρίγη συγκίνησης με τα ανεπανάληπτα τραγούδια του "Angel Witch", ακόμη και κάτω από σχετικά δυσμενείς συνθήκες.

Προσωπικά, τα εικοσιπέντε χρόνια και βάλε χρόνια που μεσολάβησαν από την πρώτη ακρόαση του "Angel Witch" μέχρι το βράδυ της Παρασκευής ήταν αρκετά για να παρακάμψω τις όποιες αδυναμίες και να αφεθώ στη μαγεία συγκεκριμένων τραγουδιών, κατανοώντας βεβαίως όσους δικαίως περίμεναν περισσότερα. Σε κάθε περίπτωση, τις ανάμεικτες εντυπώσεις της Παρασκευής υπερκάλυψαν το Σάββατο οι παλαίουρες Ιταλοί και Γάλλοι, ανταμείβοντας με το παραπάνω όσους επένδυσαν στο διήμερο, με τους δεύτερους ειδικά να είναι συγκλονιστικοί.

SETLIST

 

Death From Andromeda
Atlantis
We Are Damned
Dead Sea Scrolls
Sorcerers
White Witch
Angel Of Light
The Night Is Calling
Gorgon
Dr. Phibes
Angel Of Death
Baphomet
Angel Witch

  • SHARE
  • TWEET