Lunar Shadow

Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία μου τα τελευταία χρόνια ίσως μπορούν να θυμηθούν τον ενθουσιασμό μου για το ντεμπούτο άλμπουμ των Lunar Shadow, δύο χρόνια πριν. Το "Far From Light" υπήρξε η πλέον αγαπημένη μου κυκλοφορία για το 2017 (καταλαμβάνοντας, μάλιστα, την κορυφή από την τότε σχετική ετήσια λίστα μου), συνεπώς η φετινή τους δισκογραφική επιστροφή έχει τη δική της, εξέχουσα σημασία στον προσωπικό μου μικρόκοσμο, αλλά - γιατί όχι - και σε εκείνον του επικολυρικού heavy metal.

Πάντως, με τις δηλώσεις και το συνολικό attitude της μπάντας (έτσι όπως εκείνο εκφράζεται μέσω του mainman της, Max Birbaum) να μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον πομπώδες και το line-up της να διαφοροποιείται για πρώτη φορά στην πορεία της (και μάλιστα στη σημαντικότατη θέση πίσω από το μικρόφωνο), γεγονός είναι πως οι αυξημένες προσδοκίες πήγαιναν αγκαζέ με την έκδηλη ανησυχία πως το όποιο hype για την περίπτωση της θα άρχιζε να «ξεφουσκώνει» επικίνδυνα στην πιθανότητα που το νέο άλμπουμ αποδεικνυόταν κατώτερο των περιστάσεων. Έτσι κι αλλιώς, βρισκόμαστε σε εποχές που τόσο το εφήμερο ενδιαφέρον από κοινό και κριτικούς όσο και τα όποια «αναθέματα» γιγαντώνονται μέσα από τα διάφορα μέσα (είτε ενημέρωσης, είτε κοινωνικής δικτύωσης) για χάρη των εντυπώσεων, με αποτέλεσμα πολλές φορές να χάνεται η ουσία και μπάντες να φθάνουν από τα ψηλά στα χαμηλά εν μια νυκτί.

Όπως και να’χει κι επιστρέφοντας στα του νέου δίσκου των Γερμανών λυρικών heavy metallers, εντύπωση προκάλεσε η επιλογή του εξωφύλλου του, καθώς η αισθητική διαφορά ανάμεσα στη παρούσα δημιουργία του Adam Burke (καλλιτέχνης που έχει επιμεληθεί το artwork από αρκετά εξώφυλλα του χώρου, μεταξύ των οποίων κι εκείνα από τα ντεμπούτα των Eternal Champion και Idle Hands) και το έργο του Thomas Cole που κοσμούσε το ντεμπούτο τους είναι κάτι παραπάνω από έντονη. Σίγουρα, μόνο τυχαία δεν είναι αυτή η διαφοροποίηση, καθώς φαίνεται πως υπήρξε συνειδητή επιλογή τους αυτός ο οπτικός αντικατοπτρισμός των μουσικών διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο τους πονήματα, γεγονός που από μόνο του κάνει επιτυχημένη την αρτιστική παρουσία και των δύο εξωφύλλων στα αντίστοιχα άλμπουμ.

Προχωρώντας στο καθαρά μουσικό σκέλος του δίσκου, είναι εμφανής, από τις πρώτες κιόλας νότες του εναρκτήριου "Catch Fire", η τάση για διεύρυνση των μουσικών οριζόντων της μπάντας, αρχής γενομένης από τα διάφορα πιάνο μέρη που κάνουν αισθητή την παρουσία τους συχνά-πυκνά εντός του νέου υλικού. Συγχρόνως, η (αρκετά βελτιωμένη συγκριτικά με εκείνη του ντεμπούτου) παραγωγή από μόνη της αποτελεί ένα ενδιαφέρον σημείο συζήτησης, καθώς καταφέρνει και αναδεικνύει επιρροές (gothic, new wave έως και post-punk) που, υπό άλλες συνθήκες, θα έμεναν παραγνωρισμένες στα συνολικά ακούσματα, δίχως όμως να δρα εις βάρος του μέχρι τώρα γνωστού μουσικού προσώπου της.

Έτσι, σε κομμάτια όπως το "Roses", αυτό το πρόσωπο των Lunar Shadow που πλησιάζει τους In Solitude του "Sister" και τους Fields Of The Nephilim φαίνεται ξεκάθαρα και κερδίζει τις εντυπώσεις, την ίδια ώρα που το καθιερωμένο Dissection-meets-Atlantean Kodex ύφος τους συνεχίζει να κυριαρχεί και να προσφέρει τις κορυφαίες συνθέσεις ("Red Nails For The Pillar Of Death", "Hawk Of The Hills" - με τη θύμηση του "Where Dead Angels Lie" να εντείνεται στην κραυγή στο ενδιάμεσο του τελευταίου) στο άλμπουμ. Από την άλλη, το "Laurelindórenan" φαντάζει ως η χρυσή τομή ανάμεσα σε αυτούς τους δύο φαινομενικά ετερόκλητους μουσικούς κόσμους, με το σχεδόν «χορευτικό» εισαγωγικό του μπάσιμο να θυμίζει μέχρι τους The Smiths του "Handsome Devil" και την κλιμάκωση του να καταλήγει σε ένα λυρικό ξέσπασμα επικότροπων διαθέσεων.

Πάντως, παρόλο που μουσικά το άλμπουμ στέκεται εξαιρετικά, όντας ό,τι το πληρέστερο μπορεί να ακούσει κάποιος σε αυτόν τον ήχο τη στιγμή που μιλάμε, ενστάσεις υπάρχουν κι εστιάζουν στην επιλογή του Robert Röttig ως αντικαταστάτη του Alex Vornam πίσω από το μικρόφωνο του σχήματος. Προφανώς, από τη στιγμή που και τα φωνητικά μέρη αποτελούν προϊόντα των εμπνεύσεων του Max Birbaum και καθορίζονται από τον ιδιαίτερο τρόπο που συνθέτει, είναι δεδομένο πως οι φωνητικές γραμμές ακολουθούν το γνωστό ύφος που υπήρχε και στα "Triumpator" EP και "Far From Light", με λίγα να είναι εκείνα που αφήνονται στον εκάστοτε τραγουδιστή για να διαμορφώσει. Ώστόσο, είναι απορίας άξιο το με ποια κριτήρια επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος τραγουδιστής, αφού λίγο το περιορισμένο των ερμηνευτικών του δυνατοτήτων, λίγο ορισμένες αψυχολόγητες φωνητικές «εμπνεύσεις» κατά τη διάρκεια κάποιων τραγουδιών (όπως εκείνη η οριακά αποδεκτή «κραυγή» του στα τελειώματα του "Red Nails (For The Pillar Of Death)" με τον αέρα να «πρασινίζει» στιγμιαία), «μουντζουρώνουν» την μάλλον αξιοπρεπή πρώτη του εμφάνιση στη δισκογραφία.

Όντας το πλέον συγγενές μουσικά νέο άλμπουμ με το "Mana" των Idle Hands, αν και σαφώς πιο πομπώδες, λυρικό και, τελικά, ξεκάθαρα heavy metal-ικό, το "The Smokeless Fires" αποτελεί μια συνεπέστατη (ως προς την ποιότητα και τις υψηλές προσδοκίες που το ντεμπούτο τους είχε καλλιεργήσει) δισκογραφική συνέχεια για τους Lunar Shadow. Έστω, λοιπόν, κι αν, σε ό,τι με αφορά στέκεται ένα σκαλάκι χαμηλότερα από το προ διετίας "Far From Light" (κυρίως λόγω φωνητικών και συνοχής του υλικού), το γεγονός πως η μπάντα μπορεί κι εξελίσσεται, τολμά να ρισκάρει βάσει των καλλιτεχνικών της ανησυχιών και καταφέρνει συγχρόνως να διατηρεί αναλλοίωτα τα κύρια και τόσο ιδιαίτερα γνωρίσματα της, την αναδεικνύουν ως ένα από τα πιο ξεχωριστά και αξιόλογα νέα σχήματα των ημερών μας.

Bandcamp