Skyclad, Dreamrites @ Temple, 14/04/19

Αν δεν το έζησες είναι δύσκολο να το πιστέψεις

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 16/04/2019 @ 16:12

Για την περίπτωση των Skyclad τα έχουμε πει πλέον ευτυχώς αρκετές φορές (για μία σύνοψη μπορείτε να ανατρέξετε στον οδηγό της δισκογραφίας τους που παρουσιάσαμε προ μίας εβδομάδας), οπότε αντί προλόγου θα αρκεστούμε στο ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα με εξαιρετικό υλικό που αποτελείται από θαυμάσιους ανθρώπους και ακολουθείται ακόμη από πιστούς οπαδούς.

Η δεύτερη εν Ελλάδι περιοδεία των Βρετανών έκλεισε το βράδυ της Κυριακής στο Temple με τρόπο πανηγυρικό και μοναδικό support από τους Dreamrites, οι οποίοι τους είχαν ακολουθήσει και στο προ διετίας ολιγοήμερο ταξίδι τους στα μέρη μας. Καλά προβαρισμένοι, με χαλαρή διάθεση και πολύ καλό ήχο, οι Λαρισαίοι παρουσίασαν το maidenικό, speedαριστό metal τους στα 50 σχεδόν λεπτά που διήρκεσε το σετ τους, κερδίζοντας και αυτή την φορά θετικά σχόλια.

Dreamrites

Από ένα σύνολο καλών παικτών ξεχώρισε και πάλι ο τραγουδιστής, και για την σκηνική του παρουσία αλλά κυρίως για τις φωνητικές του ικανότητες, καθώς φέρνει αρκετά στον Dickinson, γεγονός που μόνο θετικά μπορεί να κριθεί, όπως και το ότι κοπανιόταν στους Skyclad. Σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή τους στο Κύτταρο το 2017 φάνηκε να έχουν κάνει βήματα προς τα εμπρός, ενώ υποσχόμενο είναι και το καινούριο υλικό από το επερχόμενο, δεύτερο άλμπουμ τους. 

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όσο ευχάριστα βλέπαμε τους Dreamrites, τόσο μεγάλωνε η προσμονή για τους Skyclad, λες και θα τους βλέπαμε για πρώτη φορά, καθώς ήμασταν σίγουροι ότι θα πραγματοποιήσουν μία ακόμη τρομερή εμφάνιση. Βασική διαφορά ήταν ότι θα βλέπαμε το σχήμα επιτέλους με δύο κιθαρίστες, τους κυρίους Ramsey και Pugh, οι οποίοι μεγαλούργησαν την περίοδο '92-'95, ενώ ο χώρος, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, θα έδινε διαφορετική διάσταση στη βραδιά.

Skyclad

To συνηθισμένο ξεκίνημα με τα ακατάπαυστα χτυπήματα του Aaron Walton στο "Earth Mother, The Sun And The Furious Host" είναι ιδανικό και το ανέκαθεν highlight "Spinning Jenny" έρχεται στα καπάκια πολύ νωρίς για να βάλει φωτιά στο σχετικά γεμάτο Temple. Για τα επόμενα εννέα τραγούδια από όλες τις περιόδους τις δισκογραφίας των Βρετανών όλα θα κυλήσουν ιδανικά, με τρομερές εκτελέσεις και την διάθεση όλων να βρίσκεται στα ύψη. Πρώτα μεταξύ ίσων εξ αυτών θα χαρακτήριζα το συναισθηματικά φορτισμένο "The One Piece Puzzle" και το "Words Fail Me" από το προπέρσινο "Forward Ιnto Τhe Past" με τις τρομερά σόλο των Ramsey και Pugh.

Από το "The Parliament Of Fools" μάλιστα και μέχρι το τέλος του κανονικού σετ φτάσαμε στα κόκκινα, με σχεδόν ολόκληρο το Temple να βρίσκεται σε κατάσταση παροξυσμού, ειδικά τον Ramsey να κοπανιέται χωρίς αύριο, και τα crowdsurfing να είναι ακατάπαυστα, με αποκορύφωμα έναν τύπο που ξεκινάει από μπροστά και φτάνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέχρι το merchandise, στρίβοντας και προσγειωνόμενος τελευταία στιγμή πριν βρεθεί μέσα στο μπαρ (το άλλο μεγάλο surf συνέπεσε με την στιγμή του τελικού φινάλε, με τον πρωταγωνιστή απλά να «παγώνει» στον αέρα). Κλασικός χαμός φυσικά έγινε στο "Anotherdrinkingsong", με τον Ridley να παρουσιάζει την "Zorba The Greek" edition μετά το break και πριν το grand finale του τραγουδιού.

Skyclad

Το συγκρότημα μπορεί να αποχαιρέτησε καταρχάς νωρίς, ήταν όμως βέβαιο ότι θα είχαμε αρκετά τραγούδια στο encore, για να καταλήξουμε εν τέλει με setlist ίδιο με της βραδιάς στο Eightball το προηγούμενο βράδυ, σε «ένα μικρό χωριό στα βόρεια», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και αστειευόμενος ο πολύ ευδιάθετος Kevin Ridley (είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάποιο αντίστοιχο αστείο θα έκανε για την Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη). Στο πρώτο encore είχαμε την θρυλική διασκευή στο "Emerald" των Thin Lizzy και το πάλαι ποτέ hit "Thinking Allowed" προς τέρψη των γηραιών οπαδών, ενώ το δεύτερο περιελάμβανε το ηλεκτρακουστικό "History Lessens", για να κλείσει οριστικά η βραδιά με το καταπληκτικό "The Declaration Of Indifference".

Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που θαρρείς πως δεν μπορείς να βρεις λόγια για να εκφράσεις την ευφορία που προκαλεί μια συναυλία, και σχεδόν όλα τα live των Skyclad αποτελούν τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικά το βράδυ την Κυριακής, μπορεί στο «κλουβί» του Temple να μην είχαμε την άνεση που είχαμε τις προηγούμενες φορές στο Κύτταρο και όπου κατά την γνώμη μου θα πρέπει να επιστρέψουν την επόμενη φορά οι Βρετανοί, η φάση όμως που δημιουργήθηκε σε ένα τόσο κλειστό περιβάλλον ήταν ανεπανάληπτη, και είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι έγινε αν δεν ήταν παρόν, όσο καλή και αν είναι η περιγραφή.

Skyclad

Για την ιστορία, με δεδομένη την δυσκολία να βγει καλός ήχος από ένα τόσο φορτωμένο παικτικά σχήμα, το αποτέλεσμα δεν ήταν άσχημο, με μοναδικό σοβαρό θέμα τον Ramsey που ακουγόταν πολύ χαμηλά, ενώ προφανώς αξίζει μια αναφορά στον βράχο και ιδρυτικό μέλος Graeme English, και φυσικά στην αξιαγάπητη Georgina που συνέχισε για μία ακόμη φορά «το βιολί της». Περαιτέρω αναφορά στον μεγάλο απόντα Martin Walkyier δεν νομίζω πλέον ότι χρειάζεται, και νομίζω ότι σε αυτό συμφωνούν όσοι συνεχίζουν -και θα συνεχίσουν- να βλέπουν για πρώτη φορά τους Skyclad μετά το Ρόδον στα '90s.

Ανανεώνουμε λοιπόν το ραντεβού με τους lads από το Newcastle για του χρόνου ή βαριά του παραχρόνου, ελπίζουμε με νέο άλμπουμ, και συνεχίζουμε να ακούμε τους τρομερούς δίσκους και τα καταπληκτικά τραγούδια που μας έχουν χαρίσει. Δυο μέρες μετά άλλωστε, οι μελωδίες συνεχίζουν να κουδουνίζουν στο κεφάλι μου, και φαντάζομαι στα κεφάλια όσων βρέθηκαν στο Temple, προκαλώντας όχι πονοκέφαλο, αλλά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης

SETLIST
 

Earth Mother, The Sun And The Furious Host
Spinning Jenny
Another Fine Mess
Change Is Coming
Cry Of The Land
The Song Of No-Involvement 
No Deposit, No Return 
Cardboard City 
The One Piece Puzzle 
Words Fail Me 
The Widdershins Jig
The Parliament Of Fools
The Antibody Politic
Great Blow For A Day Job
Penny Dreadful
Anotherdrinkingsong
Inequality Street

Encore 1:

Just What Nobody Wanted
Emerald (διασκευή Thin Lizzy)
Thinking Allowed

Encore 2:

The Wickedest Man In The World
History Lessens
The Declaration Of Indifference

  • SHARE
  • TWEET