Amulet

Είναι γεγονός πως το παραδοσιακό heavy metal πέρασε μια περίοδο κρίσης στα εδάφη της χώρας που το γέννησε, καθώς το Ηνωμένο Βασίλειο έχει χρόνια να μας απασχολήσει με κάποια νέα μπάντα που να έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει στο παγκόσμιο μεταλλικό στερέωμα. Από μόνο του, αυτό αποτελεί κάποιου είδους παράδοξο, αφού η Γηραιά Αλβιώνα αποτελεί ένα τεράστιο μέγεθος μουσικά, που ανέκαθεν τροφοδοτούσε το μουσικό ακροατήριο με σπουδαίες καλλιτεχνικές προτάσεις, ενώ και σε ό,τι αφορά τον συγκεκριμένο ήχο, η αποδοχή του και η άνθιση που βιώνει ξανά τα τελευταία κάποια χρόνια, δεν δικαιολογεί την απουσία έστω καποιου σχήματος που να δίνει την ελπίδα για κάτι ακόμη καλύτερο μελλοντικά.

Βέβαια, παρατηρώντας την κινητικότητα στο βρετανικό heavy metal underground από τα πρώτα χρόνια των '10s μέχρι και σήμερα, λίγους μήνες προτού μπούμε στα ‘20s, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μας επιτρέπει να μιλήσουμε για κάποιες μπάντες που αρχίζουν ή έχουν ήδη ξεχωρίσει, προσπαθώντας να κάνουν τη δική τους, μικρή μουσική επανάσταση στο χώρο. Ανάμεσα σε αυτά, πλέον, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τους Amulet, με τους Λονδρέζους heavy metallers να ξεκινούν με λίγες προσδοκίες το μουσικό τους ταξίδι το 2011, περνώντας από διάφορες καταστάσεις μέχρι τη δημιουργία και την κυκλοφορία του "The Inevitable War", ενός άλμπουμ που έχει όλα τα φόντα να τους βάλει για τα καλά στο μουσικό χάρτη.

Έτσι, έχοντας κυκλοφορήσει το συμπαθητικό τους ντεμπούτο το 2014, η επόμενη πενταετία θα αποτελούσε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών και καλλιτεχνικής ωρίμανσης, με το line-up τους να διαφοροποιείται αισθητά με τον καιρό, μέχρι να καταλήξει στην τωρινή του μορφή. Ακλόνητος σε όλο αυτό το ταξίδι παρέμεινε μονάχα ο κιθαρίστας Marek Steven, ιθύνων νους της μπάντας, βρίσκοντας καταρχάς στο πρόσωπο του James Blackford τον ιδανικό συνεργάτη για να χτίσει γύρω τους την μπάντα έτσι όπως την οραματιζόταν.

Φθάνοντας στο 2018 και με το επερχόμενο τότε άλμπουμ να βρίσκεται στα σκαριά, η προσθήκη του Ιταλού Federico Mazza (των Agent Steel - worshippers Asgard) πίσω από το μικρόφωνο θα ήταν κομβικής σημασίας, αναβαθμίζοντας αισθητά μια μπάντα που έτσι κι αλλιώς φαινόταν να έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου ώστε να βγει από την αφάνεια (μάλιστα, μια γεύση των δυνατοτήτων τους πήραμε στο πιο πρόσφατο Into Battle Festival). Πλέον, το σχήμα έμοιαζε έτοιμο για το επόμενο μεγάλο στοίχημα, την κυκλοφορία ενός πραγματικά αξιόλογου άλμπουμ, με αυτό να μας έρχεται προσφάτως και να φέρει τον τίτλο "The Inevitable War" και, όντως, να φανερώνει πως οι κόποι τόσων χρόνων δεν πήγαν στράφι.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν κάποιος κρίνει το "The Inevitable War" δίνοντας του δυο-τρεις επιφανειακές ακροάσεις κι έχοντας κατά νου το να το συγκρίνει ευθέως με κάποια παλαιότερη ή πιο σύγχρονη δουλειά από τη λίστα σχημάτων που οι Amulet δηλώνουν ως επιρροές (Iron Maiden, Judas Priest, Saxon μεταξύ άλλων), φαντάζει αναπόφευκτο (no pun intended ) να απογοητευτεί από λίγο έως πολύ. Το άλμπουμ θέλει το χρόνο του, όχι γιατί παρουσιάζει κάτι ηχητικά δυσπρόσιτο ή δεν περιέχει εκείνες τις στιγμές που σου μένουν και καταρχάς, αλλά διότι οι heavy metal δομές του και η συνολική του συνθετική/δημιουργική λογική ξεδιπλώνουν το σύνολο των αρετών τους στις επόμενες, πιο εστιασμένες ακροάσεις.

Υφολογικά, τώρα, ο δεύτερος δίσκος των Amulet δικαιολογεί στο έπακρο το βαρυσήμαντο της καταγωγής τους, παρουσιάζοντας ένα σοβαρό, μετρημένο και αβίαστο αποτέλεσμα, το οποίο τιμά τις NWOBHM (και όχι μόνο) επιρροές του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το riffing είναι ξεκάθαρο, οι κιθαριστικές δισολίες διακριτές και διασκορπισμένες ιδανικά εντός του υλικού και τα leads ισορροπημένα και πραγματικά ενδιαφέροντα, ενισχύοντας την (ήδη θετικά διαμορφοθείσα) άποψη για την εκάστοτε σύνθεση. Επίσης, στα συν της κυκλοφορίας συγκαταλέγεται η συνολική παρουσία του μπάσου, το οποίο παίρνει μέτρα όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος, ενώ και ο ήχος του φαντάζει ιδεατός για το μουσικό ύφος της μπάντας, προκαλώντας ευχάριστους συνειρμούς αλλά δίχως να οδηγεί σε τοξικές συγκρίσεις.

Εκεί που ίσως κάποιος προβληματιστεί ελαφρώς, είναι στην αισθητική των στίχων και στις ερμηνείες του Mazza - όχι όμως σε ό,τι αφορά το καθαρά τεχνικό τους κομμάτι. Σε ό,τι έχει να κάνει με το πρώτο, η στιχουργική προσέγγιση δεν ξεφεύγει των τετριμμένων θεμάτων που η πλειονότητα των συγκροτημάτων του χώρου ακολουθεί, γεγονός που προσωπικά διόλου με ενόχλησε, αλλά θα ήταν απόλυτα κατανοητό αν προβλημάτιζε κάποιον που προτιμά να μελετά και να δένεται περισσότερο με τους εκάστοτε στίχους ενός άλμπουμ.

Στο κομμάτι που αφορά τα φωνητικά του Mazza, είχα προαναφέρει πως αποτελούν ατού για το σχήμα, αφού οι δυνατότητες του είναι αντικειμενικά μεγάλες (και ήδη γνωστές τόσο από τις δουλειές του με τους Asgard, όσο και από τις εμφανίσεις του με τους Amulet). Προφανώς, δεν πρόκειται να αυτοαναιρεθώ, όμως το γεγονός πως ο Ιταλός εδώ έχει περιορίσει τις υψίσυχνες κραυγές που τον χαρακτήριζαν με τους Asgard (και προκαλούσαν μερικές - δικαιολογημένες - συγκρίσεις με τον John Cyriis των Agent Steel) κι έχει μια πιο ώριμη προσέγγιση, διευρύνει μεν τον ερμηνευτικό του καμβά, αλλά ταυτόχρονα οδηγεί ανά στιγμές στη θύμηση των ερμηνειών του Bruce Dickinson. Και πάλι, κάτι καθόλου ενοχλητικό στο βαθμό που συμβαίνει, σε προσωπικό επίπεδο (και σίγουρα όχι στον βαθμό που συμβαίνει, για παράδειγμα, με τις ερμηνείες του Peter Ellis των Monument), αλλά ίσως ελαφρώς επιλήψιμο για άλλους. Συν τοις άλλοις, αυτή η Iron Maiden/Bruce Dickinson θύμηση λειτουργεί ιδανικά στο "Roundhead", το καταληκτικό κομμάτι του δίσκου, καθώς το ίδιο αποτελεί μια εξαιρετική σύνθεση, πιστή στο πνεύμα που έφερε και το "Piece Of Mind" - και κάτι τέτοιο μονάχα ως προσόν μπορεί να λογισθεί.

Συνολικά, λοιπόν, οι Amulet επιστρέφουν στη δισκογραφία με μια δουλειά σαφέστατα αναβαθμισμένη συγκριτικά με το προ πενταετίας ντεμπούτο τους, αλλά, το σημαντικότερο, πραγματικά ικανή για να τους φέρει στο προσκήνιο αυτού του νέου κύματος βρετανικών heavy metal σχημάτων που φαίνεται έτοιμο να μας απασχολήσει με τα τωρινά και μελλοντικά πεπραγμένα του.

YouTube