Evergrey

The Atlantic

AFM (2018)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 15/01/2019
Όμορφο σιγουράκι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Φαίνεται πως οι Evergrey περνάνε μια δεύτερη εφηβεία τα τελευταία χρόνια, με το υπέροχο "Hymns For The Broken" να τους έχει αναζωογονήσει τόσο δημιουργικά όσο και εμπορικά. To "The Atlantic" κλείνει κατά κάποιο τρόπο μια θεματική τριλογία δίσκων της μπάντας, και γι ακόμη μια φορά, βασίζεται σε δυνατές κιθάρες, πλήκτρα και την μοναδική φωνή του Tom Englund για να δημιουργήσει μια φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα.

Το "The Atlantic" είχε τις περιπέτειές του κατά τη δημιουργία του, αφού το στούντιο των Evergrey εκλάπη στο ξεκίνημα σχεδόν της ηχογράφησης του δίσκου, και η απογοήτευση αλλά και ο θυμός διαμόρφωσαν το μουσικό αποτέλεσμα, όπως έχει πει και η ίδια η μπάντα. Η πρώτη προφανής επιρροή εντοπίζεται στη βαρύτητα του ήχου, αφού ακούμε μερικά διαολεμένα riff όπως το εισαγωγικό του "A Silent Arc" ή το κλείσιμο του "End Of Silence", με ανεβασμένες ταχύτητες, ενώ σίγουρα και η μπομπάτη παραγωγή βοηθά κατά πολύ στο να δημιουργήσει ένα ισοπεδοτικό ηχητικό αποτέλεσμα.

Ωστόσο, όπως και το προ τριετίας "The Storm Within", δείχνει να κινείται σε περισσότερο ρηχά και ασφαλή νερά, παρά σε έναν ατλαντικό ωκεανό. Υπάρχει μια μεγαλύτερη έμφαση στο ορχηστρικό κομμάτι, με πρωταγωνιστικά πλήκτρα που προσωπικά θεωρώ καίρια και πολύ δημιουργικά παρά την απλότητά τους, αλλά και πάλι φαίνεται πως οι Εvergrey δεν είναι διατεθειμένοι να ξεφύγουν από την πετυχημένη συνταγή των τελευταίων δίσκων.

Δε θεωρώ πως αυτό είναι απαραίτητα κακό, ειδικά όταν γράφουν κομματάρες σαν το "Currents" και το πανέμορφο "Departure" που θεωρώ και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου. Αυτό το στοιχειωτικό πιάνο, με την prog νοοτροπία και τη μαγευτική φωνή του Tom είναι η ουσία των Evergrey παγιδευμένη σε μερικά λεπτά μουσικής.

Η γενική αίσθηση που αποκομίζω σε κάθε ακρόαση του "The Atlantic", είναι πως είναι ένας ακόμη τίμιος και ωραίος δίσκος από τη μπάντα, ωστόσο ελπίζω να ξεφύγουν λίγο από την παγίδα της επανάληψης στην επόμενη δουλειά τους. Νιώθω οτι ήθελαν να πάνε λίγο παραπέρα, χωρίς όμως να θέλουν να ξενίσουν το κοινό, να μην το παρακάνουν. Από τέτοιες μπάντες φυσικά περιμένεις και ανυπομονείς να πάρουν το ρίσκο και να μεγαλουργήσουν.

Για να μην μιλάω όμως για προσδοκίες και το ιδεατό που για τον καθένα είναι διαφορετικό, είμαι σίγουρος πως το "The Atlantic" θα ικανοποιήσει στο έπακρο όσους αγάπησαν τα "Hymns For The Broken" και "The Storm Within". Είναι αναμφίβολα μια ποιοτικότατη δουλειά, όσο «ασφαλής» κι αν μπορεί να θεωρηθεί. Φυσικά και ανυπομονούμε και για την απογείωση των κομματιών σε ένα επερχόμενο live.

  • SHARE
  • TWEET