Crypt Sermon

The Ruins Of Fading Light

Dark Descent (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 18/09/2019
Σημείο αναφοράς για το πώς ορίζεται το εμπνευσμένο, καλοπαιγμένο επικό doom τη σύγχρονη εποχή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα τελειώματα της τρέχουσας δεκαετίας αποδεικνύονται ιδιαίτερα πλούσια σε underground προτάσεις που αξίζουν τον χρόνο μας και με το παραπάνω, με το δεύτερο άλμπουμ των Crypt Sermon να καταφθάνει στην ώρα του για να επιβεβαιώσει τους παραπάνω ισχυρισμούς. Με τους Αμερικάνους doomsters να μας συστήνονται, μια τετραετία νωρίτερα, με το εξαιρετικό "Out Of The Garden" ντεμπούτο τους και να θέτουν υποψηφιότητα ως η πιο ελπιδοφόρα από τις νεοεισελθείσες μπάντες εντός του epic doom ιδιώματος, το "The Ruins Of Fading Light" φαντάζει ως ο πιο αναμενόμενος δίσκος τους μέχρι τον επόμενο.

Είναι δεδομένο, ωστόσο, πως για τον έναν ή τον άλλο λόγο, το δεύτερο άλμπουμ των Crypt Sermon κρίνεται σαφώς πιο αυστήρα απ’ όσο ίσως θα άρμοζε, καθώς διαδέχεται ένα ντεμπούτο που έθεσε νέα ποιοτικά όρια με βάση τα σύγχρονα δεδομένα του είδους του. Κοινώς, το "Out Of The Garden" στέκεται ως ένα από τα τέσσερα-πέντε εκείνα doom άλμπουμ της δεκαετίας που οφείλει κάποιος να ακούσει, με αποτέλεσμα να επηρεάζει εμμέσως και την ακρόαση και αξιολόγηση του διαδόχου του, όσο κι αν κάποιος προσπαθήσει να το αποφύγει.

Το θέμα μας, βέβαια, δεν είναι να προβούμε σε άσκοπες συγκρίσεις, πόσο μάλλον μεταξύ των δύο μοναδικών δίσκων ενός σχήματος που τώρα ουσιαστικά αρχίζει να αποκαλύπτει το εύρος των δυνατοτήτων του, αλλά να διαπιστώσουμε τί έχει να μας προσφέρει το "The Ruins Of Fading Light", σε μια χρονιά με μεγάλες συγκινήσεις για τον κλασικό metal ήχο αλλά και με συγκεκριμένες προτάσεις που ξεχωρίζουν στον χώρο του παραδοσιακού doom. Έτσι, ξεδιπλώνοντας τις χάρες του εντός 55 λεπτών και έχοντας τουλάχιστον πέντε συνθέσεις (εκ των συνολικά οκτώ, αν εξαιρέσουμε τα δύο ιντερλούδια που ξεπερνούν ελάχιστα το ένα λεπτό το καθένα) που μπορούν να δικαιολογήσουν τους πομπώδεις και μεγαλόστομους επαίνους στο έπακρο, φυσικά κι έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που δεν στέκεται μονάχα ως ένας ηχητικός σύνδεσμος του επιβλητικού epic doom παρελθόντος (βλέπε τα αραβουργήματα των Candlemass και Solitude Aeturnus κατά κύριο λόγο) με το παρόν, αλλά αναβιώνει το μεγαλείο των επιρροών του, θέτοντας τους δικούς του, προσωπικούς κανόνες.

Άλλωστε, μπορεί τα (φανταστικά) leads των Jansson και Lipczynski να χρωστούν τα πάντα στην τεχνοτροπία και το συναίσθημα των όσων «κεντούσε» στην εξάχορδη ο Lars Johansson στα κλασικά Candlemass άλμπουμ, μπορεί η επιρροή που έχουν ασκήσει οι Διόσκουροι του epic doom στον ήχο της μπάντας να διαφαίνεται έντονη σε στιγμές όπως το μεγαλοπρεπές "Beneath The Torchfire Glare", ή το εντυπωσιακό Sabbath-meets-Solitude "The Snake Charmer", αλλά η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως όλα ετούτα παρουσιάζονται με τέτοια στόφα και τόση προσοχή στη λεπτομέρεια που συναρπάζουν δίχως να προβληματίζουν για την προέλευση τους.

Μέσα σε όλα, και με το δίσκο να κρύβει κάποια doom «διαμαντάκια» που ανακαλύπτεις ακρόαση με την ακρόαση (όπως το ιδιόμορφο "Christ Is Dead") αλλά και να ολοκληρώνεται την ομότιτλη σύνθεση, μια από τις σπουδαιότερες που έχει ολοκληρώσει μέχρι σήμερα το σχήμα, εντύπωση προκαλεί η ερμηνευτική διαφοροποίηση που επιχειρεί εδώ ο Brooks Wilson (ο οποίος έχει επιμεληθεί και το πανέμορφο εξώφυλλο - το οποίο προσωπικά μου έφερε ευχάριστους Cathedral συνειρμούς). Ακολουθώντας περισσότερο το ένστικτο του παρά κάποια συγκεκριμένη φωνητική προσέγγιση και ακροβατώντας μεταξύ διαθέσεων και ορίων, παραθέτει μερικές από τις πιο προσωπικές ερμηνείες που έχουμε ακόυσει στο χώρο και κερδίζει εν τέλει τις εντυπώσεις, παρά το όποιο αρχικό «μούδιασμα» μπορεί να υπήρξε για το κατά πόσο αυτές προσδίδουν ή αφαιρούν από το τελικό αποτέλεσμα.

Υποστηρίζοντας τόσο οπτικά όσο και ηχητικά το σκοτεινό, μεσαιωνικό/epic doom προσανατολισμό τους και αρχίζοντας να αποκτούν τον ολόδικο τους ήχο παρά τις βαρυσήμαντες επιρροές που καθορίζουν τον ήχο τους, οι Crypt Sermon μας παραδίδουν έναν καθόλα άξιο διάδοχο του "Out Of The Garden", ο οποίος με τη σειρά του αναμένεται να αποτελέσει σημείο αναφοράς για το πώς ορίζεται το εμπνευσμένο, καλοπαιγμένο παραδοσιακό doom τη σύγχρονη εποχή. Σαφέστατα προτεινόμενο.

YouTube

  • SHARE
  • TWEET