Freedom Call

Μια από τις σταθερότερες μπάντες στο χώρο του ευρωπαϊκού power metal συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια συνεχούς δισκογραφικής παρουσίας, κυκλοφορώντας ταυτόχρονα το δέκατο κατά σειρά άλμπουμ της. Ο λόγος, φυσικά, γίνεται για τους Freedom Call, τη μπάντα του τραγουδιστή/κιθαρίστα Chris Bay, που παρά τα πάνω της και τα κάτω της κατά καιρούς, συνεχίζει απτόητη να μας προσφέρει δουλειές που σφίζουν από αισιοδοξία και τιμούν τις europower metal ρίζες τους.

Μάλιστα, με απαρχή το εξαιρετικό "Beyond" που τους ξαναέβαλε στον δρόμο των αξιόλογων κυκλοφοριών, οι Γερμανοί metallers μοιάζουν να περνούν μια περίοδο δεύτερης νιότης μουσικά, αφού τόσο προ τριετίας "Master Of Light", όσο και το φετινό άλμπουμ τους είναι διασκεδαστικότατα για αυτό που είναι, στεκούμενα τιμιότατα και δείχνοντας πως οι μέρες μετριότητας αποτελούν για τα καλά παρελθόν.

Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, η συγκεκριμένη διαπίστωση δεν ισχύει και για τα εξώφυλλα αυτής της περιόδου, με το "Master Of Light" να διεκδικεί μια θέση ανάμεσα στα χειρότερα cover artworks που έχουμε δει και το "M.E.T.A.L." να συνεχίζει τις χαμηλές αισθητικά πτήσεις, έστω κι αν είναι σαφώς βελτιωμένο συγκριτικά με τον προκάτοχο του.

Ωστόσο, αν πρέπει να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για τη νέα δουλειά των Βαυαρών, είναι πως συνεχίζει να τους παρουσιάζει ως ένα σχήμα που ακολουθεί τις εξελίξεις στο χώρο, όντας οι προσηλωμένοι followers ενός κάποτε κραταιού ήχου, οι οποίοι πιστά συνεχίζουν να τον υπηρετούν δίχως ιδιαίτερες αποκλίσεις. Με σταθερές αναφορές στις κυρίαρχες επιρροές τους, τις οποίες συνεχίζει να μονοπωλεί το δίπολο Helloween/Gamma Ray, και τη φωνή του Chris Bay να τείνει όλο και πιο κοντά σε εκείνη του Kai Hansen όσο περνούν τα χρόνια, το άλμπουμ αποτελεί μια καλή εναλλακτική για όσους νιώθουν πως το δισκογραφικό διάλειμμα των προαναφερθέντων power metal κολοσσών παραείναι μεγάλο.

Από την άλλη, βέβαια, είναι απορίας άξιο πως ακόμη και στις πιο «πειραματικές» τους στιγμές, οι Freedom Call καταφέρνουν να θυμίζουν τις δύο προαναφερθείσες ή ακόμη και άλλες τεράστιες μπάντες του συγκεκριμένου ιδιώματος, με το παράδειγμα του "Sail Away" να φέρνει στο νου την "7 Sinners" περίοδο των Helloween και το "Days Of Glory" να ξυπνά μνήμες του "Nemesis" των Stratovarius. Αν, δε, αναφερθούμε στην ακόμη μια φορά τυχαία(;) χρησιμοποίηση τίτλων σε τραγούδια που ήδη έχουν χρησιμοποιηθεί από σημαντικά συγκροτήματα του χώρου (βλέπε "Sole Survivor"), μάλλον αρκετά σύννεφα θα αρχίσουν να σκεπάζουν την κατά τα άλλα χαρωπή και ηλιόλουστη "Fairyland" των Γερμανών power metallers.

Θεωρώ, πάντως, πως δεν χρειάζεται να υπεραναλύσουμε ένα δίσκο που προτού κυκλοφορήσει, ήταν δεδομένο ποια θα ήταν η ηχητική κατεύθυνση που θα ακολουθούσε. Οι Freedom Call, εξάλλου, σε αυτόν τον ήχο επιθυμούν να επιμένουν, δίχως να ενδιαφέρονται για τυχόν μόδες που πάνε κι έρχονται ή καταστάσεις που θα μπορούσαν να τους κάνουν ένα εμπορικά μεγαλύτερο μέγεθος. Πιστοί στον ήχο και το όραμα τους, προτιμούν να απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό που τους ξέρει, τους εμπιστεύεται και δεδομένα έχουν την ικανότητα να κρατούν ικανοποιημένο, από το να άλλαξουν σε κάτι που δεν τους εκφράζει και πιθανόν δεν μπορούν να υλοποιήσουν στα ίδια standards με τώρα.