Sunn O))) @ Gagarin205, 19/10/25

Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την πρώτη και μοναδική τους εμφάνιση στο An Club, το όνειρο των πιο αφοσιωμένων πήρε επιτέλους σάρκα και οστά. Η Smoke The Fuzz πραγματοποίησε ένα από τα πιο απαιτητικά και φιλόδοξα εγχείρημάτα της μέχρι σήμερα. Από τότε θυμάμαι εναν τοίχο γεμάτο ενισχυτες Orange. Και το βουητό στ’ αυτιά μου για καμια βδομάδα. Πολύ λιγότερο κόσμο φυσικά στο υπόγειο των Εξαρχείων. Τους είδαμε και πιο πρόσφατα σε Γλασκώβη και Δουβλίνο βέβαια. Το Gagarin205 ήρθε η ώρα και αυτό να μετατραπεί σε θάλαμο συντονισμού αυτιών και καρδιάς, σε μια τελετή δονήσεων, σε ένα αργό, πυκνό, σωματικό βίωμα του ήχου. Γέμισε.

Λόγω μαζικής ταυτόχρονης προσέλευσης κόσμου και προκειμένου να εξασφαλιστεί η πιο γρήγορη είσοδος του συνόλου του κοινού πριν την έναρξη όλα πήγαν πίσω κανα μισάωρο. Αν σκεφτείς ότι η ουρά του κόσμου εφτανε στα σχολεία, πιο κάτω στην Λιοσίων, λογικό ε. Βέβαια η αναμονή ήταν ήσυχη, τελετουργική θα έλεγα και αυτή η ανυπομονησία έβγαζε ένα περίεργο αίσθημα ότι κάτι εξαιρετικά σπάνιο πρόκειται να συμβεί. Και συνέβη.

Από τα πρώτα λεπτά, ας πουμε μετά την σαν σε βιντεοκασέτα όσο αφορά την ποιότητα του ήχου, εισαγωγή, ο αέρας γέμισε με το γνώριμο, ογκώδες βουητό που περισσότερο νιώθεις παρά ακούς. Οι Stephen O’Malley και Greg Anderson, καλυμμένοι πίσω από τα μαύρα ράσα τους και μέσα σε ένα σύννεφο λευκού καπνού, ξεκίνησαν την καθαρτήρια διαδικασία. Ενισχυτές, ήχος, φως, καπνός, βρωμιά. Το κοινό εντελώς σιωπηλό παραδόθηκε χωρίς αντίσταση. Βία. Αρχισα να λυπάμαι όσους δεν ειχαν ωτοασπίδες. Είχε στην είσοδο, η διοργάνωση, και μπράβο, τις απλές, αφρολεξ, έστω για λίγο.. Δονήσεις. Στριγγλιές.

Μια σειρά από φώτα, που χτυπώντας το ταβάνι έφτιαχναν κάτι σαν τοίχο μπροστά στη σκηνή, ήταν ο τοίχος που -παράλληλα με το noise wall- μας χτυπούσε, τους έκρυβε ή μας κρατούσε σε απόσταση. Οπως το ένιωθε κανείς. Ασπρόμαυρες εικόνες. Χάρηκα βόμβους από "Eternity's Pillars", "Butch's Guns" και "Point & Shoot", ενώ η εκτέλεση του "CandleGoat" ήρθε σαν μια επιβλητική κορύφωση, ένας ψαλμός μέσα στο χάος. Καμία διάθεση για επικοινωνία, κανένα διάλειμμα. Μόνο μαύρα κύματα συχνοτήτων που δονούσαν το στήθος, το στομάχι, το πάτωμα, την οροφή. Σαν σεισμός. Πραγματικά σε κάτι σημεία, δονούσε όλο το κτήριο. Πραγματικός σεισμός. Κουκούλες. Κάπνα. Πρωτόγονος ηχος.

Ο ήχος, αυτός, ο έντονος, δεν είναι απλώς δυνατός. Θες προστασία. Η χαμηλή συχνότητα σε τραβά μέσα της, σε εξαγνίζει, σε αναγκάζει να συμμετέχεις και πρακτικά να βασανίζεσαι. Μερικές φορές δεν φτάνει καμία προστασία. Δεν είναι ικανή να σε σώσει. Η κατάσταση είχε και αρκετές αποχωρήσεις. Από νωρίς. Ειδικά μετά το πέρας της πρώτης ώρας, κάμποσοι άρχισαν να «σπάνε». Είναι αυτοί που χόρτασαν. Είναι αυτοί που πόνεσαν. Είναι όσοι δεν ήθελαν άλλο; Όπως και να ’χει, δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητοι. Οι Sunn O))) δεν παίζουν για όλους, και σίγουρα όχι για όσους ψάχνουν κάτι «ευχάριστο». Ο ήχος τους είναι σχεδόν βιολογικός, πιέζει το σώμα, συμπιέζει το στήθος, αναστατώνει την αναπνοή. Δεν είναι τυχαίο που μέσα στο πλήθος είδαμε και μερικές λιποθυμίες. Το σώμα αντιδρά όπως μπορεί όταν το περιβάλλει τόση πίεση, τόση ένταση, τόση ύλη ήχου. Εκεί όπου άλλοι υποχωρούν, κάποιοι άλλοι μένουν ακίνητοι, με τα μάτια κλειστά, σαν σε προσευχή. Ισως έτσι να πρεπει. Να εισαι λίγο μόνος (και δεν θα βαλω εισαγωγικά), να κλείσεις λίγο τα μάτια, να απολαυσεις όπως γίνεται αυτό το θόρυβο.

Η κάθε νότα κρατά λεπτά ολόκληρα, οι παύσεις είναι σχεδόν εκβιαστικές και το feedback λειτουργεί σαν γαμημένη προσευχή. Ενδεχομένως να μιλάμε και για ένα είδος μαζοχισμού. Οχι, όχι, το λέω με σιγουριά. Μιάμιση ώρα, εμ τι είμαστε…; Αλλά μας άρεσε. Ακόμα βουίζουμε. Αλλά ωραία ήταν ρε! Όταν τα φώτα άναψαν, τα βλέμματα του κόσμου θύμιζαν κάτι ανάμεσα σε κόπωση και ευφορία. Αυτή η ανεξήγητη και σπάνια κατάσταση μετά από μια εμπειρία που δεν μπορείς να περιγράψεις εύκολα με λόγια. Σαν να εχεις φάει ξύλο. Σαν να εχεις κουραστεί από κάτι ευχάριστο όμως. Οι Sunn O))) δεν έπαιξαν απλώς. Έστησαν κάτι μοναδικό. Και όσοι βρέθηκαν εκεί, θα θυμούνται περισσότερο το πώς ένιωσαν παρά το τι άκουσαν. Κάτσε να ξεβουλώσουμε λίγο τ’ αυτιά μας.

Ζημιά στη σκέψη. Ζημιά στα αυτιά. Ζημιά γενικά! Και όμως, όποιος άντεξε μέχρι το τέλος, ξέρει ότι αυτή η ζημιά είναι ευλογία. Μια εμπειρία που δεν περιγράφεται, μόνο βιώνεται. Ρε κάθε κύμα θορύβου ξεριζώνει κάτι μέσα σου και το ξαναχτίζει από την αρχή. Έπαιξαν με τη βαρύτητα, με τον χώρο, με τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Ήταν ένα καθαρτήριο, ένα πέρασμα μέσα από τον ήχο/βομβο/θόρυβο. Μοναδική εμπειρία. Όχι για πολλούς. Όχι για όλους. Για όσους καταλαβαίνουν. Για όσους αντέχουν.

Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου