From Flowers To Flies

Είναι βάλσαμο στην ψυχή να βλέπεις καινούριες μπάντες να σχηματίζονται μετά την καραντίνα. Πολλώ δε μάλλον, εάν τα ντεμπούτα τους αποτελούν και εξαιρετικές συνθέσεις και παραγωγές. Ένα ακόμη αστεράκι, παίρνουν και αν ασχοληθούν με το progressive rock χωρίς καμία ιδέα παρωχημένης τραγουδοποιίας ή αντιγραφής. Τρία αυτοκόλλητα λοιπόν παίρνουν στο τετράδιό τους για την αρχή του 2024 οι From Flowers To Flies. Το νεόδμητο σχήμα από την Καλιφόρνια, πειραματίζεται σε αυτή την νέα εκδοχή του progressive rock, αυτή που όλα τα μέλη τους είναι πολυοργανίστες, δανείζονται ιδέες από το post-rock και το art-pop, δανείζονται την επιθετικότητα του post-punk revival (έκαναν ζημιά οι Black Country, New Road και οι Black Midi με τα σαξόφωνα).

Το "We Build This Machine", είναι ένας δίσκος δοσμένος γλυκά, ειδυλλιακά στα αυτιά, πραγματεύεται όμως ένα θέμα σκληροτράχηλο. Τις αναλογίες του ανθρώπινου είδους από τη ζωή όπως την είχε πρωτομάθει σε ένα πιο αγνό φυσικό περιβάλλον, ώστε να ανταπεξέλθει πλέον στο τωρινό, αστικό φυσικό περιβάλλον και να κινηθεί μέσα σε αυτό το παράξενο οικοσύστημα. Οι From Flowers To Flies αναδεικνύουν αυτό τον υλικό πλουραλισμό με την ίδια την απόδοση της μουσικής τους, καθώς θα μου έπαιρνε ίσα και με δέκα γραμμές να γράψω πόσα όργανα ξέρουν οι τέσσερις τους (και χρησιμοποιούν στο δίσκο) - φυσικά εναλλάσσονται και τα τέσσερα μέλη στα φωνητικά.

Αυτό που κάνει εξ αρχής εντύπωση στο "We Build This Machine" είναι πως παρά τον progressive χαρακτήρα του, οι κιθάρες δεν έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το "Signs", το μάλλον πρώτο κομμάτι του δίσκου μετά τη μικρή εισαγωγή, έχει σημεία που κινούνται μπροστά μόνο από το μπάσο, τα κρουστά και τα πνευστά, ενώ το βασικό του riff έχει μια νότα από Tool. Η φωνή του βασικού τραγουδιστή τους επίσης, μου θυμίζει πάρα πολύ τη χροιά του Bruce Soord των The Pineapple Thief, πράγμα που τους δίνει κι άλλα αυτοκολλητάκια. Μαζί με το shoegaze πείραμα του "Fog", και το πολύ πιο επιθετικό "Powerlines", συμπληρώνουν την πιο ενδιαφέρουσα τριάδα του δίσκου.

Αρκετό ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός ΄΄ότι ο δίσκος μοιάζει να είναι χωρισμένος στη μέση, αφού σε δύο πολύ κομβικά σημεία, τη μέση και λίγο πριν το τέλος δηλαδή, βρίσκουμε δύο ορχηστρικά, post-rock κομμάτια. Τα "We Are What We Pretend…" και "Vamp Until Cue… Then Fade" μοίαζουν να έρχονται να δώσουν χώρο σε ένα διάλειμμα από την πληθώρα ιδεών όπου οι From Flowers To Flies παραθέτουν σε όλα τα κομμάτια που τα προϋπαντούν. Στο δεύτερο κομμάτι του δίσκου, ξεχωρίζει πολύ το "Glide", όπου η γαργαριστή φωνή της Megan Rice κάνει την πολυπόθητη εμφάνιση σε ρόλο εμπροσθοφυλακής μιας που τα πνευστά όργανα του δίσκου είναι η δική της ειδικότητα και δεν έχει συχνά την ευκαιρία. Άξιο αναφοράς και το "The Game", την ίσως πιο «παραδοσιακή» prog rock τους σύνθεση, μαζί με το "Contagion" και την kraut βάση του. Την προσοχή θα τραβήξει και το κλείσιμο του δίσκου με το ογκώδες "Epilogue", επίσης μια post-rock σύνθεση μα αυτή τη φορά με φωνητικά, πολλά φωνητικά, αφού έφεραν κι άλλους πέντε καλλιτέχνες να κάνουν χορωδία για τις ανάγκες του κομματιού. Εκπρόσωπος της κατάθλιψης σαν είναι όμως, προφανώς κατά τη διάρκεια του κομματιού θα υπάρξουν εν ύφος "jumpscare" noise στοιχεία στη μέση του πουθενά.

Μέσα στο γκρίζο αστικό περιβάλλον, οι From Flowers To Flies αναζητούν την κάθαρση και την ελπίδα τους, δημιουργώντας στο πρόσωπο του "We Build This Machine" μία πρώτη κυκλοφορία άξια. Θα ήθελα να μου θυμίζουν λιγότερο πολλά άλλα πράγματα, μα μου έχουν κινήσει σίγουρα την προσοχή.

Bandcamp | Spotify