Madeleine Peyroux

Μπορεί η Peyroyx να έγινε κυρίως γνωστή για τις jazzy και μπαλανταδόρικες (sic) διασκευές σε τραγούδια εντός και εκτός jazz και μπορεί ακόμα να είναι αυτά που κυρίως θα ακούσετε τυχαία σε ένα μπαρ ή σε ένα ραδιόφωνο από αυτά που αρέσκονται να παίζουν ατελείωτες soft επανεκτελέσεις διάσημων τραγουδιών («σας πάιζουμε χιτάκια αλλά και δε σας τα παίζουμε») όμως η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ως καλλιτέχνις έχει μεγαλύτερη αξία τις φορές που στηρίζεται σε πρωτότυπες συνθέσεις. Και ναι, ως ερμηνεύτρια μπορεί να έχει δώσει τα διαπιστευτήριά της πολύ νωρίς στην καριέρα της και μπορεί οι συγκρίσεις με την Billie Holiday και την Edith Piaf να τη συνοδεύουν σε όλη την καριέρα της, αλλά η ελευθερία που της δίνεται και το τι κάνει με αυτή έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν ξεκινάει από μία λευκή κόλλα χαρτί.

Στο "Let's Walk', εξάλλου, έχει απομακρυνθεί ακόμα κι από αυτή την vocal jazz που την χαρακτήριζε και δοκιμάζει πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής μέσα από μία λιτή, σε γενικές γραμμές, και τραγουδοποιητική προσέγγιση. Για παράδειγμα το γλυκύτατο "Find True Love' έχει μία ακαταμάχητη folk φωνητική μελωδία που στηρίζεται από έναν απλό ρυθμό και υπογραμμίζεται από την ακουστική κιθάρα. Παρόμοιο αλλά ακόμα πιο αραιό ενορχηστρωτικά το "How I Wish'. Κι εκεί που νομίζεις ότι το "Let's Walk' είναι μία τυπική ακουστική δουλειά που στηρίζεται μόνο σε απλωμένες μελωδίες και μία σπουδαία φωνή, έρχονται οι εκπλήξεις στα είδη με τα οποία καταπιάνεται.

Το εύρος των ειδών που η Pyeroux με τη φωνή της μπορεί να υπηρετήσει, χωρίς βέβαια να προδώσει την προσωπικότητά της, της επιτρέπουν να εμπλουτίσει πολύ προσεκτικά την ενορχήστρωση και να παίξει με τις προσδοκίες του ακροατή. Για παράδειγμα το "Please Come Inside', με το clavinet και το wah pedal στην κιθάρα είναι ένα funky τραγούδι που θα μπορούσε να ανήκει στον Stevie Wonder παιγμένο όμως στις 33 αντί τις 45 στροφές. Εξίσου απρόσμενα είναι και τα εκ Καραϊβικής ορμώμενα "Me And The Mosquito' και "Take Care' που προσθέτουν μία απρόσμενη ελαφρότητα στον δίσκο. Επίσης δε λείπουν διαφορετικές εκδοχές των blues, από το λικνιστικό "Blues For Heaven' που είναι κατάλληλο για καπνισμένα ποτάδικα με ημιφωτισμένη σκηνή στην άκρη τους, μέχρι το rhythm ‘n' blues "Showman Dan'. Τέλος δε γίνεται να μην αναφερθεί και το soul/gospel που έδωσε το όνομά του στο δίσκο.

Αν στα παραπάνω παρατηρήσατε να λείπει οποιαδήποτε αναφορά στην jazz αυτό είναι γιατί όντως κανένα τραγούδι δεν την έχει ως σημείο εκκίνησης. Όμως η jazz όχι μόνο δεν απουσιάζει αλλά είναι πανταχού παρούσα αφού τόσο στις ερμηνείες της Peyroux όσο και στα παιξίματα των μουσικών που την συνοδεύουν η jazz είναι πάντα μία κυρίαρχη συνιστώσα. Κι αυτό τελικά κάνει στα μάτια μου το δίσκο (άλλη) μία πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά τής έτσι κι αλλιώς συμπαθέστατης γαλλοαναθρεμμένης Αμερικάνας αφού με ένα αναγνωρίσιμο κεντρικό άξονα, που είναι αυτός για τον οποίο έγινε γνωστή, μπορεί να αναπτύσσεται προς πολλές κατευθύνσεις με απόλυτη επιτυχία.