Northtale

Welcome To Paradise

Nuclear Blast (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 12/07/2019
Τίμιο εντός των europower τειχών, αλλά υπερβολικά προσκολλημένο στις κυρίαρχες επιρροές του, το ντεμπούτο των Northtale αποτελεί μια διασκεδαστική αλλά και τόσο Stratovarius-related κυκλοφορία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι μουσικές τάσεις, όπως κάθετι, άλλωστε, που επηρεάζεται από τις εκάστοτε μόδες, κάνουν κύκλους, γεγονός που δεν θα μπορούσε να μην έχει ισχύ και στο χώρο που εμείς εξετάζουμε, εκείνο του ευρύτερου heavy metal. Έτσι, το γεγονός πως μια εικοσαετία μετά την άνθιση και την εμπορική πρωτοκαθεδρία του ευρωπαϊκού power metal, το είδος φαίνεται να εξωθείται σε μια, τρόπον τινά, δεύτερη «νιότη», δεν θα πρέπει να μας κάνει καθόλου εντύπωση, έστω κι αν οι συνθήκες αυτή τη στιγμή δεν είναι ίδιες με εκείνες που ευνόησαν τη γιγάντωση του εντός της δεκαετίας του '90.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα επ’ αυτού δεν υπάρχει από τις περιπτώσεις των Majestica και Northtale, δύο νέες μπάντες του συγκεκριμένου ηχητικού χώρου που έχουν την τύχη να προωθούνται από μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες αυτή τη στιγμή στο μεταλλικό στερέωμα, τη Nuclear Blast. Για τους πρώτους και το "Above The Sky" άλμπουμ τους μας μίλησε πρόσφατα ο Δημήτρης Μωυσίδης, οπότε, και για χάρη οικονομίας χώρου, θα περιοριστούμε εδώ σε μια αναφορά μονάχα σε ό,τι αφορά τους δεύτερους και το ντεμπούτο άλμπουμ τους.

Οι Northtale, λοιπόν, αποτελούν μια νέα μπάντα στο χώρο, η οποία δημιουργήθηκε αρχικά ως project του πρώην κιθαρίστα των U.D.O., Bill Hudson. Σύντομα, οι εξελίξεις στο στρατόπεδο των Twilight Force και η αποχώρηση του Christian Eriksson από τις τάξεις τους θα οδηγούσαν στη συνεργασία του Σουηδού τραγουδιστή με τον Hudson, ενώ η προσθήκη του γνωστού ντράμερ Patrick Johansson (με συνεργασίες με τον Yngwie Malmsteen και τους W.A.S.P. μεταξύ άλλων) θα ολοκλήρωνε το βασικό δημιουργικό πυρήνα της νεοσύστατης μπάντας.

Σημαντικό ρόλο στο όλο εγχείρημα θα απολάμβανε και ο Jimmy Pitts, ένας καθόλα καταρτισμένος πληκτράς με πλούσιο βιογραφικό (και συμμετοχές σε Eternity’s End, Spastic Ink μεταξύ πολλών άλλων), ολοκληρώνοντας μαζί με τον μπασίστα Mikael Planefeldt το lineup των Northtale. Μιας μπάντας που θα μπορούσε να φέρει τον πολυφορεμένο μανδύα του supergroup, έστω και σε κλίμακα πολύ μικρότερη εκείνης που πραγματικά αντικατοπτρίζει η συγκεκριμένη έννοια, αλλά που αρκείται στο να προσπαθήσει να αναβιώσει τον '90s europower ήχο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.

Πώς αλλιώς θα αιτιολογούνταν, άλλωστε, τα όσα ακούμε κατά τη διάρκεια του "Welcome To Paradise" (τα οποία, βέβαια, έμοιαζαν λίγο-πολύ αναμενόμενα από τη στιγμή που ακούσαμε τα "Shape Your Reality" και "Higher", τα πρώτα δείγματα από το άλμπουμ); Πράγματι, το power metal των Helloween, των Stratovarius επί Tolkki, των Gamma Ray και των Hammerfall επανέρχεται στο προσκήνιο μέσα από τις δεκατρείς συνθέσεις του δίσκου, με τους Φινλανδούς και το ύστερο μουσικό όχημα του Kai Hansen να φαντάζουν ένα τουλάχιστον βήμα πιο μπροστά σε ό,τι έχει να κάνει με τα θέματα επιρροών του υλικού.

Προσωπικά, δηλώνοντας σταθερός ακροατής του εν λόγω είδους για χρόνια, δεν μπορώ να εκφραστώ με δυσαρέσκεια για τα όσα άκουσα στο ντεμπούτο των Northtale. Ακόμη και αντικειμενικά, όμως, τα πάντα μοιάζουν δομημένα ορθά, με τις εξαιρετικές νεοκλασικές κιθάρες να προσκυνούν Tolkki, το songwriting να έχει ως βασική κατευθυντήρια γραμμή τα κορυφαία άλμπουμ των επιρροών τους, είτε μιλάμε για τη ‘90s περίοδο, είτε για τα τιμημένα '80s (βλέπε τα δύο "Keeper Of The Seven Keys" και το μεγαλύτερο power metal hit, "I Want Out", του οποίου η λογική ακολουθείται αρκετά πετυχημένα εδώ στο "The Rhythm Of Life") και τα φωνητικά του Eriksson να ταιριάζουν αρκετά καλύτερα στο υλικό της νέας του μπάντας απ’ ό,τι στους Twilight Force, όντας αρκούντως υπερβατικά, αλλά δίχως παράλογες ερμηνευτικές ακροβασίες.

Συγχρόνως, τα πλήκτρα του Pitts διευρύνουν τον ήχο του σχήματος ιδανικά, είτε βγαίνοντας μπροστά με αρκετά lead μέρη στα πρότυπα των Jens Johansson και Henrik Klingenberg (Sonata Arctica), είτε δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον υπόβαθρο ενορχηστρωτικά σε κάθε σύνθεση, το οποίο καταφέρνει να γεμίζει τον κενό μουσικό χώρο επιτυχώς. Έτσι, σε ό,τι αφορά το συνολικό εκτελεστικό μέρος του δίσκου, δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο παράπονο, όπως και για τη παραγωγή που «ντύνει» το υλικό, η οποία δεν ξεφεύγει από τα γνωστά power metal πρότυπα και standards.

Εκεί που το πράγμα αρχίζει και στραβώνει λίγο είναι στη συνειδητοποίηση πως όσο κι αν απολαμβάνεις το άλμπουμ, το γεγονός πως σου φαίνεται τόσο οικείο δεν οφείλεται τόσο στο άμεσο catchiness του, όσο στο ότι κάπου έχεις ξανασυναντηθεί με πολλές από τις ιδέες που παρουσιάζει ως δικές του. Το "Playing With Fire" δανείζεται μονάχα έναν τίτλο τραγουδιού από Stratovarius, την ίδια στιγμή που το "If Angels Are Real" φαντάζει ως ένα medley των "Speed Of Light" και "No Turning Back" και το "Bring Down The Mountain" φαίνεται γραμμένο απευθείας από τον Kai Hansen και θα έβρισκε θέση σε σχεδόν οποιοδήποτε από τα τελευταία πολλά Gamma Ray άλμπουμ. Αποκορύφωμα όλων, το κλείσιμο του άλμπουμ, εκεί όπου το "Even When" «φωνάζει» "Forever" και υπενθυμίζει για ακόμη μια φορά την κυρίαρχη επιρροή των Northtale και την έλλειψη προσωπικότητας που για την ώρα παρουσιάζουν.

Από την άλλη, είναι έτσι κι αλλιώς λίγες οι power metal μπάντες που πραγματοποίησαν αξιόλογη πορεία στο χώρο έχοντας το ολόδικο τους προσωπικό ύφος, ενώ δεν πρέπει να παραβλέψουμε πως σε ορισμένες περιπτώσεις οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις και η απομάκρυνση από τον πρώιμο, σαφώς επηρεασμένο από κάποιο άλλο σχήμα, ήχο τους, οδήγησε σε αμφιλεγόμενα αποτελέσματα πολλά σχήματα του χώρου (με πρώτους και καλύτερους τους Sonata Arctica). Έτσι, σε ό,τι με αφορά, θα αφήσω τα πράγματα να εξελιχθούν προτού σχηματίσω μια συγκεκριμένη άποψη για τους νεοσύστατους Northtale, συμπεριλαμβάνοντας για την ώρα το "Welcome To Paradise" μεταξύ εκείνων των Stratovarius-related δίσκων που ακούγονται ευχάριστα για όσο διαρκούν, αλλά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι περισσότερο από μια νοσταλγική αναπόληση και μια υπενθύμιση των όσων σπουδαίων προσέφερε κάποτε το αγαπημένο αυτό ιδίωμα.

  • SHARE
  • TWEET