Silent Winter

Η δεκαετία του '90 φαντάζει ως εκείνη που καθόρισε εν πολλοίς τις προτιμήσεις της πλειονότητας του τωρινού, ενεργού, εγχώριου heavy metal κοινού, γεγονός μάλλον αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς τις ευδόκιμες τότε συνθήκες συγκριτικά με εκείνες που επικρατούσαν (και αφορούσαν τη διάδοση και τις αντιλήψεις σχετικά με τη σκληρή μουσική) στο παρελθόν. Έτσι, είναι λογικό κι επόμενο οι μπάντες που προήλθαν από εκείνη τη «φουρνιά» ακροατών, η οποία έζησε σε πρώτο χρόνο και συντέλεσε με τον τρόπο της στην άνοδο του power metal, να αποζητά και να πράττει υπέρ της διαιώνισης του εν λόγω ιδιώματος, τόσο από την άποψη του προσωπικού γούστου όσο κι από εκείνη του φόρου τιμής στις αναμνήσεις της νιότης και τους μουσικούς ήρωες εκείνης.

Όμως, τι κοινό μπορεί να έχουν τα παραπάνω με το  φετινό, ολοκληρωμένο ντεμπούτο των Silent Winter; Σίγουρα, πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορεί κάποιος να φανταστεί βλέποντας το ημερολόγιο να γράφει 2019, αφού οι Έλληνες power metallers είναι στην πραγματικότητα ένα σχήμα που έχει επισήμως σχεδόν 25 χρόνια στις πλάτες του, έχοντας ιδρυθεί το 1995 και προλαβαίνοντας να βγάλει δύο demo στα μέσα εκείνης της δεκαετίας. Τα πράγματα, βέβαια, δεν ευδοκίμησαν σε ό,τι αφορά την πορεία και μακροημέρευση της μπάντας τότε (για διάφορους λόγους, όπως μας αναφέρει ο mainman τους, Κυριάκος Μπαλάνος, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε), αλλά, σχεδόν 20 χρόνια μετά, οι συνθήκες φάνηκε να ευνοούν μια προσπάθεια για μια δεύτερη ευκαιρία, με το περσινό ντεμπούτο EP τους και το φετινό δίσκο να έρχονται να επισφραγίσουν αυτήν την προοπτική.

Όσον αφορά, τώρα, το μουσικό σκέλος του (θεματικά εμπνευσμένου από τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη) "The Circles Of Hell", γίνεται αντιληπτό άμεσα και με μια μονάχα ματιά στο χαρακτηριστικό του πορφυρό εξώφυλλο. Έτσι, το power metal των mid-late '90s, έτσι όπως το όρισαν οι Stratovarius, οι Helloween και Gamma Ray, αλλά και οι Hammerfall με τους πρώιμους Nightwish, ζει και βασιλεύει εντός των εννέα (μία εισαγωγή και οκτώ ολοκληρωμένες συνθέσεις) τραγουδιών του άλμπουμ, με την ιδεατή παραγωγή του υλικού να ενισχύει το νοσταλγικό ταξίδι σε εκείνη την εποχή και να αποφεύγει τις αχρείαστες υπερβολές.

Μάλιστα, ο (γνωστός και για τη συνεργασία του με τον Timo Tolkki, τα αποτελέσματα της οποίας είδαμε στην πιο πρόσφατη επίσκεψη του τελευταίου στη χώρα μας) Μιχάλης Λίβας, ο οποίος έχει αναλάβει τα φωνητικά του υλικού, πιθανότατα παραθέτει τις καλύτερες στουντιακές ερμηνείες του μέχρι στιγμής, δείχνοντας σαφώς ωριμότερος ερμηνευτικά, με εμφανή βελτίωση σε θέματα εκφραστικότητας και επαρκέστατο εύρος για το είδος. Συγχρόνως, λοιπόν, με τις πολύ καλές, εστιασμένες υπέρ της λειτουργικότητας των συνθέσεων και μελωδικότατες κιθάρες, το άλμπουμ ρέει υπέρ του δέοντος αρμονικά, τιμώντας και με το παραπάνω τις επιρροές που το δημιούργησαν και φανερώνοντας τες με σεβασμό και δίχως ιδιαίτερο δισταγμό.

Προσωπικά, κυκλοφορίες σαν κι αυτή, που το δημιουργικό μεράκι, οι μουσικές γνώσεις εντός του ήχου που κινούνται και η οπαδική φλόγα δεν κρύβονται, τείνω να τις προτιμώ σαφώς περισσότερο από αντίστοιχες υπερπροβεβλημένες, φανταχτερές μα άψυχες δουλειές που κατά καιρούς προωθούνται από εταιρείες του χώρου. Συνεπώς και δίχως αμφιβολία, το "The Circles Of Hell" αποτελεί μια από τις πιο τίμιες προτάσεις στο χώρο του ευρωπαϊκού power metal που μπορεί να βρει κανείς εκεί έξω αυτή τη στιγμή, όντας ένας δίσκος σωστής, ποιοτικής τραγουδοποιίας που αξίζει κάθε οπαδός του είδους να ακούσει.

Bandcamp
YouTube