Rhapsody Of Fire

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που συζητούσαμε για την περίπτωση των σύγχρονων Rhapsody Of Fire, με αφορμή την τότε νέα συλλογή που είχε σκοπό να συστήσει τον καινούργιο τους τραγουδιστή, Giacomo Voli, στο κοινό τους. Έτσι, δύο χρόνια μετά, το νέο άλμπουμ των ανανεωμένων Ιταλών symphonic/power metallers είναι γεγονός, παρουσιάζοντας μας μια ολοκαίνουργια ιστορία (με τον τίτλο "The Nephilim's Empire Saga" και τη φωνητική συμμετοχή/απαγγελία του αξέχαστου Christopher Lee να την επισφραγίζει), αλλά και τις πραγματικές δυνατότητες του νέου τους line-up, το οποίο ελάχιστα θυμίζει εκείνα του άμεσου ή πιο μακρινού παρελθόντος (καθώς, μονάχα ο Alex Staropoli και ο Roberto De Micheli εμφανίζουν δεσμούς με εκείνο).

Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως τα όσα διαδραματίζονται παράλλλα με την ύπαρξη των Rhapsody Of Fire προκαλούν για ένα σχόλιο, αφού η σαπουνόπερα ανάμεσα σε πρώην, νυν κι επόμενα μέλη της μπάντας καλά κρατεί. Με τους «αυθεντικούς» (μόνο στα λόγια) Rhapsody να πραγματοποιούν πριν λίγο καιρό την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους (φυσικά, χωρίς το ιδρυτικό μέλος και βασικό τους συνθέτη ανά τα χρόνια Alex Staropoli, αλλά με τους Turilli, Alex Holzwarth και τον - αποχωρήσαντα από τους Rhapsody Of Fire για να προσχωρήσει στη "farewell tour" Rhapsody έκδοση - Fabio Lione) και, αμέσως μετά, τους Luca Turilli και Fabio Lione να συνεργάζονται σε ένα νέο project υπό τον τίτλο Turilli/Lione Rhapsody (και τον Turilli να βάζει για αυτόν το λόγο στον «πάγο» τους Luca Turilli’s Rhapsody), καταλαβαίνει κανείς πως ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα σε αυτήν την κωμικοτραγική αντιπαράθεση μεταξύ παλιών συνοδοιπόρων.

Αν, δε, συνυπολογίσουμε και τα σχόλια του Fabio Lione σχετικά με το θέμα, ο οποίος λίγο-πολύ υποστήριξε πως η αυθεντική μπάντα πλέον δεν υπήρχε, καθώς τα μέλη που την απάρτιζαν έχουν καλλιτεχνικές διαφορές και θέλουν να παίζουν διαφορετικό είδος μουσικής (ασχέτως αν κάθε Rhapsody εκδοχή καταλήγει να ακούγεται σαν τους... Rhapsody), η εξέλιξη της όλης ιστορίας ακολουθεί μια λογική του παραλόγου, οπότε και θα αποφύγουμε κάποια επιπλέον άποψη, αφήνοντας τα πράγματα να μιλήσουν από μόνα τους.

Επιστρέφοντας στο νέο άλμπουμ των Rhapsody Of Fire, οφείλω να ομολογήσω πως προσωπικά βρέθηκα προ μιας μεγάλης εκπλήξεως, καθώς το "The Eighth Mountain" φαντάζει ως το κορυφαίο άλμπουμ οποιονδήποτε Rhapsody από την εποχή του πολύ καλού "The Frozen Tears Of Angels". Πραγματικά, σε μουσικό επίπεδο, ακούμε το πληρέστερο, πιο ψυχαγωγικό και ουσιώδες υλικό που μας έχουν παρουσιάσει την τελευταία δεκαετία, σε έναν δίσκο απολαυστικό και μαεστρικά δημιουργημένο για να ακούγεται με το ίδιο ενδιαφέρον σε όλο το σύνολο του.

Οι κιθάρες του Roberto De Micheli για πρώτη φορά βγαίνουν τόσο μπροστά και τον αναδεικνύουν σε άξιο συμπαραστάτη του Alex Staropoli, σβήνοντας την ανάμνηση του Luca Turilli και μπορώντας να ισορροπήσουν το ζύγι μεταξύ των keyboard/συμφωνικών και των πιο heavy/power metal στιγμών με άνεση. Δίχως, όμως, αμφιβολία, ο (μακρινής ελληνικής καταγωγής) πληκτράς του σχήματος παραμένει ως ο mainman εκείνου, δείχνοντας πως ακόμη και δίχως ουσιαστικά κανένα μέλος από την κλασική σύνθεση της μπάντας, έχει την ικανότητα να δημιουργήσει μια δουλειά που να διατηρεί όλα τα Rhapsody χαρακτηριστικά αναλλοίωτα και δίχως κάποιο να λείπει εμφανώς στον ακροατή - τουλάχιστον ως επί το πλείστον.

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, είναι ίσως και η μοναδική ένσταση που μπορεί να υπάρξει σχετικά με το "The Eighth Mountain", αφού αν απουσιάζει κάτι στις πρώτες ακροάσεις, αυτό είναι η φωνή και οι ερμηνείες του Fabio Lione, οι οποίες και υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της πορείας τους μέχρι και το 2016. Με το Giacomo Voli, να παρουσιάζεται κάπως «ανορθόδοξα» στους οπαδούς της μπάντας μέσω της συλλογής "Legendary Years", είναι γεγονός πως οι συγκρίσεις μονάχα θετικές δεν υπήρξαν για το νυν τραγουδιστή της μπάντας, αν και αδίκως σε ένα σημαντικό ποσοστό.

Σίγουρα, ο Voli δεν είναι Lione, όχι τόσο σε ό,τι αφορά την ποιότητα και την έκταση της φωνής του, αλλά κυρίως λόγω ειδικού βάρους, διαφορετικού ηχοχρώματος και... συνήθειας. Ναι, συνήθειας, αφού το όνομα και οι ερμηνείες του Lione είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το όνομα Rhapsody, οπότε οποιοσδήποτε αποτελούσε τον άμεσο διάδοχο του θα αντιμετωπιζόταν με δυσπιστία, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Ωστόσο, ο νεαρός Ιταλός τραγουδιστής τα καταφέρνει περίφημα στο νέο δίσκο, όντας ερμηνευτικά αλάνθαστος και προσπαθώντας να αφήσει και το προσωπικό του στίγμα όπου είναι δυνατόν (αν και με τις φωνητικές γραμμές να ακολουθούν - λογικά - εκείνες του προκατόχου του, αυτό δεν είναι τόσο διακριτό). Βέβαια, θεωρώ πως στον επόμενο δίσκο θα διαφανεί κατά πόσο μπορεί να δώσει κάτι παραπάνω στο σχήμα, αφού το "The Eighth Mountain" όσο αρμονικά κι αν κυλάει, σίγουρα αποτελεί έναν ασφαλή δίσκο, που προσπαθεί - και καταφέρνει - να επαναφέρει την κανονικότητα για κοινό και μπάντα (άσχετο, αλλά αξίζει τσεκάρισματος και η πορεία του Voli πριν την είσοδο του στους Rhapsody, όχι τόσο για τη συμμετοχή του στην ιταλική εκδοχή του The Voice - αν και η παρουσία του εκεί παρουσιάζει ενδιαφέρον, με αποκορύφωμα μια φανταστική ερμηνεία στη διασκευή του "Impressioni Di Settembre" των Premiata Forneria Marconi - αλλά για μια πληρέστερη άποψη για τις φωνητικές του δυνατότητες).

Όπως και να 'χει, τηρουμένων των συνθηκών, της συνθετικής «καθίζησης» τους εντός των '10s και, γενικότερα, της όλης κατάστασης γύρω από τη Rhapsody κληρονομιά, το "The Eighth Mountain" αποτελεί έναν μικρό δημιουργικό θρίαμβο, αλλά και μια εμφατική πρώτη νίκη του Staropoli σε αυτό το παιχνίδι ονοματολογίας κι εντυπώσεων με τους Turilli και Lione. Άλλωστε, αφού δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη συνέχεια της σαπουνόπερας ανάμεσα τους, ας ελπίσουμε τουλάχιστον η «ανταπάντηση» να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα.