Twilight Force

Δεν είμαι από εκείνους που θα κρυφτούν πίσω από μια «λανθασμένη» παρελθοντική εκτίμηση τους, επιμένοντας σε αυτήν ακόμη κι αν πλέον δεν την πιστεύουν. Αντιθέτως, τα λάθη και οι εμπειρίες δεδομένα μας κάνουν καλύτερους εφόσον αξιοποιηθούν και, στην περίπτωση των Twilight Force, οφείλω να ομολογήσω πως ο ενθουσιασμός μου για το δεύτερο άλμπουμ τους υπήρξε υπέρμετρος σε σημεία, προσδοκώντας από εκείνους περισσότερα απ’ όσα ίσως μπορούν πραγματικά να προσφέρουν.

Φυσικά, oι Σουηδοί RPG metallers δεν φέρουν κάποια ευθύνη επ’αυτού, αφού το συμφωνικό τους power metal πράγματι είναι κολλητικό ανά στιγμές και οι ίδιοι εμφανίζονται απόλυτα πιστοί σε έναν ήχο που μπορεί να μην είναι πρωτότυπος ή ολόδικός τους, αλλά τον πιστεύουν και τον αξιοποιούν σχεδόν στο έπακρο των ορίων του. Όμως, σε μια εποχή που οι μπάντες «πρώτης γραμμής» του είδους, που τυγχάνει να ανήκουν στις κύριες επιρροές των Twilight Force, κυκλοφορούν νέες δουλειές που εντυπωσίασαν, προφανώς εκείνη του πιο κοντινού και ποιοτικού, αλλά και πάλι ηχητικού υποκατάστατου τους, θα περάσει - λογικά - σε δεύτερη μοίρα. Και αυτή φαντάζει η τύχη των Σουηδών, όσο τα Rhapsody projects και οι λοιπές κυρίαρχες power metal δυνάμεις παραμένουν ακμαίες.

Βέβαια, και οι ίδιοι δεν βοηθούν πολύ στο να απαγκιστρωθούν από τις συνεχιζόμενες συγκρίσεις με τους Ιταλούς Ραψωδούς, αφού παρά την αλλαγή τραγουδιστή (με τον Christian Eriksson να αποχωρεί το 2017, επανερχόμενος στο προσκήνιο φέτος με το ντεμπούτο των Northtale), η νυν επιλογή τους για τη θέση προέρχεται από την ευρύτερη Rhapsody οικογένεια και αφορά τον Alessandro Conti, μια εξαιρετική φωνή που, ωστόσο, έχει συνεργαστεί τόσο με το Luca Turilli (στους Luca Turilli’s Rhapsody) όσο και με τον Fabio Lione (στο μετριότατο Lione/Conti project) και προκαλεί τους αναμενόμενους συνειρμούς.

Αυτό είναι και το σημαντικότερο θέμα τόσο με το νέο δίσκο, όσο και με τους ίδιους τους Twilight Force, αφού αυτή τους η ετεροαναφορικότητα που τους θέλει εν γνώσει τους Rhapsody «κλώνους», δεν πρόκειται να τους οδηγήσει πιο μακριά από το να απεθύνονται σε ένα συγκεκριμένο, περιορισμένο κοινό, προερχόμενο από το σκληρό symphonic power πυρήνα. Όσο, λοιπόν, κολλητική power-ιά κι αν είναι, για παράδειγμα, το "Queen Of Eternity" ή το εναρκτήριο oμότιτλο κομμάτι, όσο πολυεπίπεδες κι αν είναι οι ενορχηστρώσεις κι εντυπωσιακές οι φωνητικές ερμηνίες του Conti (ό,τι πιο κοντινό σε χροιά και γυρίσματα στον Michael Kiske μπορεί να βρεθεί σε πρωτοκλασάτο/γνωστό τραγουδιστή), τελικά το επόμενο άλμπουμ που θα θελήσεις να ακούσεις μάλλον θα είναι το "Power Of The Dragonflame", το "Legendary Tales" ή κάποιο άλλο από την πλούσια Rhapsody δισκογραφία.

Οι οπαδοί του ιδιώματος, πάντως, θα βρουν εδώ έναν όμορφο δίσκο απόλυτα cheesy, αλλά και αξιοπρόσεκτα καλοδουλεμένου και διασκεδαστικού υλικού για να δώσουν μερικές ακροάσεις παραπάνω – έστω κι αν στην τελική εικόνα, το "Dawn Of The Dragonstar" μοιάζει να υπολείπεται τόσο του προκατόχου του, όσο και του ντεμπούτου των Twilight Force, όχι απαραίτητα ποιοτικά, όσο - κι όμως - από πλευράς προσωπικότητας και διακριτού ήχου.