Julia Holter

Έτυχε κάποια στιγμή, πριν έξι χρόνια, κι έπεσα πάνω σε ένα μουσικό ογκόλιθο με τον λιτό τίτλο "Aviary". Φανταστείτε μιάμιση ώρα απροσδιόριστης, αιθέριας, και αρκετά δύσκολης μουσικής, από μία καλλιτέχνιδα που έδειχνε να έχει όραμα και κριτήριο, ώστε ακόμη και στις πιο αποδομημένες στιγμές της να διατηρεί μία καλαισθησία στη σύνθεση, ενδεχομένως και μία pop διάθεση, παρ’ όλο που εδώ δεν πρόκειται ούτε συνειρμικά για τυπική pop. Από τότε, ανάμεσα σε άλλα που συνέβησαν (σε μουσικό επίπεδο τα δύο soundtracks "Karen Dalton: In My Own Time" και "Always Sometimes Rarely Never", αλλά κι η συμμετοχή της στο ιδιαίτερο εγχείρημα "Behind the Wallpaper" με το Spektral Quartet, σε μουσική του Alex Temple, σε προσωπικό επίπεδο η μακρά εμπειρία της καραντίνας και η γέννηση της κόρης της), η Julia Holter άρχισε να καταπιάνεται με την σύνθεση του έκτου δίσκου της, ενώ πάλευε με μία καλλιτεχνική αποεπιτάχυνση: για να το πούμε ξεκάθαρα, δεν υπήρχε ούτε έμπνευση, ούτε ενέργεια.

Στο πλαίσιο όλων αυτών που θυελλωδώς φαίνεται να ανατάραζαν την ζωή της Julia Holter, το "Something In The Room She Moves" έρχεται ως παράδοξο, καθώς δείχνει μία βαθιά επικοινωνία με μία πηγή έμπνευσης. Χωρίς να εγκαταλείπεται ο οργανικός και παιχνιδιάρικος ήχος του "Aviary", ή η εκκεντρικότητα των συνθέσεων, βρίσκουμε πολύ μεγαλύτερη σιγουριά στην ανάπτυξη των θεμάτων, και μία πιο στρωμένη φόρμα που, συνυπολογίζοντας την μαζεμένη διάρκεια, δείχνει την αυτοσυγκράτηση που έδειχνε μέχρι και το "Have You In My Wilderness". Μην ξεγελιόμαστε, όμως: η εκκεντρικότητα και η συνθετική λογική που υποσκάπτει τις συμβάσεις, που έχει υπάρξει διαχρονικά παρούσα, είναι και τώρα εδώ, συνυφασμένη με στιγμές κρυστάλλινης ομορφιάς.

Η ακάνθινη μελωδικότητα της Bjork με τα ονειρικά, σχεδόν υπερβατικά πνευστά της από την εποχή του "Utopia" ή και του "Fossora" ακόμη (βλ. "Sun Girl" και "Meyou"), μπλέκεται εδώ με τα άταστα μπάσα της Kate Bush και την χρυσαφένια της αναπόληση εποχής "Aerial". Η παραγωγή είναι ζεστή και πλούσια, ηλεκτρονικά στοιχεία γεμίζουν τον τόπο, ειδικά καθώς ο δίσκος αναπτύσσεται στο δεύτερο μισό του (στα "Ocean" και "Evening Mood" που προσωπικά με ταξίδεψαν στο "Voices" του Vangelis), ενώ οι ήχοι ακούγονται σαν σύμπραξη της Jenny Hval με την Agnes Obel: σκοτάδια, μυστήρια πλάσματα που κολυμπούν στα υδάτινα βάθη, ψυχρές κινήσεις ντυμένες με ζεστές ενορχηστρώσεις. Τα jazzy στοιχεία, που μετατρέπουν ξαφνικά κι από νωρίς το χώρο (το δωμάτιο ίσως;) σε noir σκηνικό ("These Morning", "Something In The Room She Moves", "Talk to the Whisper"), βοηθούν καταλυτικά το δίσκο να ριζώσει στο χώμα, και τον καθιστούν από απλώς ιδιαίτερο ή όμορφο, σε πραγματική απόλαυση να τον ακούς, και να τον βιώνεις.

Στιχουργικά, η ποιητική αδεία δίνει και παίρνει, κι η γλώσσα που επιστρατεύει η Holter ακούγεται οριακά ανουσιούργημα, όμως συμβάλλει εν τέλει σε μία αιθαλική εμπειρία, με ασυνείδητους συνειρμούς, από εκείνους που κάνουμε στο ημίφως της υπνηλίας - η οποία, λόγω της σωματικής και συναισθηματικής κόπωσης που βίωνε η Holter κατά τη σύνθεση του δίσκου δεν είναι εντελώς άτοπο να πούμε ότι έχει μεταγγιστεί στις φλέβες του άλμπουμ· η ίδια μάλιστα είπε ότι στα demo πάσχιζε να μείνει ξύπνια. Τα νοήματα δεν βρίσκονται κάπου μέσα στα κομμάτια, αλλά τα περιτριγυρίζουν: η μητρότητα, η αλλαγή, η αμνιακή αίσθηση, η απώλεια (ο δίσκος είναι αφιερωμένος στην ανηψιά της που πέθανε δεκαοκτώ ετών).

Το "Something in the Room She Moves" μπορεί να φανεί απαιτητικό εξαιτίας της λαβυρινθώδους και πολυδαίδαλης εξέλιξής του, μιας και τα δωμάτια που απλώνονται κατά μήκος των διαφόρων διαδρόμων σφραγίζονται από πόρτες που λιώνουν, κι από μέσα ακούγονται ήχοι οικείοι κι εξωγήινοι, διακριτοί μα αινιγματικοί. Η εξερεύνηση του δίσκου, η χαρτογράφηση των λεπτομερειών του και των κρυφών του κατευθύνσεων, η αφομοίωση ιλιγγιωδών αλλαγών όπως συμβαίνει με τα "Meyou" και "Spinning", όπου η επανάληψη αποτελεί το μόνο κοινό δομικό στοιχείο, (είτε σαν μάντρα, είτε σαν ρυθμικό μοτίβο), αποτελούν από μόνες τους διαδικασίες συναισθηματικά και νοητικά ανατατικές, κι εκεί που η πολυπλοκότητα αυξάνεται, έρχονται απλές και ανεπιτήδευτες μελωδίες να ολοκληρώσουν το συναίσθημά σου, και να το ξεχειλίσουν με νόημα. Ένας δίσκος πραγματικό στολίδι.

Bandcamp
Spotify