Turilli/Lione Rhapsody

Φτάσαμε, λοιπόν, στο τελευταίο επεισόδιο της πολύκροτης Rhapsody σαπουνόπερας, με το "Zero Gravity" να αποτελεί τη δισκογραφική «απάντηση» στο "The Eighth Mountain" των Rhapsody Of Fire που προηγήθηκε μέσα στη χρονιά που διανύουμε. Η εκδοχή της ιταλικής μπάντας κατά τους Luca Turilli και Fabio Lione φαντάζει αυτή τη στιγμή ό,τι πιο κοντινό στην μπάντα που προϋπήρξε του σχίσματος των δύο με τον Alex Staropoli, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με τα πρόσωπα που την απαρτίζουν (καθώς, εκτός από τους προαναφερθέντες μουσικούς, το όνομα των οποίων βρίσκεται σε πρώτο πλάνο σε αυτήν την κυκλοφορία, συναντάμε και το rhythm section της 2004 - 2011 περιόδου των αυθεντικών Rhapsody, αλλά και τον Dominique Leurquin, δεύτερο κιθαρίστα της μπάντας για τη δεκαετία του 2000).

Θεωρώ, πάντως, άνευ ουσίας να σχολιάσουμε για ακόμη μια φορά την κατάσταση από την οποία προέκυψαν ουσιαστικά δύο εκδοχές της ίδιας μπάντας, οι οποίες και διατηρούν - θεωρητικά - το ίδιο δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται ως το "real deal", έστω κι αν στην περίπτωση των Rhapsody είναι υπέρ τους πως έχουν κρατήσει μια μετριοπαθή στάση σε ό,τι αφορά τις δηλώσεις τους προς τα έξω, τουλάχιστον σε σύγκριση με άλλα πρόσφατα παραδείγματα αντίστοιχης φύσεως (βλέπε την κατάσταση στους Batushka). Έτσι, αφήνοντας στο μεγαλύτερο βαθμό μονάχα τη μουσική να μιλήσει, η υπερπροσφορά σε κυκλοφορίες φαντάζει μάλλον ευπρόσδεκτη για τον οπαδο του είδους και της μπάντας, ειδικά όταν τα αποτελέσματα είναι άνω του μετρίου.

Μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση (κι έχοντας κατά νου και το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Rhapsody Of Fire) είναι εμφανέστατες οι δημιουργικές διαφορές για τις οποίες μίλησαν και οι δύο πλευρές και στις οποίες οφείλεται το χάσμα που έφερε τη μεταξύ τους ρήξη, ασχέτως του γεγονότος πως κατ’ουσίαν μιλάμε για την ίδια symphonic metal βάση. Εκεί, όμως, που η μπάντα του Alex Staropoli εμμένει στην ίδια, δοκιμασμένη συνταγή και αναπαράγει τον κλασικό Rhapsody ήχο με την αντίστοιχη (RPG) θεματολογία, η πλευρά των Turilli και Lione εμπλουτίζει τον ήχο της με στοιχεία απρόσμενα, με έντονο το θεατρικό και το σινεματικό στοιχείο και την επιρροή των Queen κάτι παραπάνω από εμφανή σε διάσπαρτα σημεία εντός του υλικού.

Θεωρώντας, προσωπικά, τον Luca Turilli αρκετά πιο «ανήσυχο» σαν συνθέτη από τον Alex Staropoli, έχοντας να παρουσιάσει αρκετά δείγματα του πολύπλευρου δημιουργικού του ταλέντου στα κατά καιρούς project που «έτρεχε» είτε ταυτόχρονα είτε κατόπιν της παρουσίας του στους Rhapsody, φαίνεται πως στο "Zero Gravity" φθάνει όσο πιο κοντά γίνεται στο προσωπικό του magnum opus, εκείνο το δίσκο που συνδυάζει κάθε πτυχή του δημιουργικού του οίστρου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με ευρύτητα σκέψης κι εκτελεστική δεινότητα που δεν αμφισβητείται επ’ ουδενί, το νέο καλλιτεχνικό του εγχείρημα έρχεται να του δώσει το δίκιο με το μέρος του, αιτιολογώντας την αποχώρηση του από τους Rhapsody Of Fire με καθαρά δημιουργικά κριτήρια, αλλά συγχρόνως απελευθερώνοντας τον από τα ναι μεν αγαπημένα για πολλούς από εμάς, αλλά εξίσου συγκεκριμένα όρια του κλασικού Rhapsody ήχου.

Όσο, δε, για την παραγωγή που «ντύνει» το άλμπουμ, στα αυτιά μου φαντάζει ως μια από τις πιο άρτιες προσπάθειες που έχω ακούσει στον ευρύτερο χώρο του σκληρού ήχου, όντας πολυδιάστατη και πραγματικά λειτουργώντας υπέρ του συνόλου, δίχως όμως να ωθεί σε υστέρηση τα επί μέρους στοιχεία της εκάστοτε σύνθεσης. Μαζί, λοιπόν, με τις σταθερά εξαιρετικές ερμηνείες του Fabio Lione, ο οποίος βρίσκεται ξανά στο «φυσικό του περιβάλλον» κι έχει έναν συνθέτη που γνωρίζει άριστα τις δυνατότητες του, το "Zero Gravity" εκπλήσσει με την πολύπλευρη του φύση, αποκαλύπτοντας με κάθε επιπλέον ακρόαση νέα στοιχεία.

Προφανώς, η μουσική δεν είναι ένας τομέας ανταγωνισμού μεταξύ μουσικών, αλλά οι ιδιαίτερες συνθήκες που επιβάλλονται από την ονομασία του συγκεκριμένου project και την ιστορία που κουβαλούν τα μέλη του, μας ωθούν σε αδόκιμες συγκρίσεις με την άλλη πλευρά του Rhapsody νομίσματος. Έτσι, σε αυτήν την άτυπη μάχη των εντυπώσεων και με γνώμονα καθαρά το καλλιτεχνικό εκτόπισμα των δύο φετινών Rhapsody-related κυκλοφοριών, το "Zero Gravity" μοιάζει να υπερτερεί του "The Eighth Mountain" μονό και μόνο λόγω των συνθετικών ρίσκων που παίρνει (και του «βγαίνουν»), οδηγώντας πάντως και τις τρεις πλευρές (εκείνες των ακροατών και των δύο σχημάτων) σε μια "win-win" συνθήκη.

YouTube