Manowar

Όταν έχουν περάσει σχεδόν επτά χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ με πρωτότυπο υλικό, το μεγαλύτερο διάστημα που έχει μεσολαβήσει ανάμεσα σε δύο κανονικές κυκλοφορίες για τους Manowar, και ξέρεις ότι λογικά δεν θα υπάρχει άλλη ευκαιρία, οι απαιτήσεις για ένα grand finale είναι αυξημένες. Το τελευταίο κατά τα φαινόμενα άλμπουμ των Αμερικανών θρύλων με τίτλο "The Final Battle" φαίνεται πως θα είναι χωρισμένο σε τρία EP, με το πρώτο μέρος να κυκλοφορεί ήδη, προκαλώντας τουλάχιστον ανάμεικτες εντυπώσεις.

Καθώς το συγκρότημα βρίσκεται σε περιοδεία, η οποία τρέχει μέχρι τις 20 Απριλίου και θα συνεχιστεί τον Ιούνιο περνώντας και από την χώρα μας, ίσως ήθελε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία κυκλοφορώντας νέο υλικό, ακόμη και αν δεν πρόκειται για ολοκληρωμένο άλμπουμ. Με τις διαφορές που υπάρχουν όμως ανάμεσα στα τέσσερα τραγούδια του "The Final Battle I", σε συνδυασμό με τον αυξημένο ρόλο του μόνιμου μαέστρου Joe Rozler, χάνεται καταρχάς το πλεονέκτημα της σχετικής ομοιογένειας και προκαλείται σύγχυση στον ακροατή αναφορικά με την ταυτότητα και την κατεύθυνση του νέου υλικού.

Πρώτο κατά σειρά κομμάτι είναι το ορχηστρικό, κινηματογραφικού ύφους "March Of The Heroes Into Valhalla" που δεν έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό πέραν του εισαγωγικού του ρόλου, ενώ το "Blood Αnd Steel" που ακολουθεί αποτελεί τυπική σύνθεση που υφολογικά θα ταίριαζε απόλυτα στο "The Lord Οf Steel". Καλοδουλεμένο από την μία στην ομαλή ροή του, αλλά χωρίς να διαθέτει κάποια συγκλονιστική στιγμή από τη άλλη, είναι από εκείνα τα κομμάτια που σε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ θα είχαν συμπληρωματικό ρόλο.

Το "Sword Of The Highlands" που ακολουθεί με μεγάλο πρωταγωνιστή τον κορυφαίο ερμηνευτή Eric Adams και τον Rozler σε δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο, αποτελεί μία power ballad με όμορφες μελωδίες και τυπική ανάπτυξη, ενώ σίγουρα το πιο ιντριγκαδόρικο κομμάτι είναι το σκληρό και βαρύ "You Shall Die Before I Die" με πλήρη φωνητικά από τον DeMaio για πρώτη φορά στην ιστορία. Το αρχικό σοκ της «αντικατάστασης» του Adams δεν είναι το ίδιο ισχυρό στις επόμενες ακροάσεις, η μπασογραμμή έχει ένα ενδιαφέρον και η φωνή του DeMaio είναι σίγουρα από τις πιο άσχημες που μπορεί να ακούσει κανείς με οποιαδήποτε σημασία της λέξης.

Εν τέλει δεν είναι τόσο κακό όσο φαινόταν στην πρώτη ακρόαση και ασκεί μια περίεργη έλξη, παρότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να σε κατακτήσει. Πιστεύω πως αν είχε επιλεγεί μια διφωνία DeMaio/Adams το αποτέλεσμα θα ήταν αρκετά πιο ελκυστικό, αλλά αυτό πιθανότατα δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όσον αφορά τους υπόλοιπους παίκτες συνολικά, τα solo του E. V. Martel, χωρίς να προσφέρουν κάτι συγκλονιστικό, είναι καλοβαλμένα και υφολογικά δεν απέχουν πολύ από εκείνα του προκατόχου του, ενώ ο Anders Johansson κάνει αθόρυβα την δουλειά.

Η παραγωγή τέλος βρίσκεται στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια, με τα τύμπανα πάντως να ακούγονται φυσικά και το μπάσο να μην καλύπτει τα υπόλοιπα όργανα. Στον στιχουργικό τομέα δεν υπάρχουν εκπλήξεις, ευχάριστες ή ιδιαιτέρως δυσάρεστες, με τις αστειότητες περί lyrics generator να είναι αναπόφευκτες και την εύλογη απορία «πως γράφονταν στίχοι σε τραγούδια όπως το "Dark Avenger", το "Secret Οf Steel", το "Each Dawn I Die" ή το "Guyana";» να επαναλαμβάνεται.

Η τελική ετυμηγορία εξαρτάται εν τέλει από την κατηγορία στην οποία ανήκει κανείς. Όπως θα λέγανε και στο Fight Club, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: Οι οπαδοί των Manowar και οι υπόλοιποι. Οι οπαδοί των Manowar χωρίζονται πάλι σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που θεωρούν αριστούργημα οτιδήποτε θα κυκλοφορήσει ποτέ με τον Manowarrior στο εξώφυλλο και σε εκείνους που έχουν χάσει το σοβαρό ενδιαφέρον τους εδώ και πάρα πολλά χρόνια, για να μην πούμε δεκαετίες. Προσωπικά, πότε χάνω και πότε ξαναβρίσκω το ενδιαφέρον για τους νέους Manowar, και στην προκειμένη περίπτωση μάλλον ανήκω στους χαμένους.

Μακάρι το δεύτερο και το τρίτο μέρος του "The Final Battle" να μας διαψεύσουν πανηγυρικά, αλλά το συνετό είναι να κρατήσουμε πολύ μικρό καλάθι. Μετά από δεκαετίες πλέον, η πηγαία έμπνευση δεν είναι παράλογο να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και ειδικά από την στιγμή που υπάρχει ένας και μοναδικός ιθύνων νους ο κορεσμός επέρχεται συντομότερα, ενώ η απουσία εσωτερικού ανταγωνισμού δεν βοηθά. Το σημαντικότερο πρόβλημα με το "The Final Battle I" είναι το όραμα που φαίνεται να έχει ο DeMaio, χωρίς δυστυχώς να δικαιώνεται.

Ας μην γελιόμαστε, πρόκειται για το ίδιο όραμα που έκανε τους Manowar αυτούς που έγιναν,  η δημιουργία δηλαδή επικής και μεγαλοπρεπούς μουσικής στα πλαίσια του heavy metal. Η εν λόγω διαδικασία είναι ιδιαιτέρως απαιτητική, και για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να προκύψει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, όταν επελέγη η πιο ασφαλής οδός, όπως για παράδειγμα στο "Louder Than Hell" ή στο "The Lord Οf Steel", μπορεί να μην άλλαξε η ιστορία της μουσικής, το αποτέλεσμα όμως ήταν τουλάχιστον ικανοποιητικό για τον μέσο οπαδό και όχι τόσο αμφιλεγόμενο. Κατά τα άλλα, συστήνεται ψυχραιμία και καλή προετοιμασία για την ύστατη μάχη.