Waxahatchee

Τέσσερα χρόνια μετά το "Saint Cloud" νομίζω ότι μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι πρόκειται για ένα κλασσικό αριστούργημα της σύγχρονης Αμερικάνικης μουσικής και δει αυτού που αποκαλούμε folk ή Americana. Αν κανείς αναρωτιόταν πως θα αντιμετώπιζε την επιτυχία αυτή η Waxahatchee -κατά τα κοινά Katie Crutchfield- τότε η απάντηση έρχεται με το "Tigers Blood" το οποίο με έναν απλό και όμορφο τρόπο έρχεται και μας δηλώνει ότι η Katie δεν θα σταματήσει any time soon να γράφει υπέροχα τραγούδια και να εξημερώνει τη ψυχούλα μας με indie-folk-country μελωδίες που έχουν βάθος, συναίσθημα και παρά του ότι για εμάς ακούγονται μακρινά -όσο ο Αμερικάνικος νότος- εν τέλει η μουσική της είναι πολύ οικεία. Σαν ένα καλοκαιρινό πρωινό κάπου στην Αλαμπάμα.

Η παραγωγή απλή και λιτή, live στο studio. Με τη βοήθεια του Brad Cook στο μπάσο και του MJ Lenderman στη κιθάρα και τα δεύτερα φωνητικά το album ακούγεται σαν να παίζει δίπλα για σένα από φίλους. Ένα μείγμα νοσταλγίας, χαρμολύπης και ωριμότητας που πηγάζει από ένα πάθος για ζωή. Και ένα μήνυμα ότι με συντρόφους και συνοδοιπόρους δίπλα σου μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Ένα μήνυμα περισσότερο ορατό στο "365": ‘If you fly up beyond thе cosmos-It's a long way to fall back down-You always go about this the wrong way-And I'm too weak to just let you drown-So whеn you kill, I kill-When you ache, I ache’. Το album ξεκινά διστακτικά με την Crutchfield να τραγουδά τις πρώτες στροφές του "3 Sisters" a-capella σε ένα κομμάτι που λειτουργεί περισσότερο σαν ένα όμορφο intro και μας προετοιμάζει για τα επόμενα κομμάτια. Στο "Ice Cold" αναπολεί παλιές προσωπικές ιστορίες με ένα πιό rock ύφος ενώ στο single "Right Back To It" απολαμβάνουμε τις αρμονίες με τον MJ Lenderman. Ρομαντικό μιλά για αγάπες που κρατάνε καιρό και δύσκολο να μην μιλήσει στην καρδιά σου. Το "Bored" η Crutchfield γράφει για φιλίες που τελειώνουν άσχημα σε ένα τραγούδι που ακούγεται δυνατά με κατεβασμένα παράθυρα οδηγώντας και καταριώντας το χαμένο χρόνο που επένδυσες σε λάθος ανθρώπους. Αλλά γενικά πρόκειται για ένα πολύ ‘ήρεμο’ album που θέλει το χρόνο του αλλά που σε αποζημιώνει γαληνεύοντας σε ("Crimes Of The Heart") ή ταξιδεύοντας σε πιό ρυθμικά μονοπάτια με το πανέμορφο "Crowbar".

Αν το "Saint Cloud" ήταν ένα αποτέλεσμα κάθαρσης και λύτρωσης τότε το "Tigers Blood" ακολουθεί πιό ασφαλείς διαδρομές και απλά διαβαίνει το δρόμο που έστρωσε ο προκάτοχος του. Προσφέρει ένα όμορφο ταξίδι, είναι άκρως ποιητικό και στο τέλος της διαδρομής το ομότιτλο κομμάτι με τις αρμονίες του είναι σχεδόν συγκινητικό. Ζεστό, τρυφερό και πανέμορφο σας καλεί να αφεθείτε στην απλότητα και την λυρικότητα που εκπέμπει και θα σας ταξιδέψει στην Αλαμπάμα και σε ένα είδος μουσικής που είναι αμερικανιά αλλά με την πολύ καλή έννοια.