The Libertines

Κάπου στις αρχές Ιουλίου κυκλοφόρησε εντελώς απρόσμενα το πρώτο single του νέου άλμπουμ των Libertines, "Gunga Din", μετά από δώδεκα χρόνια δημιουργικής νάρκης. Στο βίντεο βλέπουμε τα μέλη της μπάντας να τριγυρίζουν αγκαλιασμένοι, αγαπημένοι και πρωτόγνωρα υγιείς σε μία ασιατική πόλη, κάτι που δε θυμίζει τίποτα από όσα είχαν συμβεί το 2003, όταν και τα έσπασαν και ο καθένας ακολούθησε το δικό του δρόμο. Ο Doherty, χωμένος στα ναρκωτικά και το ποτό, συλλαμβάνεται για διάρρηξη στο σπίτι του κολλητού και επίσης μέλους των Libertines, Carl Barat, και από εκεί ξεκινά η -ακόμα μεγαλύτερη- κατρακύλα του. Αφού παραβίασε το μισό ποινικό κώδικα της Βρετανίας, πήρε ό,τι ναρκωτικό υπάρχει, πιάστηκε με ηρωίνη σε δικαστήριο, έκανε φυλακή, έφαγε πόρτα στο JFK και του απαγορεύτηκε η είσοδος στις ΗΠΑ αποφάσισε πως έπρεπε επιτέλους να καθαρίσει, πριν καταλήξει όπως η φίλη του, Amy WInehouse.

Γι' αυτό απομονώθηκε σε ένα κέντρο απεξάρτησης στην εξωτική Ταϊλάνδη, και απ' ό,τι φαίνεται εκεί κατάφερε ό,τι είχε προσπαθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Τον Ιανουάριο του 2015 ανακοινώθηκε πως ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα απεξάρτησης και η μπάντα επανενώθηκε επίσημα σε ένα ταϊλανδέζικο στούντιο για την ηχογράφηση του τρίτου άλμπουμ τους. Και το όνομα αυτού: "Anthems For Doomed Youth", δηλαδή «Ύμνοι για Καταδικασμένα Νιάτα».

Ήδη από το πρώτο single πιάνει κανείς το νόημα ολόκληρου του δίσκου: «I tried to write cause I got the right / To make it look as if I'm doing something with my life / Got to find a vein, it's always the same / And a drink to ease the panic and the suffering I woke up again», τραγουδά ο Pete Doherty στο "Gunga Din", με ξεκάθαρες αναφορές στις εμπειρίες του και το alter ego του, Carl Barat, συμπληρώνει «A little drinky now and then / To help me just to see the light / Just another day and it feels like nothing's changed». Για πρώτη φορά στην πολυτάραχη πορεία τους οι Libertines δεν καταπιάνονται με την περιβόητη μυθολογία της Αλβιώνας, παύουν να τη θεωρούν το καράβι που θα τους οδηγήσει στην ουτοπική Αρκαδία, ξεφεύγουν από το ρομαντικό σύμπαν που έχτισαν από κοινού Barat και Doherty. Μια ντουζίνα χρόνια έχουν περάσει από την αποχώρηση Doherty και τη διάλυση του επικότερου bromance της νεώτερης αγγλικής σκηνής, δεν είναι πλέον 25 και φυσικά δεν είναι ίδιοι. Από εκεί που θεωρούνταν the next big thing, οι Libertines έφτασαν να απασχολούν μόνο τα tabloids με τα κατορθώματα του Doherty, γνώρισαν την κατάρρευση και προσπαθούν πλέον να επανέλθουν. Οι καταχρήσεις έχουν ποτίσει μέσα τους και η ονείρωξη της αταξικής Αρκαδίας δεν φαντάζει τόσο άμεση ανάγκη όσο η εξομολόγηση, η μετάνοια και η κάθαρση. Οι Libertines δεν θέλουν να ξεχάσουν και να χαθούν σε μαγικά μέρη- θέλουν να μας μιλήσουν για τα πάντα και από εκεί και πέρα να συνεχίσουν.

O δίσκος αποτελεί ένα μουσικό θαύμα, αφού λίγοι πίστευαν πως θα υπήρχε τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά από ό,τι κοντινότερο στους Strokes είχε να δείξει η Αγγλία (και ακόμη λιγότεροι πίστευαν πως ο Doherty θα συμπλήρωνε 36 χρόνια ζωής- ουπς). Το ζουμί βρίσκεται στους στίχους και μουσικά οι Libertines θυμίζουν το παλιό καλό 2004. Απλές garage rock μελωδίες με ska επιρροή, sing-along και πολυφωνικά, βαριά ντραμς, εναλλάξ φωνητικά από Doherty και Barat, έχουν ακόμα αυτό το χαοτικό pop αισθητικής λυκόφως. Δεν είναι όμως τόσο χύμα, τόσο ωμό και άτσαλο όπως στα πρώτα άλμπουμ, προφανώς και μετά από τόσο καιρό οι άνθρωποι δεν είναι οι ίδιοι, αλλά όταν στο τιμόνι της παραγωγής βρίσκεται ο  Jake Gosling, παραγωγός μεταξύ άλλων των One Direction, υποθέτουμε πως έκοψε οτιδήποτε φαινόταν υπερβολικό, ακόμα κι αν βοηθούσε στην αληθοφάνεια του δίσκου. Το πρώτο κομμάτι "Barbarians" ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο τον δίσκο, έχει πιασάρικο ριφάκι, oh-ohs και θυμίζει Babyshambles, το "Fame And Fortune" θυμίζει το κλασικό "Rasputin" ενώ το "You're My Waterloo" είναι το μόνο ήπιο κομμάτι με πιάνο και χρονολογείται από την εποχή του "The Libertines". Επίσης ξεχωρίζουν το reggae-ish"Gunga Din" και το καταληκτικό "Dead For Love" που αναιρεί την «live fast, die young» φιλοσοφία και συμπυκνώνει το συμπέρασμα μετά από χρόνια βακχείας: το μόνο αληθινό πράγμα στη ζωή είναι ο θάνατος.

Όπως είπα πιο πάνω, αυτός ο δίσκος είναι ένα θαύμα. Ένα από τα καλύτερα σχήματα των '00s επέστρεψε μετά από έντεκα χρόνια κραιπάλης και παρακμής με έναν μεστό ειλικρινή δίσκο που απορροφά και τον πλέον δύσπιστο. Η αλβιωνική μυθολογία γίνεται αποκλειστικά προσωπική, κάνοντας και τον κυνικότερο τύπο που λέει τον Doherty «τελειωμένο πρεζάκι» να νιώσει συμπάθεια. Χαίρομαι που ο Doherty είναι ακόμα ζωντανός, ενώ έχει πάρει περισσότερα ναρκωτικά απ' ότι όλοι οι κάτοικοι του Λονδίνου μαζί, και φτιάχνει ωραία μουσική. Χαίρομαι που ο Carl Barat ξεπέρασε την κατάθλιψη και μετά από τις φόλες σόλο δουλειές του κάνει και πάλι κάτι αξιόλογο. Μα πιο πολύ χαίρομαι που το καρμικά πλατωνικό ζεύγος Barat - Doherty άφησε πίσω τα παλιά και συνεχίζει το ταξίδι που διέκοψε το 2004, ως οι τελευταίοι ρομαντικοί της Βρετανίας. Η μπάντα με τους δύο frontmen μας δείχνει τις πληγές του παρελθόντος περήφανα, μοιράζεται την καθημερινότητα της πρεζίλας με μία αίσθηση ντροπής αλλά δεν το κρύβει και υπόσχεται πως δεν θα κάνει τα ίδια λάθη. The Libertines are back. Δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα, αλλά είμαστε χαρούμενοι που έγινε.