Rhodium

Μόλις πέρυσι μιλούσαμε για την περίπτωση των Rhodium, τότε με αφορμή το ντεμπούτο τους άλμπουμ, αναφερόμενοι σε μια μπάντα που θα μπορούσε να λογίζεται ως μια μελλοντική ελπίδα του εγχώριου heavy/power. Δεν άργησε να έρθει ο καιρός για το δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα, πλέον με τον Μιχάλη Λίβα πίσω από το μικρόφωνο, και οι Αθηναίοι metallers φαίνεται πως έχουν πραγματοποιήσει σημαντικά βήματα προόδου, αξιοποιώντας στο έπακρο την πιο εύπλαστη φωνή του Έλληνα ερμηνευτή (σε σχέση με εκείνη του προκατόχου του, Billy Vass).

Με τo ύφος τους να παραμένει κάπου μεταξύ των '90s Stratovarius και των Iced Earth, έχοντας κιθάρες που δεν φοβούνται να απαρνηθούν ανά στιγμές τη μελωδική τους φύση, ωθούμενες σε σαφώς πιο σκληρά θέματα και έντονο riffing, είναι το επίπεδο του songwriting που διαφοροποιεί υπέρ τους τις όποιες εντυπώσεις είχαμε προλάβει να διαμορφώσουμε για το ποιόν τους.

Σαφώς πιο ποικιλόμορφο και με απλές αλλά έξυπνα βαλμένες ενορχηστρώσεις να εντείνουν τις συναισθηματικές μεταπτώσεις της μουσικής τους, το επίπεδο των συνθέσεων παραμένει υψηλό, χαρίζοντας μας ανά στιγμές συνθέσεις όπως το "Man Of Honor" (με το ξεκάθαρο Slayer-ικό του riff), το "The Emperor" (το οποίο ξεκινάει σαν Nightwish προ-"Once", συνεχίζει με μια εμφατική μελωδία που σου καρφώνεται στο μυαλό, για να εξελιχθεί σε ένα τραγούδι που εύκολα θα ήταν από τις κορυφές του "Elements Pt.2") ή το "Tapestry Of Time".

Όπως προαναφέρθηκε, η παρουσία του Λίβα πίσω από το μικρόφωνο είναι καταλυτικής σημασίας, αφού οι φωνητικές του αρετές είναι ταμάμ για το συγκεκριμένο είδος, με τον ίδιο να έχει δουλέψει πολύ και να έχει εξελιχθεί σαν ερμηνευτής από τότε που τον πρωτογνωρίσαμε. Το μόνο «προβληματικό», αν μπορεί να το δει κανείς ως τέτοιο, είναι το γεγονός πως ο ίδιος συμμετέχει σε αρκετές μπάντες, δισκογραφώντας μαζί τους τις ίδιες περίπου περιόδους (με ένα πρόσφατο παράδειγμα να είναι οι Βολιώτες Silent Winter), οπότε μοιράζει την προσωπικότητα που προσδίδουν τα φωνητικά του στο εκάστοτε υλικό και σε παραπάνω από ένα σχήματα.

Διόλου κακό, προφανώς, για τον ίδιο (άλλωστε, μιλάμε κατά βάση για ένα ικανότατο hired gun για το συγκεκριμένο ήχο, με τη θέση του στην προσωπική μπάντα που συνόδευε τον Timo Tolkki ζωντανά να φαντάζει ως η - ας πούμε - εξαίρεση του κανόνα), ούτε βέβαια για τις μπάντες βραχυπρόθεσμα, αν και μεσο/μακροπρόθεσμα ίσως στερήσει σε εκείνες τη μοναδικότητα που προσφέρει η χροιά και το performance ενός τραγουδιστή στο εκάστοτε σχήμα.

Ανακαλώντας στο νου την προηγούμενη φορά που είχα μιλήσει για τους Rhodium, πραγματικά χαίρομαι που μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όχι μόνο επανήλθαν στη δισκογραφία, αλλά βελτιώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που να μιλάμε με άλλα δεδομένα πλέον για το τί μας επιφυλάσσουν στο μέλλον. Μέχρι τότε, όμως, το "Sea Of The Dead" θα κάνει καλή συντροφιά στο οπαδό του πολύπαθου τα τελευταία πολλά χρόνια power metal, συνεχίζοντας το καλό σερί εγχώριων κυκλοφοριών του είδους.